امیر را رگ زدند و او را سنگ زدند

به گزارش انصاف نیوز، علیرضا قدیری در یادداشتی با عنوان «امیر را رگ زدند و او را سنگ زدند» نوشت:

تاریخ سرشار از وقایع پیچیده ای از فرهنگ و مردمانی است که جز با واکاوی و ورق زدن روزگار گذشته نمی توان پی به حقیقت آن برد؛ و چون نوشتن از تاریخ و گفتن از تاریخ بی هیچ قضاوتی کاری است دشوار نگارنده پای به این عرصه ی سیمرغ وار نگذاشته و تنها چند سطری برای ادای احترام به کهنه سیاستمدار زمان خود باقی می گذارد.

نمی توان نظام 38 ساله جمهوری اسلامی را بدون هاشمی و اثرات شگرف او در این نوع حاکمیت دینی تصور کرد، همانطور که نمی توان دوران حاکمیت قاجار را با مردان پاکی همچون قائم مقام فراهانی و امیرکبیر تصور کرد، آقای هاشمی مردی از جنس مبارزه و صبر و استقامت در برابر ناملایمات و سختی های روزگار بود. مردی که در پیش از انقلاب شکنجه ها تحمل کرد و زندان ها سپری کرد و پس از انقلاب مورد هجمه از سوی گروه های مختلف در هر برهه زمانی از سوی گروه های مختلف قرار گرفت و این امر به دلیل مسوولیت های ایشان در شورای انقلاب و پس از آن مجلس شورای اسلامی و ریاست جمهوری بوده است.

اما صدرات و وکالت هاشمی او را در تاریخ به تنهایی تثبیت نخواهد کرد همان گونه که امیر کبیر را تنها صدراعظمی در تاریخ نیکنام نکرد. شاید به جز اقتصاد آمرانه که مورد تفقد هر دوی این بزرگان بود تاسیس مراکز علمی جهت پرورش نسل جوان و کارآمد برای پشتیبانی علمی برای ساختن کشور وجه اشتراک دیگر باشد. امیر دارالفنون را تاسیس کرد و فرزندان بزرگان را برای تحصیل وارد آن شدند و اساتید را از فرانسه و بلژیک به ایران گسیل داشت اما هاشمی با اتکاء به اساتید داخلی و برای همه مردم ایران و با حمایت های حضرت امام (ره) دانشگاه آزاد اسلامی را از خود به یادگار گذاشت. دانشگاهی که امروز در سطح منطقه ی خاورمیانه دارای شعبات متعددی است و میلیونها نفر از جوانان را از نظر علمی تربیت کرده و در یک کلام باعث ارتقای سطح فرهنگ جامعه شده است. هاشمی در خشت خام آینده را می دید و تمام تلاشش را برای اعتلا و سربلندی نظام و ایران به کار می بست.

همانگونه که فارغ التحصیلان دارالفنون در شهادت امیر گریستند و انقلاب مشروطه را رقم زدند هاشمی هم امید داشت که که فارغ التحصیلان مدرسه اعتدال ایران را بسازند و طرحی نو دراندازند.

در هر صورت مرگ وعده ای الهی است که تمامی نفوس از پادشاهان و اومرا تا فقرا طعم آن را خواهند چشید. اما این نام نیک است که تاریخ به هر سردار و پادشاهی اعطاء نکرده است اما تشیع باشکوه یار دیرین امام و رهبری در 21 دیماه سال 95 نشان از آن داشت که شاگردان امام خمینی همچنان در جامعه ایران ذی نفوذ بوده و مکتب خمینی زنده است و مردم همچنان قدرشناس مواضع و رفتارهای حاکمان خود هستند و این حاکمان هستند که باید به خاطر داشته باشند در این روزگار تاریخ را ، نه قوم پیروز که مردم می نویسند و قضاوت می کنند.

انتهای پیام