«پاییز جان ریز»

رضا صادقی، پژوهشگر امور استراتژیک، در یادداشتی باموضع مسائلی که در پاییز گذشته و امسال در غرب آسیا گذشت، نوشت: فصل رنگارنگ پاییز را برگ ریزان توصیف کرده‌اند. بیراه هم نگفته‌اند. برگ سبز درختان، هنگامی که تاب و توان را در گرماگرم تابستان از دست می‌دهد، به زردی می‌گراید تا از حال زارش خبر دهد، زیرا که رنگ رخساره خبر می‌دهد از سر درون!

دو سالی است پاییز غرب آسیا، برگ ریزانش دیدنی نیست. سال پیش، آن ماجرا، پاییز ایران را  جان ریز کرد و انسان‌های بیشماری را راهی ابدیت نمود و امسال، این سرزمین های اشغالی فلسطین است که جان ریزان شهروندان دو سوی این کشمکش بی پایان شده است!

در سرزمینی که پیروان هر سه دین ابراهیمی، آن را مقدس می‌دانند؛ جان پاک انسان‌ها برای هدف مقدسی که همگی آن را رهایی از ظلم و جور می‌نامند، بر زمین مقدسی ریخته می‌شود که معبد بزرگ خود خوانده‌اند!

کدامیک از رسولان این سه امت، فرمان چنین کشتارهایی را داده است؟! موسای کلیم الله که برای رویارو نشدن با لشکر فرعون، با امتش سرزمین خود را ترک کرد؟ عیسای روح الله که راضی نشد نیشتری به مخالفانش بزند؟ یا محمد رسول الله که هجرت از زادگاه را بر جنگ با مخالفان برگزید و هنگام فتح بدون خونریزی مکه، دشمنان را بخشید؟

چه میزان از رفتار و اعمال مدعیان پیروی از این سه رسول الهی، با سیره زندگی آنان همخوانی دارد؟ چه آنانی که برای رسیدن به هدف رهایی، به حاضران در کنسرت شادمانی یورش آوردند؛ جمعی را به خاک و خون کشیدند و عده‌ای بی گناه را اسیر کردند و چه آنانی که شهرها را با خاک یکسان کردند و از بمباران بیمارستانی نگذشتند تا قدرت برتر شیطانی‌شان را به رخ دیگران بکشند!

آیا مدعیان پیروی از این رسولان، می‌توانند بگویند اگر این سه پیامبر، هم اکنون زنده بودند، رهبری و فرماندهی چنین کشتارهایی را به‌عهده می‌گرفتند؟ یا هرگز نزاعی با همدیگر نداشتند و در صورت بروز ابهامی، آن را با گفت و گو حل می‌کردند؟ آیا جای سوال ندارد تا بدانیم چه میزان از این کشتارها، بر مبنای توسعه‌طلبی فردی، قومی، نژادی، حزبی و حتی ملی می‌باشد و‌ چه اندازه از آن در راستای عمل به گفته‌های اولیای دین؟

به نظر می‌آید کسانی که خزان غرب آسیا را تبدیل به جان ریزان کرده‌اند، اگر نتوانند دلایل کافی برای پاسخ به این سوال بیاورند، باید آنان را مرید شیطان و یا نفس اماره نامید که برای نیل به قدرت و یا باقی ماندن بر آن، از هر چه که مخرب‌تر است بهره می‌گیرند.
شرم بر سیرت و انسانیت ما برای گام گذاشتن در چنین راه‌های بی رحمانه‌ای.

رضا صادقی
۲۷ مهر ۱۴۰۲