فرید زلاند؛ آهنگساز افغانستانی که بهترین کارهای داریوش، ابی و هایده را آهنگسازی کرده است
برخی فرید زلاند را بهترین آهنگساز موسیقی پاپ ایرانی می دانند
در ویکی پدیا آمده است: فرید زَلاند (به پشتو: فرید ځَلاند) (زادهٔ ۹ مرداد ۱۳۳۴ در کابل، افغانستان) آهنگساز افغان است. فرید زلاند برای برخی از خوانندگان موسیقی پاپ ایران از جمله گوگوش، معین، داریوش، حمیرا، ابی، ستار، منوچهر سخایی و هایده، در پیش و پس از انقلاب ۱۳۵۷ آهنگ‌هایی ساخته‌است. او فرزند جلیل زلاند، آهنگساز افغان است. برادران و خواهران او سهیلا زلاند، شهلا زلاند و وحید زلاند همگی خواننده‌اند.
فرید زلاند در ۹ مرداد سال ۱۳۳۴ خورشیدی در کابل به دنیا آمد. موسیقی را همانند بیشتر اعضای خانواده اش نزد پدرش جلیل زلاند آهنگساز افغان فرا گرفت. در سال ۱۳۴۸ خورشیدی او با در دست داشتن بورس تحصیلی از وزارت فرهنگ و هنر به تهران مهاجرت کرد، او در این شهر وارد هنرستان عالی موسیقی شد. بعد از گذشت یک سال از نوازندگی پیانو به هارمونی آهنگسازی تغیر رشته داد. زلاند شاگرد اساتیدی چون فریدون فرزانه، یوسف زاده، مصطفی پورتراب، مرتضی حنانه، مرحومه خانم خسروی بوده‌است. در این مدت او به موسیقی سازی برای بسیاری از خوانندگان پرآوازه ایرانی پرداخت.
فرید زلاند آهنگسازی را درسال ۱۳۵۰ شمسی و در بیست سالگی در تهران آغاز می‌کند و اولین آهنگ‌های خود را روی ترانه‌ای از اردلان سرفراز وبا صدای ستار به نام‌های «بهت» و «غزل» می‌سازد که با استقبال زیادی مواجه می‌شود.زلاند آشنایی با اردلان سرفراز در کاباره کوچینی را بعد از سفر به ایران دومین شانس بزرگ زندگی خود می‌داند. پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ او نیز همانند بسیاری از هنرمندان ایرانی مجبور به ترک ایران شد
روزنامه همدلی نوشت: وقتی در کوچه پس کوچه های کابل بازی می کرد، کمتر کسی تصور داشت روزی به یکی از بزرگترین آهنگسازان موسیقی پاپ ایران زمین بدل شود. در خانواده‌ای هنرمند و خوش صدا اما به دنیا آمد، پدرش شاید تاثیرگذارترین موزیسین افغانستان باشد، پیشگام موسیقی در سرزمینی فقیر و جنگ زده، سازنده ماندگارهای بسیار و البته سرود ملی کشورش، مادرش هم خوش صدا بود و سال ها در رادیو آواز خواند، «سهیلا»، «شهلا» و «وحید»، دیگر آوازخوانان خانواده هنرمند «زلاند» بودند اما پسرِ بزرگ شان، فرق داشت؛ «فرید».
نهم مرداد ماه سال 1334 در پایتخت افغانستان به دنیا آمد، از کودکی با موسیقی اُنس گرفت و صدای خوش پدر و مادر در وجودش نفوذ کرد، 14 ساله بود که از وزارت فرهنگ و هنر، بورسیه تحصیلی گرفت و راهی تهران شد، به هنرستان عالی موسیقی راه پیدا کرد، ابتدا چیره دست شد در نوازندگی پیانو ولی بعد از مدتی هارمونی آهنگسازی، کشیدش سمت خودش. فریدون فرزانه، مصطفی پورتراب و مرتضی حنانه، استادانش بودند، آمد و دریچه ای تازه به روی موسیقی پاپِ نوپای ایران گشود. هنوز 20 سالش نشده بود که ملودی یکی از ماندگارترین ترانه ها را خلق کرد، شعری به نام «یاور همیشه مومن» با کلامی از ایرج جنتی عطایی و صدای داریوش اقبالی مورد توجه قرار گرفت و نام فرید زلاند را در میان اهالی موسیقی مطرح کرد.
دوران طلایی نوازنده و آهنگساز جوان آغاز شد، خوانندگان نامدار و گمنام هجوم آوردند به سویش تا برای شان بسازد، تقریبا هر چه ساخت، گرفت. پنجه‌هایش، مهره مار داشت انگار، فرقی نداشت چه کسی بخواندش، مردم گوش می دادند و لذت می بردند، شاید حتی نمی رفتند سراغش تا بدانند چه کسی آهنگش را ساخته اما فرید زلاند بود که بخش قابل اعتنایی از حافظه موسیقایی‌شان را با ملودی هایش پُر کرد. تعداد خوانندگانی که با او کار کرده اند، فهرستی بلندبالاست اما در این میان مثلث هایی طلایی هم شکل گرفت که به خلق آثار ماندگار بسیاری انجامید، همکاری با ترانه سرایان موج نو مانند ایرج جنتی عطایی، اردلان سرفراز و شهیار قنبری همراه با صدای داریوش اقبالی و ابراهیم حامدی، نتایج درخشانی داشت. زلاند سفر به تهران و آشنایی با سرفراز را شانس های بزرگی زندگی اش توصیف می کند، چهار دهه پیش اما همانند بسیاری از هم قطارانش هجرت کرد، لندن، کانادا و آمریکا مقصدهایش بودند اما هیچ کدام برایش ایران نشدند. سال 1980 بود که برای ادامه تحصیل به دانشکده موسیقی دانشگاه USC لس آنجلس رفت و موسیقی فیلم خواند.
تعداد آثارش از دویست تجاوز می کند، هنوز هم لهجه شیرین افغانستانی دارد، چند نظرسنجی غیر رسمی برای انتخاب بهترین آهنگساز موسیقی پاپ ایران با صدرنشینی اش همراه بوده، ملودی های بسیاری ساخته اما هیچ یک شبیه به هم نبوده اند، درک عمیقی از موسیقی داشته و دارد، برای هر خواننده ای، آهنگی خلق می کرد مختص به خودش. شخصیتی آرام داشت اما در سال های اخیر اختلافاتی پیدا کرد با همراهانی که روزی، جاودانه هایی برای شان ساخت، تاختند به یکدیگر و دل چرکین کردند دوستداران شان را، فرید زلاند اما در موسیقی پاپ ایران زمین جایگاهی ویژه و شاید دست نیافتنی دارد؛ خالق ماندگارها.
.
انتهای پیام
