رفتار آنومیک برخی کاندیداها

توحید مهدوی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی با عنوان «رفتار آنومیک برخی کاندیداها» که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

برخی از کاندیداهای مجلس شورای اسلامی به خصوص در شهرستان‌ها که لیست انتخاباتی در آن کاربرد لازم را ندارد، بدون پذیرش مسئولیت در زمینه کارنامه کاری خود یا حتی بدون هیچ‌ کنشی به مسائل، فقط دنبال اهداف و تمایلات خود هستند عین قطاری که بدون هیچ‌ یک از حس‌های پنج‌گانه فقط در مسیر ریل تعریف شده حرکت می‌کند.

برخی از افرادی که می‌خواهند ۱۱ اسفند خود را به عنوان کاندیدای مجلس شورای اسلامی در معرض رای مردم قرار بدهند، هنوز شجاعت، جسارت، صراحت و حتی علم لازم را برای کنشگری سیاسی نداشته و حتی فاقد توانایی و مهارت لازم برای واکنشگری به مسائل ملی و بین‌المللی هستند بنابراین از حالا می‌توان جایگاه میان‌تهی آنها را در صورت راهیابی به مجلس پیش‌بینی کرد.

آنها از کنشگری و واکنشگری‌ تنها به انتشار پیام‌های تبریک و تسلیت بسنده می‌کنند که شوربختانه بخشی از این پیام‌ها هم صرفا بهر‌ه‌گیری از مهارت کپی- پیست بوده و تنها برای اظهار وجود منتشر می‌شود.

شاید نتوان آنها را مقصر اصلی این مساله قلمداد کرد زیرا اکثر قریب به اتفاق این افراد هیچگونه سابقه فعالیت حزبی ندارند بنابراین در فضای کار سیاسی قرار نگرفته‌اند و سیاست‌ورزی را یاد نگرفته‌اند یعنی به نوعی می‌توان مدعی شد که افرادی به دلیل عدم عضویت در احزاب، عدم مطالعه کافی، دور بودن از اتمسفر سیاسی و مواردی از این دست به بلوغ سیاسی و مدنی لازم نرسیده‌اند به همین جهت نمی‌دانند که در مقابل مسائل چه کنش یا واکنشی از خود بروز دهند.

این معضل از معایب انتخابات غیرحزبی است که گریبانگیر کاندیداها به خصوص در شهرستان‌ها می‌شود و از طرف دیگر رای خاکستری‌ها که معمولا سرنوشت انتخابات را رقم می‌زنند سطح مطالبات خود را به قدری پایین آورده‌اند که کاندیداها فضا را برای رفتارها و گفتارهای پوپولیستی مهیا می‌بینند.

در اینجا هم می‌توان مدعی شد که فقدان‌ همه‌گیری احزاب سبب شده است که در عرصه سیاسی، وظایف و مسئولیت‌ها به درستی تبیین نشود بنابراین خلا فعالیت واقعی با دربرگیری بالا در این زمینه هم حس می‌شود.

چنین فضایی سبب شده است که کاندیداها فضا را برای رفتارهای غیرحرفه‌ای و فراتر از وظائف تعریف شده آماده ببینند و رفتارها و گفتارهایی از خود بروز دهند که جز خدشه به جایگاه پارلمان ملی، ثمره دیگری ندارد.

آنها گاهی وعده‌هایی می‌دهند که در حد دهیار و بخشدار است. از تلاش برای نصب سطح زباله در روستا تا آسفالت کوچه در شهر، از انتصاب افراد شایسته به پست‌ها تا اعظای تسهیلات بانکی و امثالهم که گاهی با روح دو وظیفه اصلی نمایندگان مجلس یعنی قانون‌گذاری و نظارت بر اجرای قانون در تضاد است.

انتهای پیام