ما و فتح کره ماه از سوی هند
حجت‌الاسلام احمد حیدری در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:
هندوستان هفتمین کشور پهناور و پرجمعیت‌ترین دموکراسی جهان است. این کشور از قرن 16 میلادی با توسعه سلطه کمپانی هند شرقی، تبدیل به اقتصاد مستعمراتی شد، در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی، کم‌کم به استقلال رسید و تحت حاکمیت نظام پارلمانی دموکراتیک قرار گرفت. جامعه‌ای تکثرگرا، چندزبانه، چندنژادی و هزاران دینی است. جمعیت هند در ۲۰۱۱ میلادی به ۱ میلیارد و ۲۱۱ ملیون نفر رسید.
در مدت حدود نیم قرن هند از یک کشور نسبتاً مفلس و بی‌چیز، به‌رغم رکود اقتصاد جهانی، به چهارمین اقتصاد جهان با رشد اقتصادی متوسط بالاتر از ۸ درصد و قطب خدمات فناوری اطلاعات تبدیل شده که طبقه متوسط آن در حال توسعه می‌باشد و نرخ فقر خود را نیز کاهش عمده داده است و سینمای بالیوودش با سینمای هالیوود رقابت دارد.
اگر روزی نام هند، فقر و تنگدستی را به یاد می‌آورد، اکنون پیشرفت‌های اقتصادی و رنسانس علمی این کشور توجه همگان را به خود جلب کرده است. این کشور دارای برنامه فضایی هم هست و اخیراً کاوشگر «چاندرایان-۳»اش در حالی بر روی سطح کره ماه فرود آمده که چند روز قبل از آن کاوشگر (لونا-۲۵)روسیه که ادعای ابرقدرتی دارد، نتوانست با موفقیت بر روی قطب جنوبی ماه فرود بیاید!
مطالعه عوامل این پیشرفت بسیار مهم است و وظیفه جامعه شناسان، اما به نظر این حقیر اهمیت فوق العاده این کشور به تعلیم، آموزش و پرورش عمومی و دانشگاه‌ها در کنار دموکرسی واقعی و حقوق یکسان شهروندی همه اتباع آن از هر دین، نژاد و رنگ، از عوامل اصلی است که در فیلمهای باالیودی هم به خوبی انعکاس داده شده است؛ از جمله در فیلم ارزشمند «من بارات هستم» که شاید بتوان آن را نمایانگر وضعیت امروز کشور ما دانست[و کاش مسئولان کشور موظف به دیدن این فیلم می‌شدند تا شاید تکانی و تلنگری می‌خوردند!]
نخست وزیر بارات در اولین جلسه رسمی کابینه‌اش، مسأله آموزش و پرورش را مطرح می‌کند و می‌گوید هر سال تعداد دانش‌آموزان مدارس دولتی کمتر و کمتر می‌شوند. تعداد زیادی از مدارس دولتی تعطیل یا تعداد دانش‌آموزانشان تک رقمی شده‌اند!
وزیر آموزش و پرورش جواب می‌دهد که مدارس دولتی هزینه اضافی بر دوش دولت دارند و مردم هم به جای آموزش رایگان در مدارس دولتی، به علت پایین بودن کیفیت آموزش، با دادن هزاران روپیه به آموزش در مدارس خصوصی رو‌آورده‌اند! [دقیقا وضعیتی که امروز کشورمان دارد]
در ادامه نخست وزیر به بررسی شهریه مدارس خصوصی[مدارس غیر انتفاعی! کشورمان] می‌پردازند و از شهریه غیر متعارف یک مدرسه نام می‌برد که معلوم می‌شود زیر نظر وزیر آموزش و پرورش! اداره می‌شود و به قول او استاندارد آموزشی بالایی دارد.
نخست وزیر می‌گوید: “مطابق قانون تحصیل در کشورمان نباید سودآور باشد[قانون اساسی کشورمان!]. تبدیل تحصیل به تجارت و کسب حتی یک روپیه از آن، قانون‌شکنی و جرم محسوب می‌شود. تحصیل، نیاز اولیه همه است که مورد سوء استفاده قرار گرفته و اسباب تجارت شده است[همانند بسیاری مدارس غیر انتفاعی کشورمان] و قسم می‌خورم که حتی در مورد یک دانش آموز هم اجازه این سوء استفاده را ندهم.
امروز کشور ما گرفتار تفکری است که به تحصیل و آموزش، تجارت گونه می‌نگرد لذا وزیر انقلابی‌اش وقتی در مورد شهریه مافوق توان 90 درصد مردم از جانب بعضی مدارس غیر انتفاعی مورد سؤال قرار می‌گیرد، تاجروار جواب می‌دهد که اگر شما بخواهید ماشین مدل بالا سوار شوید، باید پول بیشتری بدهید!
این که این وزیر این گونه تفکر تاجرگونه‌ا‌ی به آموزش و تحصیل دارد، مصیبت است ولی مصیبت مهم‌تر این که نه رئیس جمهور نه دیگر مسئولان و نه مراجعی که باید سخنگوی مردم باشند، به این نگاه حاکم بر آمورش و پرورش، فریاد نکشید همچنان که در کنار این نگاه تاجرمآبانه بر آموزش و پرورش از جانب مرد اول مسؤول در این میدان.
نگاه دیگری بر وزارت آموزش عالی حاکم شده که در صدد است دانشگاه‌ها را که باید تولید کننده علم و فنآوری باشند، را “گلخانه‌ی و تحت کنترل” اداره کند و در مدت کوتاهی ده‌ها استاد خبره و کارکشته را که به طور طبیعی به مقام استادی نائل شده‌اند، را فقط به جرم “آزادی‌خواهی و ماندن در کنار اعتراضات مرم و دانشجویان” تصفیه کرده و به موازات آن، افراد دیگر را به صورت ویژه جایگرین آنان کنند. با این نگاه دولت انقلابی به آموزش و پرورش و آموزش عالی، باید منتظر سقوط سهمگین کشورمان در میدان علم و فنآوری باشیم. امید که مقامات تا دیر نشده، در صدد اصلاح برآیند.
انتهای پیام
چه مصاحبه چرتی
چون خودتم چرت بودی نفهمیدی
باپوزش لایک اشتباهی.مصاحبه نیست گرامی،یادداشت است.روحانیون گاهی باروش خاصی یادداشت می نویسند که آسان فهم نیست،منهم دوبار خواندم.شاید خواسته از دولتی ها یا حاج حسین حاضر به دعوا دوری کند.اینگونه یاداشت ها همراهی بادرد مردم است.به این مقدارهم راضی نباشید،ماچقدر خوش خوشانمان شده بود.