کلامی با سخنران معروف درباره «دعوت حکومت به سختگیری در باب حجاب»

حجت‌الاسلام️ احمد حیدری در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:     

آقای رفیعی سخنران معروف و از سخنرانان بیت رهبری گفته است: «این چه وضعی است که عده‌ای می‌توانند راحت حجاب خود را بردارند؟ چرا نظام به این سادگی با این موضوع کنار آمده؟ از چی می‌ترسید؟ ارزشی را که ۴۰ سال برایش هزینه کردید، در عرض چند ماه به راحتی نادیده گرفتید؟ با همین فرمان پیش بروید ماجرا از دستتان در می‌رود. فردا هوا گرم بشود چه کار می‌خواهید بکنید؟ چگونه می‌خواهید دریا را کنترل کنید؟» اما چند نکته قابل توجه در این باره:

1. پوشش از معدود احکام واجب قطعی است که نه در سنت که در خود قرآن با حدود و فلسفه‌اش بیان گردیده (نور/31 و احزاب/59) و در این تردیدی نیست. امر به معروف و دعوت به پوشش صحیح، عفیفانه و متین هم قطعا، هم وظیفه عموم مسلمانان و هم وظیفه حکومت اسلامی است ولی آیا امر به معروف حتما باید با امر و نهی صریح باشد یا با دعوت و جذب و زبان لیّن و زمینه سازی برای ترویج آن هم می‌شود؟ کدام مؤثرترند؟

2. آیا مسلمان و حکومت اسلامی علاوه بر دعوت و زمینه‌سازی، وظیفه جلوگیری از بدپوششی را هم دارند؟ قرآن می‌فرماید: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْليكُمْ ناراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَة»(تحریم/6)[ای مؤمنان خود و اهلتان را از آتشی که هیزمش مردمان و سنگهایند، حفظ کنید]. وقتی آیه نازل شد، بعضی از مؤمنان عزادار شدند زیرا می‌دیدند اگر بتوانند خود را از ارتکاب گناهان بازدارند، از بازداشتن اهل خود ناتوانند! رسول خدا(ص) فرمود: «شما فقط وظیفه دارید آنان را بدانچه خود را بدان امر می‌کنید، امر و از آنچه خود را از آن نهی می‌کنید، نهی نمایید»(کافی 5/62). خداوند دینداری آزادانه انسان‌ها را خواسته است نه دینداری اجباری و به پشتوانه ضرب و زور را. پوشش هم یکی از واجبات دینی است که ما باید رعایت و به آن دعوت کنیم ولی وظیفه اجبار نداریم.

3. آیا این حدیث معتبر که اکثر فقها از صدر تا به حال به مضمونش فتوا داده‌اند، ما را به وانهادن زنانی که نسبت به رعایت حکم پوشش مبالاتی ندارند، ارشاد نمی‌کند: «لا بأس بالنظر إلى رؤوس أهل التهامة و الأعراب و أهل السواد و العلوج لأنهم إذا نهوا لا ينتهون»(کافی5/524)[نگاه بدون قصد لذت به موی سر زنان اهل ذمه(غیر مسلمانان در حمایت نظام اسلامی) و بادیه نشینان که معمولا قسمت‌هایی از موی سرشان پیداست و زنانی که نسبت به نهی شرع مبالاتی ندارند، جایز است].

دو واجب است: یکی پوشاندن زنان زیبایی‌های خود را، دوم حفظ حرمت زنان و چشم‌نگهداشتن از نگاه شهوت به آنان. اگر زنان به وظیفه خود عمل نکردند، مردان باید به وظیفه خود عمل کنند ولی وظیفه واداشتن آنان به رعایت پوشش را ندارند. به همین جهت در حکومت پیامبر و امام علی نشانی از «گشت ارشاد» و شبیه به آن برای واداشتن به رعایت پوشش نمی‌یابیم.

4. احکام دین فطرت‌پذیر وضع شده‌اند و باید با تبلیغ صحیح، تشویق و ایجاد زمینه با رفق و مدارا مردم را به رعایت آنها سوق داد و واداشتن خود یا دیگران به زور درون و بیرون بر رعایت احکام، به طور طبیعی زدگی و نفرت می‌آورد و از دین گریزان می‌سازد. رسول خدا می‌فرماید: «إن هذا الدين متين فأوغلوا فيه برفق و لا تُكرهوا عبادة الله إلى عباد الله فتكونوا كالراكب المنبت الذي لا سفرا قطع و لا ظهرا أبقى»(کافی 1/86)[این دین متین و فطری است پس مردم را با رفق و مدارا بدان وارد سازید. مبادا عبادت و رعایت احکام خدا را بر مردم جبری سازید که به سواری می‌مانید که مرکبش را تازانده و با کمی طی مسافت کمر مرکب بریده، دیگر نه مرکبی مانده و نه راه طی شده است!]. مرحوم کلینی در کتاب شریف کافی یک باب با عنوان «میانه روی در عبادت» به این موضوع اختصاص داده و در آن باب 6 حدیث آورده است. پوشش هم یکی از احکام و واجبات اسلام است که باید برای رضای خدا رعایت شود و زوری بودن آن همین حالت «گریز وحشتناک و مورد گله» را پیش می‎آورد.

5. رعایت پوشش واجب است ولی همسر دادن به دختران و پسران جوان، نه واجب که مستحب است اما قرآن عموم جامعه را به اقامه پوشش امر نکرده بلکه افراد مؤمن را بدان امر کرده است ولی همین قرآن علاوه بر تشویق افراد عذب به ازدواج، عموم جامعه را به اقامه نهضت «ازدواج» و همسر دادن به زنان و مردان جوان و عذب امر کرده است: «أَنْكِحُوا الْأَيامى‏ مِنْكُمْ وَ الصَّالِحينَ مِنْ عِبادِكُمْ وَ إِمائِكُم»(نور/32) اگر حکومت، عالمان و سخنوران آن قدر که در مورد رعایت پوشش حساسند و بدان امر و نهی می‌کنند‏، به همسر دادن به جوانان حساس بودند و با ایجاد شغل و تهیه مسکن و جهیزیه جوانان و … مقدمات ازدواج آنان را فراهم می‌آوردند، به طور طبیعی جوانان از راه مشروع نیاز جنسی خود را برآورده کرده و نیاز به این فریبایی‌ها، خودنمایی‌ها و دلبری‌ها نبود ولی هیهات!

---

در حاشیه «امر به معروف»‌هایی که منجر به درگیری می‌شود؟

«امر به معروف و نهی از منکر» واجبی مشروط است و شرایط متعددی دارد از جمله:

1. آمر به معروف و ناهی از منکر باید روش صحیح امر و نهی را بداند و امر به معروف و نهی از منکرش خود مصداق «معروف» باشد. چه بسا آمران و ناهیانی که اقدامشان نه تنها صحیح و «معروف» نیست، بلکه «منکَر» بوده و چه بسا باعث ترویج منکَر و ترک معروف می‌شود لذا هر کسی و در هر موردی نباید به خود اجازه امر و نهی بدهد و شاید به همین جهت هست که قرآن می‌فرماید: « وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ»(آل عمران/ 104) [باید از شما «گروهی» باشند که دعوت به خیر و امر به معروف و نهی از منکر کنند]

2. در امر به معروف و نهی از منکر نباید خدای ناکرده بی‌حرمتی و بددهنی و توهین و … شود زیرا به بیان معروف «از نردبان حرام نمی‌توان بر بام حلال رفت».

3. یکی از شرایط قطعی امر به معروف و نهی از منکر احتمال عقلایی تأثیر است. وقتی مثل الآن، هر عاقلی می‌داند در بسیاری موارد، امر به پوشش و نهی از بدپوششی نه تنها تأثیر مثبت ندارد بلکه غالبا و به احتمال قریب به یقین باعث تجری و اقدام مرتکب به بی‌حرمتی به آمر و ناهی و دین و حاکمان دینی و … می‌شود، چه جای امر به معروف و نهی از منکر است؟

طبیعی است که با توجه به شرایط و موارد ذکر شده غالبا آمران و ناهیان از جاده اعتدال و طریق صحیح امر و نهی خارج می‌شوند و امر و نهی‌شان با حرامی همراه می‌شود و طرف مقابل هم به عکس العمل می‌افتد و توهین و … می‌کند و در نهایت جز درگیری متقابل نتیجه‌ای بارنخواهد آورد و دفاع قضایی و مبتنی بر قوه قهریه از آمران و ناهیان هم نه تنها به دینداری جامعه و ترویج احکام کمک نخواهد کرد، بلکه موج دین‌گریزی را شدیدتر خواهد نمود.
و ما علینا الا البلاغ.

انتهای پیام