تئاتر جای کثافت کاری نیست

«امیر حسین ناظری کنزق»، انصاف نیوز:

چند سالی که تماشاخانه های خصوصی در کشور رونق گرفته اند و بالطبع با خصوصی سازی سالن های نمایش سرمایه گذاران این سالن های بیشتر به فکر کسب درآمد از محل سرمایه گذاری خود هستند. میان سالن های دولتی نیز به این سادگی به جوانان عرصه تئاتر زمانی برای اجرا نمی‌دهند.

از طرفی چه سالن های دولتی و چه سالن های خصوصی مشغول باز اجرای آثار قدیمی بعضی از کارگردان های مطرح کشورند. معمولا هم با بازی چند ستاره مطرح سینمایی که در اغلب موارد کیفیت اجراهای دوم و سوم از اجرای اول پائین تر است. این شاید به خودی خود چیز بدی نباشد اما زمانی که ما تعداد محدودی سالن تئاتر داریم و زیر ساخت لازم برای تولید آثار بدیع و خلاقانه وجود ندارد و خلاقیت و نو آوری در تئاتر محدود شده است به یک یا چند جشنواره، باز اجرای آثار گذشته شاید ظلم در حق کارگردان های جوان و بی نام و نشان باشد.

بگذریم از اینکه چرا زیر ساخت لازم برای تئاتر وجود ندارد یا اینکه چرا همین امکانات موجود نیز به درستی مدیریت نمی‌شود اما نکته مهم اینجاست که تمام این‌ها حاصل نگاه مسموم ما به تئاتر کشور است.

نگاهی موسوم به نگاه کالایی؛ ما تئاتر را یا به طور کلی تر هنر را کالایی برای مبادله تصور کرده ایم و وقتی نگاهمان اینگونه شد افتخار یک نمایش می‌شود میزان فروش آن. وقتی نگاه مان به تئاتر کالایی شد و زمانی که انحصار یک تئاتر را داریم، احتکار می‌کنیم و بلیط تئاترمان را هفتاد هزار تومان می‌فروشیم. شاید این اعمال از دیدگاه سرمایه داری مشکلی نداشته باشد، اما از دیدگاه هنر مدرن، هنر تنها برای هنر معنا پیدا می‌کند.

هدف غائی هنر خود هنر است پس کارگردان های این تئاتر ها به همان میزان مذموم اند که بعضی از کارگردان های سینما که برای جناح خاص سیاسی فیلم سفارشی می‌سازند، زیرا که هم پول و هم سیاست چیزی خارج از هنرند.

انتهای پیام