در مسابقه میان فرانسه و آمریکا، ایران دو بار باخت!
مهدی تدینی در اینستاگرام خود نوشت:
این هم از عجایب روزگار ماست که در این مسابقه میان فرانسه و آمریکا، نتیجه هر چه باشد، ایران بازنده است؛ آن هم نه یک باخت، دو باخت! دو پرچم دیگر رقابت میکنند و ما میبازیم و فقط ما درک میکنیم این باخت از چیست و چه دردی دارد.
تاکنون به این فکر کردهاید بزرگترین سرمایه یک ملت چیست؟ من همیشه “ایده” را بزرگترین سرمایه میدانم. زمانی به ارزش بیهمتای “ایده” پی میبریم که ببینیم و درک کنیم “ایدههای بد و نسنجیده” چه بلایی میتواند سر یک ملت بیاورد. اصلاً دلبستگیام به “ایده-ئولوژیپژوهی” از اینجا میآید که ایدهها سرمنشأ برد و باخت در زندگی است. با ایدههای بد بهترین نیروی انسانی سوخت میشود و با ایدههای خوب میتوان حتی با نیروی انسانی متوسط به کامیابی رسید.
اما “ایده” از انسان مستقل نیست. ایده منبعی بیرون از انسان ندارد. ایده از انسان بُرون میچکد؛ چونان عصاره ادراک و شناخت انسان از دنیا. اینجاست که اهمیت “نیروی انسانی زبده” مشخص میشود. ذهنی که ایده بَرنده را میسازد، قیمت ندارد. یک ذهن ایدهپرداز ناگهان ما را از زحمت یک میلیون انسان فارغ میکند. این ذهن مبتکر، مبدع و مخترع است؛ شناسایی میکند، تشخیص میدهد و راهحل میسازد. اگر ایدههای خوب “گرانقیمت” باشند، ایدهآوران “بیقیمت”اند. بُرد و باخت ما به داشتن این آدمهاست. منکر نقش و اهمیت ساختارها و نهادها نیستم، اما حتی ساختارها و نهادها خود نتیجه ایدههای خوبِ ایدهپردازان است.
آنچه میبینید — مسابقه میترا حجازیپور و آتوسا پورکاشیان با پرچم فرانسه و آمریکا — تصویر نمادین تمامعیاری است از بلایی که سر زبدهترین نیروهای انسانی ما آمده است. این روایت هولناک منجنیقی است که ذهنهای برتر را به بیرون پرتاب میکند. دو استاد بزرگ شهرتی دارند و دیده میشوند، اما زخم اصلی رفتن ذهنهای برتر و نیروهای انسانی توانمندی است که طبعاً مشهور نیستند، اما از همان دست ایدهپردازانیاند که قیمت ندارند.
سرمایهٔ ما نفت و گاز نیست؛ سرمایه ما جوانانی است که ذهن هر کدامشان اندازه یک چاه نفت میارزد — نه! اصلاً قیمت ندارد… رفتن میتراها و آتوساها دیده میشود و رفتن هزار هزار میترا و آتوسای دیگر که در رشته خود استادبزرگاند یا استادبزرگ خواهند شد، کمتر دیده میشود.
[تنها آرزویم این است ایرانی بودن لذتی مدام باشد،.]
انتهای پیام