کنایه به «کیهان» در موضوع سوریه: پرسیدن را گناه می‌دانند!

دکتر یدالله اسلامی، در واکنش به تیتری در روزنامه‌ی تندروی کیهان درباره‌ی خودش با عنوان «سخنگوی داعش در میان اصلاح‌طلبان خود را لو داد» [لینک]، ضمن اشاره به دلیلش درباره‌ی پرسش‌های مطرح کرده درباره‌ی حضور ایران در سوریه [لینک]، گفت: درشت گویی نشانه‌ی درست گویی نیست.

به گزارش انصاف نیوز، متن واکنش دبیرکل مجمع نمایندگان ادوار مجلس، از احزاب اصلاح‌طلب به حمله‌ی روزنامه‌ی کیهان در پی می‌آید:

طالبان و داعش برخاسته از دیدگاه خشونت و تجاوز است که رسالت آن نشان دادن چهره‌ای خشن از دین است. انچه در کوبانی گذشت و آنچه در شهرهای عراق و سوریه می‌گذرد و پشتیبانی‌های مالی و اطلاعاتی که از ترکیه و عربستان به داعش می‌رسد دامن زدن به درگیری‌های قومی و مذهبی برای دست یابی به اهداف توسعه طلبانه‌ی کشورهای فرامنطقه‌ای است.

برخورد با گروه‌های مخالف در سوریه به سرباز گیری گسترده از میان گروه‌های مختلف منجر شده است. جنگی که برپا شده است ویرانی‌های بسیار به بار آورده است و این خشونت باز تولید و گستردگی بسیار دارد.

داعش نفت را به کمک ترکیه به فروش رسانیده و پول به دست آورده است. داعش از پشتیبانی مالی و اطلاعاتی عربستان هم برخوردار است.

آنچه امروز در دنیا نشان داده می‌شود خشونت و کشتار و بی‌رحمی و برده فروشی است که به نام دین انجام  می‌شود. داعش سرباز گیری خود را از میان خشونت‌طلبان دنیا با مسائل جنسی و پولی و میل به کشتار و خشونت انجام می دهد.

ولی در میان این همه سرباز داعشی، مردم سوریه گرفتار آمده‌اند. جدا کردن مردم از داعش هوشمندی بسیار می‌خواهد. امروز شهرهای زیادی ویران و آوارگی‌های گسترده‌ای در جریان است.

بسیاری از مدعیان مبارزه با داعش از آمریکا، روسیه و ترکیه گرفته تا سازمان شکل گرفته به رهبری عربستان  اهداف بلند مدت‌تری را دنبال می‌کنند. اینجاست که هوشمندی  می‌طلبد که براساس منافع ملی به اینده کشور و آنچه برجای می‌ماند بیاندیشیم.

بایستی با شناخت هدف‌های بلند مدت کشورهای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای و بر اساس منافع ملی و آینده‌ی دراز مدت کشور به این رویداد ویرانگر نگریسته و به آن پرداخته شود.

گسترش تمامیت خواهی

تمامیت خواهی ناشی از خود بزرگ پنداری و برتر انگاری است. تمامیت خواهی اگر چه از حوزه‌ی نظر و اندیشه آغاز می‌شود ولی به حوزه عمل و اقدام می‌رسد. دیوار خود و غیر خودی در پناه چنین اندیشه بین جامعه کشیده می‌شود. کسانی که با اندیشه‌ی تمامیت خواهی هماهنگ و همراهند در دایره‌ی خودی‌ها جای می‌گیرند و آنها که این اندیشه را برنمی‌تابند و مشی و روش خویش را دارند از این دایره بیرون می‌روند، یعنی غیر خودی خوانده می‌شوند. آنها که در پناه قدرت در دایره‌ی خودی‌های قرار گرفته‌اند و تریبون و رسانه در دست دارند و هر چه را که می‌خواهند آزادانه می‌نگارند و می‌گویند و انگار نه آنگار باوری هم دارند بر این باورند که با تکیه بر نهاد قدرت دیگران را از اندیشیدن به مشی دیگر و بیان دیگر و نقد و نظر متفاوت با آنچه آنها می‌اندیشند دور بدارند و ترس از گفتن را نیز در جامعه دامن زنند. اینها پیروانی بی‌اندیشه و یارانی فرمان‌بر و فرمان‌پذیر می‌خواهند. اگر کسی از میان آنها برخیز و بپرسد پرسیدن را گناه می‌دانند. دستشان برای  هرچه بخواهند بگویند باز است و زبانشان برای هر چه می‌خواهند بگویند دراز و قلمشان بی واهمه به آفریدن واهمه می‌پردازد. تا ترس حاکم باشد و گفتن جرم و خظا انگاشته شود و نقد گناه باشد و روشنگری خطا دانسته شود و به گونه‌ای دیگر از آنان اندیشیدن و نوشتن شایسته‌ی هر گونه تهمت و بهتان و افترا؛ که خیالشان آرام است که این تند خویی‌هایشان بازخواستی ندارد. شاید باورشان این باشد که با تندی سخن راه را بر گفتن سخنی جز سخن خودشان ببندند. آنها می‌گویند و درشت می‌گویند و بسیار هم بر این درشت گویی پا می‌فشارند. زمانه‌ای است که ما در آن گرفتاریم. نه نشانه‌ای از آزاد اندیشی را برمی‌تابند و نه کرسی آزاداندیشی به پا می‌دارند و یا نقد و نگاه دیگر را پاس می‌دارند. سخن بسیار است و بسیار باید گفت ولی چه می‌شود گفت آنچه به جایی نرسد فریاد است! کوتاه سخن  آنکه؛ درشت گویی نشانه‌ی درست گویی نیست.

انتهای پیام