رنجنامه انجمن اسلامی دانشجویان دانشکده فنی باهنر شیراز

انجمن اسلامی دانشجویان دانشکده فنی باهنر شیراز در اعتراض به فشارهایی دانشگاهی و غیردانشگاهی به این تشکل، رنجنامه ای منتشر کرد.

به گزارش دریافتی انصاف نیوز، متن کامل این رنجنامه در پی می آید:

… وَإِنْ حَکَمْتَ فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ

…اگر داوری کردی میان آنان به عدل داوری کن که خداوند دادگران را دوست دارد / مائده -۴۲

با آغاز دوران دولت تدبیر و امید در سال ۱۳۹۲ تصور غالب بر این بود مسیر برای حفظ استقلال دانشگاه ها هموار شود تا دانشگاه بتواند پس از گذران ایام تاریک و خموش گذشته توان از دست رفته ی خود را برای تاثیر گذاری مجدد برحوادث  و امور کشور باز یابد. نسیم این امر اما خیلی دیر به دانشگاها رسید. و در میانه ی راه حوادث تلخ و ناگوار دامن گیر دانشگاه ها و فعالان دانشجویی شد. دیری نپایید که تشدید و بازگشت فضای امنیتی به دانشگاه ها و اعمال محدودیت های روز افزون دامان تصمیم گیری مدیران و کنشگران دلسوز دانشجویی را گرفت و در یکی از اخرین پرده های این نبرد ناجوانمردانه تمامیت خواهی اقلیتی پر سرو صدا از وزیر دانای دولت یازدهم قربانی گرفت اما این پایان کار نبوده و نیست!

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت    گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

بی مزد بود و منت هرخدمتی که کردم    یارب مباد کس را مخدوم بی عنایت

آنچه در این رنجنامه به صورت گزارش خواهید خواند تنها بخشی از بی تدبیری وظلم صورت گرفته به فعالان دانشجویی دانشکده ی فنی مهندسی شهید باهنر شیراز و ارگان مطبوعاتی آن (نشریه ی ندای دانشجو) می باشد که این ندا را در نطفه خفه کردند و اجازه ی رسیدن آن به گوش اندک مسئولان دلسوز و طالب تضارب آرا و مشارکت دانشجویان در عرصه های سیاسی و فرهنگی را ندادند!

پس از تاسیس انجمن اسلامی در دولت قبل چند سال رکود و عدم فعالیت دانشجویان اصلاحطلب در این مرکز آموزشی که موجب گشته بود دانشکده ی باهنر شیراز تبدیل به حیاط خلوت اقلیتی تندرو شود از مهرماه سال گذشته با همکاری معاونت وقت دانشجویی انجمن اسلامی دانشکده فنی شهید باهنر شیراز مجددا فعال شد و این روند  با سرعت چشمگیری رو به رشد بود لیکن تمامیت خواهان مستبد تاب و تحمل دیدن این فعالیت ها را نداشتند و اعتبار و شأن دانشگاه را به کرات با دخالت و ورود افراد و نهاد هایی غیر مسئول تنها تشکل دانشجویی غیر هم سو با اقلیت تندرو یعنی انجمن اسلامی دانشکده شهید باهنر شیراز را تحت فشار قرار دادند و در یک فضای غبار آلود حوزه ی مسئولیت ها و تصمیم گیرندگان واقعی را از هم گسستند ! لازم به ذکراست در اندک زمانی که فضا تا حدودی برای فعالیت انجمن اسلامی دانشکده ی شهید باهنر مساعد بود این تشکل اقدام به اخذ مجوز نشریه ای دانشجویی با نام (ندای دانشجو) را در دستور کار خود قرار داد که این مجوز با موافقت شورای نظارت بر نشریات دانشجویی صادر ودر تاریخ ۱۱/۳ /۱۳۹۵ وطی نامه ی شماره ی   ۱۴۰۲/۶۱۰/۱۱   به دبیرانجمن اسلامی جناب آقای کمال بویر ابلاغ گردید.

در این میان فعالیت های انجمن اسلامی دانشکده با مانع تراشی ها ی فراوانی روبه رو بود که گاه و بی گاه با مساعدت  معاونت دانشجوی وقت موفق به اجرای برنامه های خود می شد. مرز میان پاسخ قانونی با اعمال فشار به بهانه ی مصالح خود ساخته قابل تشخیص نبود لذا بار دیگر  برخوردهای حذفی و سلیقه ای آفت جان دانشگاه  شد ودر یک تغییر ناگهانی تنها مسئول دانشکده که با دانشجویان وتشکلهای دانشجویی همراه بود از کار برکنار شد ! و قریب به دو ماه کرسی معاونت دانشجویی این دانشگاه خالی بود که خود بهانه ای جدید برای عدم صدور مجوز برای فعالیتهای انجمن اسلامی دانشکده ی شهید باهنر بود. گاهی درخواست مجوز یک میزگرد ساده ی دانشجویی که نه مهمانی دعوت شده بود و نه موضوع حساسی داشت سه الی چهار هفته معطل می ماند! البته این محدودیت و معطلی ها تنها برای انجمن اسلامی بود و تشکلهای نور چشمی بدون گذراندن مراحل قانونی بصورت شفاهی برای هر برنامه ای مجوز دریافت می کردند! با وجود همه ی فشار ها و محدودیت ها انجمن اسلامی در موارد متعددی با هزینه های شخصی فعالیت های خود را اهمیت داد و بالاخره شماره ی اول نشریه ی ندای دانشجو در آبان ماه ۱۳۹۵ چاپ و منتشر گردید و با وجود ایرادهایی جزیی که از روی بی تجربگی در آن صورت گرفته بود با  استقبال چشم گیر دانشجویان وبسیاری از اساتید ومسئولان مرکز قرار گرفت.

در این بین بالاخره پس از چندماه سردرگمی مسئول اسبق حراست دانشکده به معاونت دانشجویی دانشگاه شهید باهنر منصوب گردید تا مجددا دوره ای از خفقان بر تشکلهای مستقل وآزادی خواه آغاز شود!

آغاز مسئولیت ایشان مقارن با آذر ماه ۱۳۹۵ بود. در همان زمان پس از مدت ها دوندگی انجمن اسلامی موفق به کسب مجوز برای برگزاری مراسم ۱۶ آذرشده بود. پس از ایجاد موانع بسیار بر سر برگزاری مراسم روز دانشجو که گاهی آن را تا آستانه ی لغو پیش برد بالاخره با فشار بسیار، ریاست دانشکده جناب آقای دکتر علویان مهر با اجرای این مراسم توسط انجمن اسلامی موافقت نمودند. شماره ی دوم نشریه ی ندای دانشجو نیز با تلاش فراوان اعضای هیئت تحریریه و سردبیر محترم این نشریه به صورت ویژه نامه برای تاریخ مذکور آماده ی چاپ بود. اما افسوس که این ویژه نامه هرگز چاپ نشد. در حالی فایل شماره ی دوم نشریه ندای دانشجو در تاریخ ۶ آذرماه ۱۳۹۵ در اختیار امور فرهنگی دانشکده که متولی چاپ نشریات دانشجوئی در این مرکز است تحویل داده شده بود و مسئولان قول صد درصدی داده بودند که تا تاریخ ۱۱ آذرماه نسخه ی چاپی نشریه  را در تیراژ ۱۰۰۰ عدد در اختیار انجمن اسلامی قرار دهند ناگهان با چرخشی ۱۸۰ درجه ای مسئولان و به بهانه های واهی از چاپ نشریه اجتناب کردند!

ابتدا در اقدامی آشکارا خلااف قانون از اعضای هیات تحریریه و سردبیر خواسته شد که بخشی از مطالب و تصاویر مندرج در نشریه را حذف یا سانسور کنند! سردبیر نشریه برای رفع بهانه به ناچار بخشی از تصاویر و مطالب را طبق میل مسوولان از جمله مسوول روابط عمومی دانشکده که حالا او را به عنوان متولی انجام امور مربوط به نشریه معرفی میکرده اند اصلاح نمود.

لکن ایشان پس از این اقدام سردبیر نیز از چاپ نشریه خود داری نمود و این امر را به گردن معاونت تازه کار امور دانشجویی انداختند و خواستار اخذ یک دست نوشته از ایشان مبنی بر اجازه ی چاپ نشریه شدند.

این کش و قوس ها تا تاریخ ۱۵ آذرماه یعنی یک روز مانده به مراسم روز دانشجو و موعد توزیع ویژه نامه ی ندای دانشجو که برای این روز تدارک دیده شده بود ادامه داشت . سرانجام دبیر انجمن اسلامی به همراه سردبیر محترم نشریه در حالی که علیرغم درخواست های مکرر موفق به ملاقات دکتر علویان مهر ریاست دانشکده جهت تعیین تکلیف وضعیت نشریه نشدیم با اصرار فراوان سرانجام به چاپ ۲۰۰ نسخه از ویژه نامه ی ندای دانشجو برای تاریخ ۱۶ آذرماه رضایت دادند؛ دریغا همان هم انجام نشد و مسئولان قول خود را زیر پا گذاشتند و از چاپ آن ممانعت به عمل آوردند!

در اقدام جالب دیگری وقتی دبیر انجمن برای پیگیری امور نشریه به دفتر روابط عمومی دانشگاه مراجعه کردم با مورد عجیب و غیر اخلاقی مواجه شدم که ایشان یک نسخه از نشریه را با پرینتر خود چاپ نموده بودند و قصد داشتند آن را در اختیار حراست دانشکده و دیگر مسئولان مربوط و نا مربوط قرار دهند به طوری که بدون اینکه نشریه برای روز دانشجو چاپ شده باشد تقریبا همه ی مسئولان مربوط و نامربوط دانشکده از محتوای آن که با زحمت فراوان اعضای هیات تحریریه تهیه شده بود مطلع بودند و این مصداق بارز خیانت در امانت است!

چه گوییم که درد زیاد است و این رنج نامه تنها برای بیان بخشی از این بی مهری ها مجال دارد.

خلاصه اینکه نشریه نه در آن تاریخ و نه در هیچ تاریخ دیگری چاپ نشد و معاونت محترم دانشجویی در اقدام جالبی دیگر منکر مجوز صادره از جانب شورای نظارت بر نشریات دانشجویی شدند و مجددا با بهانه‌جویی‌های واهی حق مسلم دانشجویان و انجمن اسلامی برای داشتن ارگان رسمی را منوط به دستور از تهران و طی دوباره روندهای طی‌شده سابق کردند.

با همه این توضیحات در حالی که چشم امید دانشجویان و فعالین مدنی به تدبیر دولت و وزارت علوم برای باز کردن فضا و برداشتن موانع از سر راه فعالین دانشجویی است شاهدیم در برخی دانشگاه ها از جمله این دانشکده نه تنها مساعدتی انجام نمی گیرد بلکه معدود مسوولان همراه و مدبر به راحتی کنار گذاشته می شوند و جای آن را کسانی می گیرند که با تمام توان اقدام به مانع تراشی بر سر راه تشکل های دانشجویی مستقل و آزادی خواه می نمایند.

ریاست محترم دانشگاه نیز در قبال این مشکلات هیچ همراهی نکرده اند و عموما از پذیرش مسئولیت این اقدامات خودداری میکنند. در حالیکه توقع این است که ایشان که منصوب دولت یازدهم هستند مجری سیاست های دولت در راستای باز شدن فضای دانشگاه ها باشند.

آنچه بیان شد تنها بخشی از بی مهری هاییست که در قریب به یک سال گذشته نسبت به این تشکل دانشجویی روا شده است حال آنکه همین مسوولین برای تشکل های دانشجویی وابسته به نهاد های ثروت و قدرت که با تمام توان علیه دولت و تخریب چهره ی آن فعالیت میکننده ماننده مادری مهربان عمل کرده و با در اختیار گذاشتن بودجه های نامحدود، صدور مجوزهای آنی و فراهم کردن انواع امکانات مادی و معنوی آن ها را هر چه بیشتر در ماموریت خود که همان تخریب دولت و نا امیدی مردم است یاری می‌کنند. اینان توسط مدیران میانی دولت تدبیر و امید انجام میگیرد، مدیرانی که مانند مارهای پرورش یافته در آستین پرورش دهندگان خود را نیش میزنند .

امید است که این توضیحات توانسته باشد تا حدودی مشکلات و موانع موجود را به گوش مسوولین امر برساند و نیز امید است که اراده ای برای اصلاح این روند نا عادلانه وجود داشته باشد و مناسب دولتی در اختیار مسئولین همسو با سیاست های دولت قرار گیرد تا این مسوولین بتوانند تعادل را در چنین مراکزی بر قرار کنند وبه این تک صدایی و تمامیت خواهی پایان بخشند. والسلام

انتهای پیام