انتقامِ کاپشنِ دختری با گوشواره های قلبی | غلامرضا بنی اسدی

غلامرضا بنی اسدی، روزنامه‌نگار در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

از کودکی به ما آموخته اند که شروع کننده نباشید اما اگر به استمرار ظلم زدند، همه توان‌تان را بگذارید و بزنید. ما هم به فرزندان خود آموخته ایم اولویت گذشت از حق شخصی را اما در برابر حق جامعه گفته ایم، کلوخ انداز را به سنگ سزا دهند.

گفته ایم و وصیت کرده ایم کوتاه نیایند تا دشمن نتواند قدم بلند بردارد. این که رهبر انقلاب به صراحت پایان “بزن در رو” را اعلام کردند ریشه در همین باورِ رشید شده دارد. هرکس زده، خورده. آنکه هنوز نخورده، به حسابش گذاشته ایم یک به ده را تا فرداروزی و در زمینی که خود صلاح می دانیم پیش رویش بگذاریم.

ما شروع کننده نبوده ایم و نیستیم اما می توانیم تمام کننده باشیم. می توانیم پشیمان کننده باشیم. از اولین روز انقلاب تا همین امروز به این قاعده عمل کردیم. چه آن روز که دست‌مان خالی بود و چه امروز که با دست پُر سینه سپر می کنیم. موشک هایی که اربیل و ادلب را شُخم زد، در سپهر معنایی همین هندسه طراحی و اجرا شد. در همان منطقی که قرآن، برای مومنانِ صابر دارد که یکی از آنان را بر ده تن از دشمنان پیروزی می بخشد. ما همین قاعده را به توان و رفتار در آورده ایم تا تفسیر تجسم یافته “واعدوالهم مااستطعتم من قوه” باشیم و هم “ترهبون به عدوالله” را معنا کنیم و نیزدشمنان خود را در هراسی هولناک‌تر از مرگ بنشانیم.

آنان با کمربند انفجاری با انتحار به مردم بی دفاع ما زدند اما ما با موشکِ بالستیک جواب دادیم. نه ده برابر که هزاران برابر. اما حساب تروریست ها و آمران و حامیان شان هنوز تسویه نشده است. آنچه خوردند، فقط به تقاصِ کاپشنِ صورتی دخترکی با گوشواره قلبی بود. حساب گوشواره و گوش و پاره به پاره پیکر شهیدان مان جداست.

این موشک ها فقط لیوان آبی بود که لب های تفتیده‌مان را اندکی سرد کند. انتقام ما زمانی تمام می شود که آنان تمام شوند. زمانی که بفهمند ایران، مُلکِ به غیرت غنی شده ای است که هر فردش قدرتمندتر از بمب اتم عمل می کند. بدانند ما اگرچه شروع نمی کنیم اما دستی که برای شروع کبریت بکشد را در همان آتش خود افروخته می شکنیم و می سوزانیم.

عمله های موساد و تروریست های تکفیری باید این پیام را به اربابان خود برسانند که “هیچگاه یک ایرانی را تهدید نکنند” چه رسد که با انفجار و ترور، به آغاز دعوا بپردازند. ما پا، پس نمی کشیم حتی اگر یک نفرمان بماند. این را پیشترها گفته ایم اما الان که به چشم می بینند که اگر در میان خود هم هزار حرف و حدیث داشته باشیم، در دفاع از نام وطن و برای دفاع از هموطنان‌مان یک پیکره واحد ۸۵ میلیونی هستیم. قیامت می کنیم اگر یک نفر از ما را زخم زنند، قیامت!

انتهای پیام