دُم خروس روسیه در ماجرای جزایر سه‌گانه ایرانی
صلاح الدین هرسنی در جهان صنعت نوشت: ماجرای مالکیت سه جزیره مدت‌های زیادی است که محل مناقشه دو کشور امارات متحده عربی و جمهوری اسلامی ایران بوده است. در نشست اخیری هم که با حضور روسیه با کشور‌های شورای همکاری خلیج فارس برگزار شد بیانیه پایانی این نشست نیز خلاف انتظارات مقامات جمهوری اسلامی بوده و متاسفانه و در کمال شوربختی بیانیه پایانی این نشست بر ایجاد سوء‌تفاهم‌ها میان طرفین مناقشه دلالت می‌کند. حال و با توجه به پیشینه مناقشه امارات متحده عربی با جمهوری اسلامی ایران بر سر جزایر سه‌گانه، کمی منطقی به نظر می‌رسد که مناقشه این کشور‌ها با ایران پایان نپذیرد و حتی در شرایطی که این کشور‌ها به‌رغم آنکه در مسیر تنش‌زدایی قرار گرفته‌اند، گویا قرار نیست از راهبرد‌های ستیزه‌‌جویانه خود در قبال ایران عقب‌نشینی کنند، اما مساله بیشتر بر سر همگرایی و مواضع غیرمنتظره روسیه با امارات متحده عربی در قبال ایران بر سر جزایر سه‌گانه است. این همگرایی و البته تعقیب راهبرد ایذایی یا همان راهبرد «ایران‌آزاری» در قبال ایران از سوی روسیه مدت‌هاست که در حال رقم خوردن است و متاسفانه موجب هیچ درس عبرتی از سوی مقامات جمهوری اسلامی ایران نشده است. لیست رفتار‌های روسیه در قبال ایران سیاهه‌ای از طومار است که در حکم مثنوی هفتاد من کاغذ خواهد بود و متاسفانه این گونه راهبرد‌ها در شرایطی از سوی روسیه با محافل کلاسیک دنیای عرب رقم خورده که روسیه خود را شریک راهبردی و استراتژیک ایران می‌داند. در شرایطی روسیه رابطه خود را با ایران استراتژیک می‌داند که رابطه ایران با اسرائیل مبتنی بر ستیز فزاینده است، اما روسیه با اسرائیل همکاری دارد و هیچ‌گاه موجب جلوگیری از حملات اسرائیل به مواضع سپاه قدس در سوریه نشد. در سلسله‌نشست‌های وین هم به جهت سهم‌خواهی دقیقه نودی از غرب سبب شد که سلسله مذاکرات وین عقیم بماند. ماموریت میخائیل الیانف یک دیپلمات دون‌پایه هم در مذاکرات وین آن بود که نتایج مذاکرات بابت برجام را وارونه گزارش کند. در شرایط حاضر نیز به واسطه همین ادعا پای ایران را به جنگ اوکراین باز کرده تا توانسته باشد میان ایران و تروئیکای اروپایی برجام حتی بر سر یک «توافق موقت» فاصله ایجاد کند. شاید دلیل همکاری و همگرایی روسیه با محافل کلاسیک دنیای عرب این بوده که نباید به دلیل رابطه خود با ایران، از امضای بیانیه‌ای خودداری کند که منافع دیگرش به خطر بیفتد. این همان واقع‌گرایی و تعقیب اصل منافع ملی است که به نظر می‌رسد مقامات تصمیم‌ساز و تصمیم‌گیر جمهوری اسلامی ایران از آن غافل هستند. حال اگر این منطق و توجیه مبنای عمل روسیه در بیانیه ضدایرانی اخیر در ماجرای جزایر سه‌گانه عربی بوده، باید قاطعانه گفت که رابطه ایران با روسیه رابطه استراتژیک و راهبردی نیست. در بهترین شرایط، رابطه روسیه با ایران فرصت‌طلبانه، ابزارگرایانه و چه‌بسا موجب تحمیل هزینه و زیان چند‌جانبه علیه جمهوری اسلامی است. چنین رابطه‌ای نشان می‌دهد که قبل از آنکه رابطه روسیه با ایران یک رابطه استراتژیک و راهبردی باشد، مبتنی بر نشانگانی چون صلح سرد است. به این ترتیب می‌توان گفت که قصد و هدف روسیه برخلاف انتظارات مقامات ایران بهره‌برداری از ایران برای منافع خود است. حال مهم نیست که این بهره‌برداری روی برجام باشد یا پشت کردن به ایران و همگرایی با محافل کلاسیک دنیای عرب در ماجرای جزایر سه‌گانه ایرانی. برای مقامات روسیه هدف باید وسیله را توجیه کند که می‌کند و ما فقط نظاره‌گر و خراج‌پرداز تصمیمات روسیه شده‌ایم.
انتهای پیام
