ایرانی‌ها حسرت توسعه عربستان را می‌خورند؟

جلیل بیات، پژوهشگر روابط بین الملل در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

اخیراً یک کارشناس سعودی به نام دکتر محمد السلمی که رئیس اندیشکده “موسسه بین المللی مطالعات ایران” (رسانه) نیز است در یادداشتی ادعا کرده است: «بسیاری از جوانان و نخبگان ایرانی حسرت جایگاه و پیشرفت عربستان را می‌خورند».

برای آنکه ایشان از این اشتباه تحلیلی بیرون بیایند باید گفت اکثریت ایرانی‌ها هیچگاه از توسعه و پیشرفت عربستان حسرت نمی‌خورند، بلکه اتفاقاً امیدوارند همراه با این پیشرفت، سلفی‌گری و تروریسم تکفیری نیز که عمدتاً از سوی شبه جزیره عربستان حمایت و پشتیبانی می‌شود از منطقه رخت بربندد.

ما از پیشرفت عربستان حسرت نمی‌خوریم، حسرت ما داشتن مسئولینی است که بر یکی از ثروتمندترین کشورهای دنیا حکومت می‌کنند، اما نتیجه سیاست‌ها و تصمیمات آنها گسترش فقر و از بین رفتن طبقه متوسط بوده است.

حسرت ما از این است که دومین ذخایر گازی و سومین ذخایر نفتی بزرگ دنیا را در اختیار داریم، اما همچنان به لحاظ انرژی در تابستان و زمستان با مشکل مواجه هستیم.

حسرت ما از این است که نخستین بیانیه حقوق بشر در تاریخ توسط یک پادشاه ایرانی صادر شده و قرن‌ها پیش شاعران و نویسندگان ما همچون سعدی از بشردوستی سروده‌اند، اما امروز کشورمان – به درست یا غلط – در دنیا به عنوان ناقض حقوق بشر معرفی می‌شود.

ما حسرت شهر نئوم شما را نمی‌خوریم، حسرت ما از این است که ایران از لحاظ ابنیه و آثار تاریخی، جزو 9 کشور نخست دنیا و از لحاظ جاذبه‌های اکوتوریستی درمیان 10 کشور برتر دنیا قرار دارد، اما سهم آن از درآمد صنعت گردشگری دنیا یک درصد هم نیست.

حسرت ما از تلاش عربستان برای مدرن نشان دادن خود نیست، حسرت ما از اقدامات خودآکاه و ناخودآگاه برخی مسئولین خودمان برای واپس گرایی و به عقب راندن کشور است.

ما حسرت نمی‌خوریم که عربستان در تلاش برای جذب نخبگان علمی، اقتصادی، فرهنگی، ورزشی و … است، حسرت ما از مهاجرت روزافزون نخبگان ایرانی است.

حسرت ما به خاطر از دست دادن جوانان پاکی است که برای حفظ آرمان‌هایی که به خاطرش انقلاب کرده بودند، هشت سال در برابر صدام ایستادند و خون دادند در حالی که انتظار نداشتند روزی آن آرمان‌ها چنین به دست فراموشی سپرده شود.

حسرت ما از رواج قشری‌گری و ریاکاری در ایران است. از وجود مسئولی که شاید نماز صبحش هم قضا نشود اما دروغ می‌گوید، روزه می‌گیرد اما حق الناس را ضایع می‌کند؛ وگرنه بن سلمان شما که جای حسرت خوردن ندارد.

ما حسرت می‌خوریم که برای «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» انقلاب کردیم، اما امروز جز پوسته‌ای از این سه در اختیار نداریم.

ما حسرت می‌خوریم که روزگاری ایده گفتگوی تمدن‌های ما در جهان با استقبال مواجه شد، اما امروز سیاسیون خودمان نمی‌توانند با هم گفتگو کنند.

حسرت ما به خاطر سند چشم انداز 2030 شما نیست، حسرت ما به خاطر سند چشم انداز 20 ساله خودمان است که 2 سال دیگر سر می‌آید و اگر پسرفت نکرده باشیم در همان 20 سال پیش جا مانده‌ایم.

نه جناب السلمی! اشتباه نکنید، حسرت ما از «صندوق رأی» نداشته شما نیست، حسرت ما از این است که هر چه رفتیم و رأی دادن را «تَکرار کردیم» تغییری ندیدیم.

حسرت ما به خاطر طرح‌های اقتصادی، برنامه‌های راهبردی و سیاست‌های توسعه‌ای عربستان نیست، حسرت ما به خاطر شعارهای توخالی و وعده‌های بی سرانجام مسئولین خودمان است.

و بزرگ‌ترین حسرت ما این است که هیچ چیز برای رسیدن به خواسته‌های خود کم نداریم، اما موانعی ذهنی و عینی برای خود ساخته‌ایم که مانع از دستیابی به آن خواسته‌ها می‌شود.

حسرت ما همچون حسرت ماهی قرمز کوچکی است که در تُنگش را بسته‌اند و در دریا انداخته‌اند. دریای به آن عظمت در مقابل چشمانش است، اما قادر به استفاده از آن نیست.

پی نوشت: اگرچه این یادداشت خطاب به جناب محمد السلمی نوشته شده است، اما در واقع نقدی درونی است و لذا اغیارِ خارج از خانواده بزرگ ایران نباید و نمی‌توانند از آن سوءاستفاده کنند.

انتهای پیام