والله دروغ چرا؟ تا قبر آ آ آ

سیاوش خوشدل، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشتی درباره ی آیت الله هاشمی رفسنجانی با عنوان «والله دروغ چرا؟ تا قبر آ آ آ» نوشت:

در چهار ساعتی که در مراسم تشییع هاشمی رفسنجانی بودم از میدان انقلاب تا چهارراه ولی عصر، دو طیف مخالف علیه یکدیگر شعارهایی جسته گریخته می دادند. یک طیف آنهایی بودند که سال 78 به او رأی ندادند و او آخر شد و انصراف داد و همان طیف سال 94 به او رأی دادند و او اوّل شد. طیف دیگر سال 78 به او رأی دادند و سال 94 نه.

هر یک از دو طیف، خود و سیاسیون محبوب خود را صاحب عزا می دانستند. دسته هایی از هر دو طیف، با مشت های گره کرده و نگاههای خشمگین یکدیگر را می نواختند. با اینکه سالهاست یکدیگر را دیده اند و باز هم خواهند دید و با هم خواهند زیست، گویی هنوز قدرت هضم وجود آن دیگری را نیافته اند.

یعنی به عنوان بخشی از شهروندان محترم و دارای حقوق شهروندی کشور یکدیگر را نپذیرفته اند. یک دسته آن دیگری را «لباس شخصی» می نامد. در تصوّر اینان، مخالفانشان از مردم عادی این مملکت نیستند و از برخی نهادهایی که به آنها انتقاد یا اعتراض دارند، حقوق می گیرند. از آن سو، طیف مقابل، «منافق» و «فتنه گر» خوانده می شود.

هیچ یک از دو طرف توجّه ندارند که فردی که زل می زند در چشمت و بر ضدّت شعار می دهد دیگر نه کارمند فلان نهاد است که با لباس شخصی در حال انجام وظیفۀ سازمانی باشد و نه منافق که از گفتن علنی شعار متفاوت خودداری کند.

امّا این صف آرایی در مراسم دیروز، تا جایی و زمانی که من دیدم، رنگ خشونت و درگیری فیزیکی به خود نگرفت. شاید چون جمعیت این قدر زیاد بود که هیچ کدام نمی توانستند برای بیرون کردن آن دیگری از صحنه تکان بخورند. خیل جمعیت، فاصله ها را کم کرده بود. احتمالا برخی نیز حرمت متوّفی را حفظ کردند. این رعایت احترام نیز فصل مشترکی بود که مانع برخورد و درگیری بود.

کاش بتوانیم این وضعیت را در سطحی گسترده و برای همیشه ایجاد کنیم؛ وضعیتی که در آن فاصلۀ کم و رعایت حرمت ها، نمی گذارد که یکدیگر را حذف و طرد کنیم. اختلافمان را به رسمیت می شناسیم و به جای انکار وجود رقیب و یا تحقیر و تهدید او، محترمانه و مسوولانه به بیان و تبیین خواست ها و رویکردهای خود می پردازیم.

احتمالاً کسانی که در خانوادۀ خود چنین وضعیتی دارند، هضم مخالف خود را آموخته باشند. شاید بی ربط نباشد که صادق زیباکلام با اصولگرایان وارد گفتگو می شود و سعید زیباکلام پیگیر وضعیت یاشار سلطانی می شود.

خلاصه که خانواده مان را کوچک نکنیم. همه ضرر می کنیم. این شاید از بزرگ‌ترین میراث‌های فکری هاشمی برای ایرانیان باشد.