آیا پست معاون سیاسی وزارت کشور طلسم شده است؟
مطهره شفیعی در آرمان ملی نوشت: معاون سیاسی که سابقه فعالیت سیاسی نداشتند اگر چه دلسوز بودند اما نداشتن تجربه کافی در زمان مواجهه با بحران‌های سیاسی موجب برخی بروز مشکلات می‌شد. حتی احمدی نژاد در ابتدای دولتش با درک لزوم دارا بودن بینش و تجربه سیاسی برای برخی سمت‌ها از اردوگاه اعتدالی کمک گرفت اما نتوانست مشی او را پذیرا باشد. در ادامه به عملکرد برخی معاونان سیاسی وزارت کشور که عملکردشان در اذهان ماند، پرداخته می‌شود.
خداحافظی معاون برای بقای وزیر؟
محمدرضا غلامرضا حاشیه سازترین معاون سیاسی وزیر کشور بود. او که به‌خاطر امضای بخشنامه انتخاباتی محدودسازی نمایندگان طی چندماه اخیر تحت فشارهای زیاد از سوی مجلسی‌ها بود در نهایت هفته گذشته با امضای وزیر کشور برکنار شد. این موضوع سبب چالش میان دولت و مجلس شد چرا که از یک سو نماینده‌ای به نام مصطفی رضاحسینی قطب‌آبادی با بیان اینکه معاون معزول وزیر کشور با انتشار بیانیه‌ای کذایی نشان داد؛ از کشورداری، مسائل و شرح وظایف قوه مقننه و حتی خودش اطلاعی ندارد، می گوید؛«وی به‌دنبال مهندسی کردن انتخاب برای روی کار آوردن یک جریان خاص بوده است.» و در همان زمان دبیر شورای اطلاع‌رسانی دولت تغییر غلامرضا را فداکاری و ازخودگذشتگی دولت برای تقویت راهبرد همکاری قوا می‌داند. محسن منصوری، معاون اجرایی رئیس جمهور نیز مدعی مصلحت‌اندیشی دولت در این ماجرا شده و می‌گوید: ما در دولت مصلحت کلان کشور را در نظر گرفته و وارد بازی‌های سیاسی نمی‌شویم مثلا در مورد معاون سیاسی وزیر کشور دولت خیلی حرف دارد ولی به خاطر آرامش کشور سکوت کرد. وی افزود:«توصیه رهبری هم این است که بین قوا اختلاف ایجاد نشود. برنامه‌ریزی کرده بودند که اتفاقی شبیه یکشنبه سیاه رخ دهد ولی برای دولت، مصلحت کشور اهمیت دارد.»
برکناری وزیر و معاونش از سوی احمدی‌نژاد
علی جنتی اگر چه چهره اصلاح‌طلب و اعتدالی است اما به مدت یک سال معاون سیاسی وزیر کشور دولت احمدی‌نژاد بود. این انتصاب چندان عجیب نبود چرا که مصطفی پورمحمدی که او هم دارای روحیات اعتدالی است و ارتباط خوبی با علی جنتی دارد. در نهایت وزیر و معاون سیاسی او استعفا دادند تا اقدامات دولت احمدی‌نژاد به نام آنها ثبت نشود. جنتی گفته بود: «با اینکه آقای احمدی‌نژاد را قبول نداشتم. احمدی‌نژاد، به‌طور نسبی من را می‌شناخت، ولی وقتی حکم من را صادر کردند و جلسه معارفه برگزار شد، بعدها شنیدم که آقای احمدی‌نژاد از همان موقع به آقای پورمحمدی فشار آورده بود که باید او را تغییر دهید. به ایشان گفته بودند کسی معاون سیاسی وزارت کشور شده که در ستاد آقای هاشمی بوده است! از همان زمان فشار آوردند که من را بردارند. آقای پورمحمدی هم مقاومت می‌کرد و به احمدی‌نژاد گفته بود من با موافقت شما او را منصوب کردم و با آبروی افراد بازی نمی‌کنم و ایشان باید حضورش ادامه پیدا کند! بنابراین ایشان تا یک سال مقاومت کرد.»
البته احمدی‌نژاد تنها خواستار خداحافظی جنتی نبود بلکه اختیارات پورمحمدی را محدود کرد تا او خودش برود. جنتی گفته بود:« آقای احمدی‌نژاد نه‌تنها در استانداری‌ها و فرمانداری‌ها دخالت می‌کرد، بلکه برخی از استانداران را هم از بالای سر وزیر کشور خودش منصوب می‌کرد. خیلی وقت‌ها به وزیر کشور می‌گفت فردا پرونده فلان آقا را به جلسه هیأت دولت بیاورید، می‌خواهیم او را به یک استانداری منصوب کنیم! » پورمحمدی درباره فرایند عزلش از وزارت کشور در دوره انتخابات مجلس هشتم گفت: دقیقاً روز 14 فروردین 1387 آقای رئیس جمهور در یک ملاقات گفتند تو دیگر وزیر نیستی!
معاون روزهای سخت کوی دانشگاه
مصطفی تاج‌زاده هم معاون سیاسی وزارت کشور دردولت اصلاحات بود. در زمان مسئولیت او اتفاقاتی در کشور رخ داد که در تاریخ ثبت شد مانند آنچه در کوی دانشگاه تهران اتفاق افتاد. کنترل این چالش آسان نبود و نیاز به دقت و بررسی زیادی داشت . برخی دانشجویان بازداشت شدند که همین موضوع بر التهاب فضا افزود اما مصطفی تاج‌زاده، معاون سیاسی-اجتماعی وزیر کشور اولین مقامی است که موفق به سخنرانی در بین دانشجویان معترض شد. او از تصمیم شورای تامین، آزادی دانشجوهای بازداشت‌شده خبر داد تا فضا کمی آرام شود. تاج زاده به سبب سابقه سیاسی‌اش می‌دانست چطور باید دانشجویان را آرام کرد بنابراین به انتقاد از نهادی پرداخت که خودش معاون آن بود یعنی وزارت کشور. تاج زاده گفت: «بالاخره این نیرو یا باید فرماندهی وزارت کشور را بپذیرد و یا تکلیف آن مشخص شود، تا ما بدانیم در این‌گونه موارد چه باید کرد. مردم در دو سال اخیر هزینه انتخاب بجا و به‌حق خود را می‌پردازند.» او از آذر 78 تا 28 مهر 80 عهده دار این سمت بود. تندروها فشار زیادی برای برکناری او به وزیر کشور وارد کردند اما موسوی لاری توجهی به خواست آنها نکرد.
انتهای پیام
