اعلام همبستگی انجمن اسلامی دانشجویان با مردم فلسطین
انجمن اسلامی دانشجویان دانشکده‌یِ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران به مناسبت روز جهانی همبستگی با مردم فلسطین بیانیه ای صادر کرد.
به گزارش انصاف نیوز، متن این بیانیه در پی می آید:
«من سَمعَ رجلاً یُنادی یا لَلمسلمینَ، فَلم یُجِبُهُ فَلَیسَ بِمُسلِم»
«کسی که صدای انسانی را بشنود که فریاد می‌زند: «ای مسلمانان به دادم برسید!»، و پاسخ نگوید، مسلمان نیست.» حضرت محمد (ص)
29 نوامبر هر سال (برابر با 9 آذر) از سوی سازمان ملل متحد به نام «روز جهانی همبستگی با مردم فلسطین» نامیده شده است. روزی برای همبستگی با مردمی که سال‌هاست قربانیِ هرروزه‌یِ نقض فاحش حقوق بشر و بشردوستانه بوده‌اند. روزی برای یادآوری سرگذشت مردمی که از حق تعیین سرنوشت خود محروم شده‌اند. آرمان آزادی‌خواهی و نفی سلطه‌یِ بیگانه، اما نه به روزهای تقویم خلاصه می‌شود و نه در مرزهای جغرافیایی محصور می‌ماند.
انجمن اسلامی دانشجویان دانشکده‌یِ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، مبارزات و تلاش‌های خستگی‌ناپذیر مردم فلسطین را هم‌نوا و همگام با پیامِ خونِ شهدای 16 آذر می‌داند. چه آن‌که، آزادی‌خواهی امری است فطریِ انسان؛ و هیچ وجدان بیدار و آگاهی نه اشغال بیگانه را می‌پذیرد و نه استبداد خودی را. جنبش دانشجویی ایران اسلامی، همواره ملت‌ها را تنها حاکمان واقعی سرنوشت خویش را می‌داند. بیش از شش دهه از حوادث تلخ سال 1332 می‌گذرد. سالی که در مرداد آن حکومت مردمی دکتر «محمد مصدق» با کودتای ننگین 28 مرداد ساقط شد و در 16 آذر آن سه آذر اهورایی به خون غلطیدند تا نمادی شوند برای فریاد آزادی‌خواهیِ جوانان این مرز و بوم. اکنون در آذرماه 1395، فریادی از جنس آزادی‌خواهی و استکبارستیزی سر می‌دهیم، زیرا می‌دانیم که استکبارستیزی اگر از مسیر آزادی‌خواهی نگذرد منجر به نتیجه نخواهد شد وآزادی‌خواهی بدون استکبار ستیزی، رسالت ناتمام برای جبهه‌یِ آزادی‌خواهان جهان است و به مسیری که آمریکای امپریالیست در پیش گرفت _یعنی دخالت در امور داخلی دولت‌ها و زیر پا گذاشتن حقوق حَقّه‌یِ ملت‌ها_ منجر خواهد شد. لذا به صراحت بیان می‌نماییم بر طبق آنچه ما از اسلام آموخته‌ایم، آزادی‌خواهی و استکبارستیزی منفک از یکدیگر نیستند و غفلت از هریک خیانت به دیگری است. از همین رو به برداران و خواهران فلسطینی خود اعلام می‌داریم که نه تنها یادشان را فراموش نکرده‌ایم؛ بلکه آرزو داریم که «این بندِ بندگی و این بار فقر و جهل، به سرتاسر جهان، به هر صورتی که هست؛ نگون و گسسته گردد.».
29 نوامبر سالروز تصویب قطعنامه‌یِ شماره‌یِ 181 مجمع عمومی ملل متحد (در سال 1947) است. قطعنامه‌ای که قرار بود راه‌حلی پایدار برای پایان درگیری‌ها در آن سرزمین گردد. اینک با گذشت نزدیک به 70 سال از آن روز نه تنها درگیری‌ها پایان نیافته است که مفاد قطعنامه بارها و بارها توسط رژیم اشغالگر قدس زیرپا گذاشته شده است. نه تنها دولت فلسطین در مرزهای 1948 تشکیل نشد که شهرک‌سازی‌های غیرقانونی در سرزمین‌های اشغالی 1967 نیز ادامه دارد. تلاش‌های رژیم اشغالگر قدس برای تغییر ترکیب جمعیتی اراضی اشغالی و اسکان اتباع خود در این اراضی در تناقض آشکار با قواعد حقوق بین‌الملل از جمله مفاد کنوانسیون‌های چهارگانه‌یِ ژنو (مصوب 1949) است. این اقدامات غیرقانونی علی‌رغم صدور قطعنامه‌های شورای امنیت ملل متحد (از جمله قطعنامه‌یِ 465 مصوب 1 مارس 1980 و قطعنامه‌یِ 674 مصوب 29 اکتبر 1990) و نیز اعتراض‌ها و محکومیت‌های نهادهای بین‌المللی (از جمله دبیرکل ملل متحد و سازمان عفو بین‌الملل) هم‌چنان ادامه دارد. دهه‌ها درگیری مسلحانه و اشغال نظامی مانع از دست‌یابی مردمان فلسطینی به حق تعیین سرنوشت خود –که به عنوان یک حق مسلم بشری در ماده‌یِ 1 مشترک کنوانسیون‌های حقوق مدنی و سیاسی و حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به رسمیت شناخته شده- گردیده‌است. شناسایی این حق برای فلسطینی‌ها بارها مورد تأکید سازمان ملل متحد و نهادهای مستقل حقوق بشری بوده‌است؛ اما این واقعیت تلخ را بایستی پذیرفت که چشم‌انداز روشنی برای تحقق کامل آن در آینده‌یِ نزدیک وجود ندارد. شناسایی موجودیت «دولت» فلسطین در سال 2012، هرچند گامی درخور توجه در راه دست‌یابی فلسطینیان به حقوق مسلم و اولیه‌یِ خود بود؛ اما به تنهایی کافی نیست و اقدامات جدی‌تر جامعه‌یِ بین‌المللی را می‌طلبد.
نقض حقوق بشردوستانه در فلسطین داستان غم‌انگیزی است که گویا پایانی ندارد. فهرست موارد نقض حقوق بشردوستانه در سرزمین‌های اشغالی فلسطین طولانی‌تر از آن است که در این چند خط بگنجد. محاصره‌یِ غزه، عدم تفکیک بین اهداف نظامی و غیرنظامی، حمله‌یِ گسترده به جمعیت غیرنظامی، حمله به بیمارستان‌ها و مدارس و استفاده از تسلیحات ممنوعه‌ای چون بمب‌های حاوی فسفر سفید و اورانیوم ضعیف شده بخشی از این فهرست طولانی و ادامه‌دار را تشکیل می‌دهند. رژیم اشغالگر قدس نه تنها قواعد مسلم حقوق بشردوستانه را نقض کرده است؛ که در برابر گزارش نهادهای بین‌المللی از جمله گزارش «گلداستون» (گزارش کمیته‌یِ حقیقت‌یاب ملل متحد پس از جنگ 22 روزه‌یِ غزه) نیز راه مقاومت و انکار را در پیش گرفته است. شاید عمق فاجعه را بتوان از این جمله‌یِ دبیرکل ملل متحد دریافت که در واکنش به هدف قرار دادن مدارس ملل متحد در طی حمله‌یِ سال 2014 به باریکه‌یِ غزه گفت: «چیزی شرم‌آور تر از حمله به کودکان در خواب نیست.». و البته باید افزود که شرم‌آورتر از آن، عدم پاسخ‌گویی عاملان این جنایات و سکوت جامعه‌یِ جهانی است.
امروز نهم آذرماه 1395، نزدیک به چهل سال پس از آن‌که مجمع عمومی سازمان ملل متحد این روز را نامگذاری کرد تا توجه جهانی را به وضعیت اسفبار انسانی در آن سرزمین‌ها جلب نماید، نقض هرروزه‌یِ حقوق بشر و بشردوستانه در آن اراضی ادامه دارد. دیوار حائلی که به گفته‌یِ گزارشگر ویژه‌یِ کمیسیون حقوق بشر «نسل جدیدی از پناهندگان و یا افراد بی‌خانمانِ داخلی را به وجود می‌آورد» هم‌چنان پابرجاست، قربانیان نقض جنایات جنگی اسرائیل به عدالت دسترسی ندارند و حقوق فرهنگی و مذهبی فلسطینی‌ها نیز در معرض تهدید است؛ ازجمله به واسطه‌یِ طرح اخیر ممنوعیت پخش اذان در اراضی اشغالی.
این کارنامه‌یِ شوم به ما ثابت می‌کند که امروز در خاورمیانه خطر بنیادگرایان صهیونیست حتی از خطر بنیادگرایان اسلامی نیز بیشتر است. بنیادگرایان صهیونیست مسلح به انواع جنگ‌افزار و بمب هسته‌ای هستند و خیلی قبل‌تر از هر گروه دیگری در خاورمیانه به دنبال پاکسازی نژادی و مذهبی بودند که در این مسیر با استفاده از پروپاگاندا از افکار عمومی حساسیت‌زدایی می‌کنند و به راه شیطانی خود ادامه می‌دهند.
در چنین روزهایی می‌توان به خوبی دریافت جهاد لسانی علیه رژیم اشغالگر قدس و حامی‌اش –این ام‌الخبائث جهان- آمریکا، اعلام برائت از جنگ و خشونت و اعلام دوستی با صلح و مدنیت است.
ما نیز به عنوان بخش کوچکی از جنبش دانشجویان مسلمان ندای حق‌طلبانه خود را در جهت نفی هرگونه زور و استبداد و استکبار در سرتاسر جهان و به تأسی از پیشینیان آزاده‌یِ‌مان در پیشگاه بلند تاریخ سر می‌دهیم تا سندی باشد هر چند مختصر به ایمان راسخ‌مان به راه شهیدان و مرادشان امام خمینی (رحمه الله علیه) و نشانه‌ای از ادامه‌یِ مسیر حریت در جریان اصیل جنبش دانشجویان مسلمان ایران.
والعاقبهٌ لِلمُتقین
انجمن اسلامی دانشجویان دانشکده‌یِ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران
انتهای پیام
