گفتوگو با شهرنوش پارسی‌پور درباره‌ی ادبیات، مهاجرت، غربت و چند مسئله‌ی دیگر
در شماره‌ی بیست‌و‌دوم دوره‌ی جدید مجله‌ی تجربه و در بخش چهره‌ی ماه، گفت‌و‌گویی شده با شهرنوش پارسی‌پور نویسنده‌ی شهیر ایرانی که سال‌هاست ساکن امریکاست؛ بخش‌هایی از این گفتوگو را به نقل از صفحه‌ی اینستاگرام این مجله در ادامه می‌خوانید:
«آن بخش از مردم ایران که مهاجرت کرده‌اند و آن بخش که در اثر مشکلات سیاسی از مملکت گریخته‌اند تبعیدی محسوب می‌شوند. واقعیت این است که هر دو گروه، ادبیاتی را به وجود آورده‌اند و اصلی‌ترین مشخصه‌ی ادبیات مهاجرت، دلبستگی مهاجران به ایران و ادبیات فارسی است.
در این ادبیات کسانی رشد می‌کنند که به گونه‌ای درباره‌ی ایران می‌نویسند در عین حال پیدا کردن یک زبان جهانی نیازمند جهان‌شناسی است چراکه جهان به ویژه قانونمندیهای خودش را دارد که اغلب در تضاد و تعارض با قانونمندیهای داخل ایران است.
متأسفانه ما اهل گفتوگو باهم نیستیم در‌حالی‌که در گفتوگو همیشه موجب پیشرفت است و خلاقیت آدم‌ها در ارتباطات است که گُل می‌کند.
در فرهنگ خودمان دیده‌ایم که مردان عموماً اهل مشورت نیستند ممکن است باهم بحث کنند اما کمتر پیش می‌آید که با زن مشورت کنند چراکه زن اصولاً جدی گرفته نمی‌شود.
اوضاع به گونه‌ای‌ست که حتی برخی نویسندگان در مهاجرت هم با خود سانسوری مواجه هستند.
من همیشه توجهم معطوف به ایران بوده است بهترین آثارم را در ایران نوشته‌ام و هنوز نتوانسته‌ام درباره‌ی خارج از کشور بنویسم.
متأسفانه در مجامع ادبی و آکادمیک کشورهای دیگر تصویری از ادبیات ایران وجود ندارد مگر چیزهایی که از گذشته وجود داشته، مانند شعرهای خیام و مولوی.
ادبیات ایران آینده درخشانی دارد. متأسفم که به خاطر شرایط و سانسور دولت ایران ارتباط من با مردم قطع شده است اما این تاریخ است که تصمیم می‌گیرد چه کسی بماند و چه کسی برود»
انتهای پیام
