روایتی برپایۀ 11 سال مصاحبه درباره احمد خمینی
طی 11 سال گذشته، درباره مرحوم حجت‌‌الاسلام والمسلمين سید احمد خمینی با سه گروه (شامل دوستان صمیمی، منتقدین جدی و مخالفین صریح ایشان) گفت وگو‌ها کرده و با شخصیت های هر سه دسته هم ارتباطات نزدیک دارم و هم تمام حرف و حدیث و ادله آن‌ها را شنیده‌‌ام و می‌شنوم.
به گزارش عصر ایران، در بیست‌و‌هشتمین سالگرد درگذشت ناگهانی حاج سید احمد خمینی یادداشت دین‌پژوه رسانه‌ای – سید مهدی حسینی دورود– اگرچه ستایش‌گرانه است اما چون حاصل 11 سال گفت‌و‌گوی او با چهره‌های مختلف از نزدیک‌ترین کسان تا جدی‌ترین مخالفان ومنتقدان است و در میان روزنامه‌نگاران درزمرۀ حوزوی‌ترین‌ها و از بین حوزویان ازروزنامه‌نگارترین‌هاست، قابل تأمل است:
طی 11 سال گذشته، درباره مرحوم حجت‌‌الاسلام والمسلمين سید احمد خمینی با سه گروه (شامل دوستان صمیمی، منتقدین جدی و مخالفین صریح ایشان) گفت وگو‌ها کرده و با شخصیت های هر سه دسته هم ارتباطات نزدیک دارم و هم تمام حرف و حدیث و ادله آن‌ها را شنیده‌‌ام و می‌شنوم.
اینک در یازدهمین اسفند و در بیست و هشتمین سالروز رحلت ناگهانی او گوشه‌ای از آن‌چه را که طی این مدت یافته‌ام و به آن باور دارم یادآور می‌شوم:
حاج احمد آقای خمینی مؤمنی بود ساده‌زیست بود و مطلقاً به مال و مقام و ثروت دنیا و زندگی اشرافی اعتنایی نداشت.
صادق و راستگو بود و هرگز به امام و مردم دروغ نگفت و در صدد فریب مردم و خدعه نسبت به آن‌ها برنیامد.
علاوه بر پاکدامنی و پاک‌دستی، هرگز به خود و اطرافیان اجازه سوء استفاده از موقعیت به دست آمده را نداد و درهای بیت امام را به روی همه اقشار و اصناف و همه دسته جات سیاسی معتقد به امام، انقلاب و مردم گشوده نگاه داشت.
احمدآقا به «امام برای همه» تا بن دندان عقیده‌مند بود و رفتارش در دوران تصدی دفتر حضرت امام با مخالفان و موافقان این گزاره را تایید می کند.
با‌هوش و مدیری توانا بود، به منویات امام یعنی آزادی و استقلال و جمهوری اسلامی و حفظ تمامیت ارضی و یک‌پارچگی کشور با تمام وجود باور داشت و در شرایط سخت، به تبع امام و هم‌دوش مردم بحران‌ها را مدیریت می‌کرد.
با این که شخصیت مستقلی داشت اما تمام وجود خود را وقف امام و ایران کرد و هرگز امام را وسیله نیل به اهداف سیاسی و کسب قدرت قرار نداد.
احمدآقا به ضرورت حضور همه بزرگان و همراهان نهضت در عرصه‌های مختلف و نیز روابط آنان با حضرت امام عمیقاً باور داشت و برای حفظ همه افراد تا جایی‌که ممکن بود تلاش می‌کرد.
با همه وجود به امام خمینی نه به نام پدر که به عنوان یک رهبری بزرگ و مرجعی آگاه باور داشت و از خود نسبتی به امام نداد.
او بسیار مردمی و مردم دوست و مهربان بود و در حق هیچ‌کس جقا نکرد و هیچ‌گاه پای از چارچوب شرع و عقل، انصاف و قانون بیرون نگذاشت.
این خلوص نیت، سلامت نفس و اصول اعتقادی و طرز تفکر، از احمدآقا، نشانی را به یادگار گذاشت که سرمشق گرفتن از آن، هم امروز و هم در آینده برای همه کسانی که در چنین موقعیت‌هایی قرار می‌گیرند راه‌گشا است و آنان را در رفتن به طرف سعادت و اعتلا یاری خواهد کرد.
انتهای پیام
