«تهران ام‌القرای جهان اسلام یا اَبَرشهر افسرده»

فریبا نظری در سایت انجمن جامعه‌شناسی ایران نوشت:

مرکز مطالعات شهرداری گزارش داده است:
«۹۹.۷درصد از ساکنان تهران سرزنده نیستند و فقط ۰.۳ درصد آنها به لحاظ سرزندگی شهری سطح مطلوبی دارد.
مصائب زندگی در تهران دیگر فقط هوای کثیف و ابرهزینه‌های زندگی مثل قیمت مسکن و اجاره‌بها نیست؛  تهرانی‌ها به صورت دست‌جمعی دچار یک عارضه روحی شده‌اند، افسردگی.
شاخص سرزندگی در مناطق پایین شهر، اصلا رضایتبخش نیست و این به معنای کیفیت زندگی پایین و نارضایتی عمومی آنهاست.
این مرکز رابطه افسردگی و افزایش بزهکاری و آسیب‌های اجتماعی در پایتخت را مستقیم و معنادار توصیف می‌کند»/دنیای اقتصاد.
افسردگی جمعی، نتیجه و پیامد حاکمیت فقر و فساد و خشونت است.
به تهران خوب نگاه کنیم، چه می بینم:

۱- بیلبوردها و تابلونوشته‌هایی با چهره‌های سیاسی، صحنه‌ها و عبارات استرس‌زا و اندوه آور مانند پیکرهای زخم خورده و خونین، توصیه‌های اخلاقی جنسیت زده، تبلیغات مصرف گرایانه‌ی حقارت آمیز قسطی با تقلید ناشیانه از کشورهای دیگر، پارچه‌های سیاه و تبلیغات مجالس مداحان و واعظان
۲- زباله گردان از زن و مرد و کودک و سالمند
۳- کودکان کار
۴- متکدیانی که از شما طلب پول نان و غذا می‌کنند
۵- افراد طردشده در شمایل کارتن خواب‌ها و معتادین از زن و مرد
۶- موتورسیکلت سواران در پیاده‌روها
۷- خودروهای فراوان و ترافیک آزاردهنده
۸- دستفروشانی که خیابان‌ها و میادین بزرگ شهر را اجاره کرده‌اند تا نانی به خانه ببرند
۹- هوای آلوده‌ی کشنده و سمی
۱۰- موش‌هایی که با شهروندان به زیست مسالمت‌آمیز رسیده‌اند
۱۱- سطل‌هایی که زباله‌هایش بیرون زده است
۱۲- شهروندانی که با کوچکترین برخوردی با یکدیگر درگیر می‌شوند و زبان به دشنام می‌گشایند
۱۳- خانواده‌هایی که به امید درمان بیمارشان به پایتخت می‌آیند و در خیابان‌های اطراف بیمارستان‌ها، شب و روز را با نان و آب و بیسکوییت می‌گذرانند
۱۴- خرده‌فروشان مواد مخدر در روز روشن
۱۵- دلالان اعضای بدن در اطراف مراکز درمانی
۱۶- دلالان داروهای کمیاب و نایاب
۱۷- فروشندگان دلار و ارز
۱۸- زورگیران و سارقانی که در نبود پلیس و امنیت، در روز روشن بلای جان مردم شده‌اند
۱۹- خودروهای گشت ارشاد یا امنیت اجتماعی
۲۰- و اخیرا حجاب‌بانان و پلیس‌هایی برای برخورد با هرگونه اعتراض

آیا از این شهر، جز افسردگی جمعی و خشونت اجتماعی؛ انتظاری می‌رود؟
آیا در این شرایط، می‌توان به شادمانی و شادکامی و رضایت عمومی یک زندگی معمولی رسید؟
آمار و داده‌های مرکز مطالعات شهرداری، هشدار برای آزیر قرمز کلان‌شهر تهران است که نه از رسانه‌های معاند اعلام شده نه سخن دشمنان نظام است.

چند توصیه برای گام نخست کاهش این افسردگی جمعی:
۱- حذف هرگونه تبلیغات ایدئولوژیک و سیاسی از شهر( مترو، عرشه‌ی پل‌ها، دیوارها، درختان)
۲- توقف مازوت سوزی و تولید سم کشنده
۳- انجام وظیفه‌ی پلیس برای کاهش ترافیک و تخلف آزار روزافزون موتور سیکلت سواران
۴- جمع‌آوری و حذف حجاب بانان و گشت ارشاد ( با هر عنوان یا بدون عنوان) و پلیس‌هایی که با لباس سیاه و خشم به چشمان مردم، خیره می‌شوند.
۵- پخش موسیقی شاد در میادین بزرگ در ابتدای روز
۶- انجام وظیفه‌ی قانونی شهرداری و بهزیستی برای کمک به بازگشت کودکان کار به چرخه‌ی عادی زندگی
۷- انجام وظیفه‌ی پلیس برای ایجاد امنیت و جلوگیری از جولان آزادانه‌ی زورگیران و سارقان مسلح
۸- اهتمام کامل و دقیق شهرداری به وظیفه‌ی مهم جمع‌آوری منظم و استاندارد زباله‌ها به شیوه‌ی کشورهای توسعه‌یافته
بیاد داشته باشیم که از کوزه همان برون تراود که در اوست…
فقر، فساد و خشونت ساختارهای کلان حکمرانی، منجر به افسردگی جمعی و خشونت اجتماعی و نارضایتی عمومی است و انتظاری به جز این پیامدها، دور از منطق و واقعیت است. یکی از جلوه‌های آشکار این فساد و خشونت، شانه خالی کردن نهادهای ایجاد امنیت و ارائه‌ی خدمات مانند پلیس و شهرداری از وظایف قانونی و ضروری خود و پرداختن به کارهای آسیب‌زا برای شهروندان است.»

انتهای پیام