سفر وزیر کشور به زاهدان و مطالبات مردمی

عبدالحکیم سالارزهی، روزنامه‌نگار در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز نوشت:

۴۷۰ روز از رخداد تلخ «جمعهٔ خونین زاهدان» می‌گذرد، هنوز زخم‌ها التیام نیافته است و مرهم می‌طلبد، خانواده‌های جان‌باختگان چشم‌انتظار اجرای عدالت هستند، لیکن به نظر می‌رسد وعده‌های‌ مقامات مبتنی‌بر رسیدگی عادلانه به پروندهٔ «جمعه‌های خونین بلوچستان» تبديل به یک کابوس شده است، چرا که خبری از اجرای عدالت نیست!

به انتخابات دورهٔ دوازدهم مجلس شورای اسلامی نزدیک می‌شویم، به مشام می‌رسد قضیهٔ «جمعه‌های خونین زاهدان و خاش» که در دولت رئیسی اتفاق افتاد، بر انتخابات پیش‌رو سایه افکنده است. همزمان با سفر وزیر کشور به زاهدان در ۲۶ دی‌ماه ۱۴۰۲، مطالبات مردمی در محافل عمومی و خصوصی بیشتر مطرح است. یکی از مطالبات مردم زاهدان رسیدگی به پرونده «جمعه‌ خونین» است. با گذشت قریب به یک‌‌سال و ۴ ماه از قضیهٔ «جمعهٔ خونین زاهدان»، تاکنون عاملان این فاجعهٔ مرگبار به دست عدالت سپرده نشده‌اند!

این در حالی‌ست که رهبری دستور رسیدگی به پروندهٔ «جمعهٔ خونین زاهدان» را صادر کرده بود و رئیس سازمان قضایی نیروهای مسلح از صدور کیفرخواست برای ۲۶ نفر در جریان این حادثه خبر داده بود، اما تا این لحظه در خصوص پروندهٔ مذکور عدالت اجرا نشده است بلکه فشارهای مذهبی افزایش یافته و مراسم نمازجمعه اهل‌سنت زاهدان در فضای امنیتی برگزار می‌شود. وارد ساختن فشارها بر مولوی عبدالحمید برجسته‌ترین شخصیت اهل‌سنت ایران و بر مجموعهٔ مسجدمکی و حوزه علمیه دارالعلوم زاهدان، موج گسترده‌ای از نگرانی‌های مردمی را درپی داشته است.

در پی سفر وزیر کشور به سیستان و بلوچستان، سوالاتی اذهان عمومی را درگیر کرده که چرا تاکنون دولت سیزدهم در پاسخ به مشکلات مردم با ناکامی مواجه شده است. در حال حاضر، مردم استان به رفع فشارهای مذهبی، حل مشکلات اقتصادی و معیشتی، و رسیدگی به پرونده‌های «جمعه‌های خونین زاهدان و خاش» اصرار دارند.

آزادی زندانیان، از جمله مولوی فضل‌الرحمن کوهی امام جمعه پشامگ سرباز، مولوی عبدالمجید مرادزهی استاد برجسته دارالعلوم مکی زاهدان، و مولوی فتحی‌محمد نقشبندی امام جمعه راسک در رأس مطالبات مردمی قرار دارد.

مردم بلوچستان که بیشترین رأی را به ابراهیم رئیسی داده بودند عنوان می‌کنند: «براستی چرا بکارگیری نیروهای توانمند بومی بلوچ در پست‌های کلان مدیریتی در دولت ابراهیم رئیسی محقق نشد؟! چرا وعده‌های‌ انتخاباتی را به باد فراموشی سپرده‌اید؟ آیا قرار نبود در کابینهٔ دولت رئیسی شاهد حضور وزیر اهل‌سنت باشیم؟ دریغ از یک وزیر، چرا فشارهای مذهبی تشديد شد؟ مگر نگفتید حداقل یک‌بار اصولگرایان را آزمایش کنید؟! آیا جواب آزمایش همین بود؟»

در راستای مطالبات مردمی، می‌توان به ابهام‌زدایی و شفاف‌سازی در مورد لایحهٔ اساسنامهٔ سازمان توسعهٔ مکران اصرار ورزید. در حالی که لایحهٔ اساسنامهٔ سازمان توسعهٔ سواحل مکران به مجلس شورای اسلامی ارسال شده است، این لایحه با انتقادات شدید کنشگران و فعالان مدنی و سیاسی در بلوچستان مواجه شده است. ایجاد و طرح اساسنامه بدون حضور نمایندگان و رهبران مردم بلوچ و نخبگان بومی، نگرانی‌های گسترده‌ای را درپی داشته است.

در محافل مردمی مطرح است: «آیا با عدالت اسلامی همخوانی دارد که بخش بزرگی از مردم چابهار و دشتیاری از داشتن آب شرب محروم باشند و در خانه‌های کپری زندگی‌شان را سپری کنند، در حالی که طی قرن‌ها از این سرزمین پاسداری نموده‌اند، اما زمینه‌های شهرسازی برای مهمانان با تمامی امکانات فراهم شود؟ سهم بومیان در اجرای این طرح کجاست؟ مسئولان باید پاسخگو باشند!»

مشکل دیگری که دامنگیر بخش بزرگی از مردم بلوچستان شده است، معدن‌کاری غیرقانونی در تفتان و حاشیه‌های آن است. معدن‌کاری توسط شركت‌های وابسته به شستا و ايميدرو ضربات و خسارات جبران‌ناپذیری به منطقه وارد ساخته‌ است. مردم محلی معتقدند: «معدن‌کاری در تفتان تهدید بزرگی برای اکوسیستم‌ها و کشاورزی محسوب می‌شود و موجب خشکاندن بسیاری از قنوات، باغات‌، میوجات و مراتع شده‌ است. (اسناد زنده موجود است). زندگی بیش از ۷۰ هزار خانوار لا‌بلای روستاهای حاشیه‌های تفتان در معرض خطرات جدی قرار گرفته است. حبوبات، گوشت و آبِ شرب و آبِ کشاورزی مردم از این منطقه تأمین می‌شود. صدها چاه‌آب، قنوات و چشمه‌ و بیش از ۵۰ هزار رأس دام در معرض خطر نابودی قرار دارند». 

رشته‌کوه تفتان به دلیل ویژگی‌های جغرافیایی‌اش در فرهنگ و اسطورهٔ ایرانیان، به ویژه در اسطورهٔ قوم بلوچ، از اهمیت بسزایی برخوردار است. با وجود تلاش‌های فراوان مردمی از مجاری قانون، هنوز مسئولان نتوانسته‌اند اقدامات مؤثری در راستای توقف معدن‌کاری در تفتان انجام دهند.

قابل ملاحظه است، اجرای «طرح‌های کلان توسعه» در منطقهٔ محروم و آسیب‌دیده بلوچستان بدون ملاحظه به بافت‌های فرهنگی و اجتماعی این منطقه، موجب افزایش فاصله بین عرق ملی و وطنی می‌شود و تخم يأس و ناامیدی می‌افشاند.

انتهای پیام