پیست موتورسواری کوهسار قاتل جدید طبیعت

محمدرضا نیکوکلام در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز درباره‌ی پیست موتورسواری کوهسار نوشت:

دست اندازی به ارتفاعات شمال تهران موضوع جدیدی نیست و هر از گاهی شاهد حضور مقتدرانه یک نهاد و ارگان در کوه‌های اطراف تهران هستیم.

از ساخت و ساز عظیم دانشگاه آزاد در بخش غربی کوه‌های پایتخت گرفته تا ساخت و ساز ارگان‌های نظامی در سمت شرق، معلوم نیست با چه مجوز یا بهانه‌ای انجام شده‌اند. ولی چیزی که مسلم است همگی کمر به قتل و نابودی طبیعت اطراف تهران و متعاقب آن، ارتفاعات البرز جنوبی بسته‌اند.

با گسترش ساخت و ساز در دامنه‌های شمالی تهران و افزایش جمعیت شهرنشین که اشتهای زیادی به مصرف‌گرایی دارند، رشد تولید زباله نیز چند ده برابر شد و به دنبال آن جمعیت سگ‌های ولگرد افزایش یافت.

حضور گله‌های سگ ولگرد و نیز هجوم ساکنین به دامنه‌های کوه منجر به فرار و نابودی گونه‌های ارزشمند جانوری در حیات وحش البرز جنوبی گردید. تا جایی که تنها صدای سگ‌ها از کوه به گوش می‌رسد. نه دیگر خبری از دسته‌های قوچ و کَل هست و نه خرگوش و جغد می‌توان دید.

ولی سالهاست که صدای دیگری در کوه رقیب صدای سگ‌ها شده است و با قدرتی بیشتر توانسته اندک گونه‌های زیستی باقی مانده در کوه را از بین ببرد.

موتورسوارانی که هیچ چیز جلودارشان نیست و با موتورهای کراس از در و دیوار بالا می‌روند. چه بسیار اتفاق می افتد که دامنه کوه و تپه را نشان کرده و با صدای مهیب اگزوز از آن بالا می‌روند بی آنکه متوجه له کردن گیاهان و فراری دادن اندک جانوران باقی مانده در کوه باشند.

البته این کارشان بدون پاداش نمانده است و به همت فدراسیون موتورسواری یک پیست مجهز در مرتفع‌ترین نقطه پارک جنگلی کوهسار احداث شده است و نصب نورافکن‌های قوی این فرصت را برای موتورسواران فراهم کرده تا شب و روز به تمرین و ماجراجویی بپردازند. حضوری که رهاورد آن صدای گوش خراش برای موجودات زنده و از بین رفتن اندک گونه‌های گیاهی سالم شده است.

بدون شک ساختن دانشگاه و شهرک‌های مسکونی یا ایجاد یک پیست مجهز موتورسواری در حاشیه شهر کار چندان سختی نیست ولی به تجربه ثابت شده است که اشتهای سازمان‌ها هم لزوماً با منافع مردم در یک راستا نیست. و چه بسیار منابع عمومی که توسط افراد خاص به تاراج رفته‌اند. از جنگل‌های هیرکانی در شمال ایران گرفته تا طبیعت خلیج پارس همگی از دست سودجویان در امان نمانده‌اند و روزی نیست که خبری تلخ از نابودی درختان و آبزیان و جانوران و منابع آبی و خاکی نشنویم و بر شرایط موجود حسرت نخوریم.

انتهای پیام