نژادپرستی و نسل کشی از اسرائیل تا ایران | بشیر معتمدی

بشیر معتمدی، پژوهشگر مطالعات فرهنگی در یادداشتی با عنوان «نژادپرستی و نسل کشی از اسرائیل تا ایران» که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

این روزها غم بزرگ مردم فلسطین و غزه همه روح و جانمان را آزرده ساخته و هر روز که از کشتار مردم مظلوم فلسطین به ویژه کودکان می گذرد، بیش از پیش دردی جانکاه بر وجودمان مستولی می گردد. به درستی گفته شد که دفاع از فلسطین، دفاع از شرافت انسانی است و هر که انسانیتش نمرده، بی شک رنج این مردم داغ دلش را هر روز تازه می کند.

این رنج و درد را باید نتیجه نژادپرستی صهیونیست های خبیثی دانست که خود را برتر از هر قوم و نژادی می دانند و پایبند به هیچ قانون و مرامی نیستند. با این تفکر هرکس که همچون آنها نیندیشد و با آنها مخالفت کند و از تبار و نژاد آنها نباشد، باید از دم تیغ بگذرد و اینچنین است که نسل کشی فاجعه باری در غزه به ویژه از زنان و کودکان فلسطینی در جریان است. دولتهای آمریکا و کشورهای اروپایی نیز که همواره در پشت ماسک حقوق بشر ماهیت واقعی خود را پنهان می کردند، با حمایت بی چون و چرا از این دولت غاصب و نژادپرست نشان دادند که آنها هم این حق حیات و زندگی را فقط برای خود و طرفدارانشان قائل هستند و در نتیجه دست آنها نیز در این نسل کشی بی رحمانه تا مرفق خون آلود است و بی شک شریک جرم اسرائیل هستند.

در این میان، مسئولان ایران هم علی رغم شعار سردمدارانش در حمایت از فلسطین، خود دچار بلیه نژاد پرستی و نسل کشی البته از نوعی دیگر شده است. آن هنگام که آن خانم اعلام کرد که: «مملکت مال حزب اللهی هاست» آیا جز نژادپرستی از آن به مشام می رسد؟ آن هنگام که همه کاندیداهای ریاست جمهوری که با آنها متفاوت بودند و حتی نه متفاوت، بلکه خارج از چارچوب تدوین شده آنها پا در میدان ریاست جمهوری گذاشتند و بعد رد صلاحیت شدند، آیا جز از برتری طلبی دار و دسته و تفکر خاص آنها نشأت می گرفت و آیا این چیزی جز نژاد پرستی این دار و دسته را نشان می دهد؟ اگرچه بعضی از لغت «خالص سازی» استفاده کرده اند، اما این واژه به اندازه واژه «نژادپرستی» گویای عملکرد برخی آقایان نیست که مملکت را فقط برای خود و اطرافیان خود می دانند و به قول آن خانم دیگر اگر کسی هم اعتقاد ندارد، باید جمع کند و از ایران برود، درست مانند فلسطینی هایی که اگر خانه و کاشانه خود را می خواهند باید آواره باشند.

نتیجه این تفکر نوعی نسل کشی است که اکنون در ایران جاری و ساری است. آیا نسل کشی فقط شامل جانها می شود؟ آیا نمی توان عملکرد مسئولانی را که امید و آرزو را در نسلهای حاضر و آینده برای رسیدن به رفاه و پیشرفت از بین می برد، نسل کشی دانست؟ اتفاقاً شاید این بدتر هم باشد، چراکه اولی جان را می ستاند و دومی روح و روان نسلها را نابود می سازد.

اگر استادان دانشگاهی اخراج و تعلیق می شوند، آیا معنایی جز نسل کشی فرهیختگان یک مملکت دارد؟ اگر افرادی که می خواهند از سوی مردم خود نمایندگی کنند تا حرف آنها را در جایی همچون مجلس بزنند و تنها به دلیل متفاوت فکر کردن رد صلاحیت می گردند، آیا معنایی جز نسل کشی هر آن کسی است که همچون تبار و دار و دسته آنها فکر نمی کند؟ آیا اگر بسیاری از دلسوزان، دانشجویان و اهالی رسانه با احکام حبس و تبعید و… مواجه می شوند، چیزی جز نسل کشی مردمان همین سرزمین است؟

نژادپرستی و نسل کشی اکنون از اسرائیل تا ایران جاری است و این هشداری است برای همه زمامدارانی که مغرور قدرت و ثروت گشته اند تا بدانند که اگر رویه و روش خود را اصلاح نگردانند، باید منتظر «طوفان الاقصی» دیگری در همین سرزمین باشند.

انتهای پیام