انتخابات در دوراهی تردید؛ حتما تامل کنیم

غلامرضا بنی اسدی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده‌است، نوشت:

زندگی، به کرات، انسان را در برابر چند راهی ها قرار می دهد تا نگزیر از انتخاب شود. این ناگزیری هم می شود شبیه امتحان. اگر تامل کرده باشم می بینیم، انتخابات و امتحانات، دو کلمه هستند با تعداد حروف برابر. از هشت حرف، پنج تای آن مشترک است. به لحاظ مفهومی هم می توان گفت میان‌شان یک رابطه معنادار برقرار است. اگر اولی را درست انجام دهیم در دومی به توفیق می رسیم.

قبولی در امتحانات سهم کسانی است که درست انتخاب می کنند. چشم بستن بر اولی، انسان را اساسا در معرض دومی قرار نمی دهد که بتوان برجا نشست و به ابر و باد و مه و خورشید فلک چشم داشت که شاید برایش موفقیت را رقم زنند.

انتخاب را باید به عنوان یک بایستگی در حیات پذیرفت. ما مدام بر سر دوراهی ها و چند راهی هایی هستیم که باید دست به انتخاب بزنیم. منتها بیشتر اوقات فقط خود ما و خانواده ماست که از انتخاب ما منتفع یا متضرر می شود برخی اوقات هم در آزمونی قرار می گیریم که در نفع و ضرر، یک ملت با ما سر سفره می نشینند. اینجاست که باید بیشتر دقت کنیم.

امتحانِ انتخابی چنین خیلی سخت است. به تعداد نفس هامان باید تامل و تفکر کنیم در کاری که باید انجام دهیم. من نمی خواهم همه چیز را سفید جلوه دهم. حتی نمی خواهم پای مقدسات را به میان بیاورم. سنگ های قیمتی ارزش ها را هم نمی خواهم در کفه ترازویی بگذارم که کفه دیگرش را صندوق های رای قرار داده باشند. به کسانی که از همین حالا شناسنامه خود را لب طاقچه گذاشته اند هم -ضمن احترام – کار ندارم. روی سخن با کسانی است که هم حرف دارند و هم دغدغه و هم برای ایران و انقلاب، دلشان در هر شرایطی می تپد.

من فقط خودم را و شما را به فکر کردن دعوت می کنم. به این که شرکت در انتخابات- با همه اما و اگر هایی که می توانیم هرکداممان شمار کنیم- چه نتایجی می تواند داشته باشد . به این که جمعه انتخاب را از صبح تا انتهای شب بخوابیم برای بیداری مان چه رهاوردی خواهد داشت. من می گویم فکر کنیم. عاقل آن نیست که میان خوب و بد، بر خوبی دست می گذارد. عاقل کسی است که در شرایطی که سخت می پندارد، در زمانی که نگاه صددرصد سازگار با انگاره های خود نمی بیند، دست به انتخاب بزند. دستِ کسی را بگیرد که فاصله کمتری با او دارد. پشت کسی بایستد که از میان دیگران به او و فهم او و نگاه سیاسی او نزدیک‌تر است. این سیاسی ترین انتخاب و در عین حال عاقلانه ترین کنش است برای اهل سیاست.

البته اگر پُشتِ دیوارِ “نه” ایستاده باشیم کسی را نخواهیم دید اما اگر در را باز کنیم و چشم بگردانیم،  از “روزنه” های باز شده، کسانی را خواهیم یافت که نگاه شان و دغدغه هاشان و حرف هاشان با ما فاصله ای ندارد. عقلانیت سیاسی می گوید، انتخابِ اینان هم بر قهر ترجیح دارد و هم بر خالی ماندنِ میدان که بستر موفقیت برای کسانی می شود که بیشترین فاصله را با ما دارند. کسانی کی یقین داریم حضورشان در جایگاه های تصمیم ساز و تصمیم گیر- با نگاه ما- با منافع ملی نمی خواند. ما اگر به خود و نگاه و جناح خود فکر کنیم حق داریم دیوار قهر را بالاتر هم ببریم اما اگر به ایران و انقلاب بیندیشیم، باید بر خود و خواست خود چشم بپوشیم و در سخت ترین شرایط، درست ترین راه را برویم. دوباره می گویم؛ نه پای مقدسات را به میان می کشم و نه حتی به چشم دشمن توجه می دهم که انگشت در آن کنیم. فقط می گویم عاقلانه تامل کنیم، همین!

انتهای پیام