فرامرز اصلانی؛ نابغه ای که از دست دادیم

کیارش خمسی، انصاف نیوز: از دست دادن فرامرز اصلانی غم بزرگی برای دوست داران او، آهنگ هایش و افرادی است که به عشق او گیتار به دست گرفته اند تا بتوانند «اگه یه روز بری سفر»، «دل اسیره» و «یه دیواره» را زمزمه کنند. آهنگ هایی از آلبوم «دل مشغولی ها» که در ۲۳ سالگی از او منتشر شده است!

فرامرز اصلانی، خواننده، نوازنده، ترانه سرا و آهنگسازی که آلبومی ساخت که چند آهنگ از آن در موسیقی فارسی جاودانه شده اند. او این آلبوم را تنها در سن ۲۳ سالگی منتشر کرده است. آهنگ هایی که جرقه آنها به گفته خودش در سن ۱۹ سالگی در ذهن او ایجاد شده است؛ اما با صدایی دلنشین و رسا و بدون خش که تا آخرین لحظات عمر او نیز حتی دلنشین‌تر از قبل شده بود.

ساخته های او چند ویژگی مشخص دارد. اولین ویژگی آهنگ های ماندگار او، استفاده از گیتار به عنوان ساز اصلی است که در کنار آن در برخی قطعات سازهای دیگری هم به عنوان همراهی کننده استفاده شده است.

دومین ویژگی، ترانه های ساده، پرمفهوم و سرشار از عشق است. استفاده از استعاره هایی غیر پیچیده مثل «یه روز یه خونه ای بود که تابستونا روی پشت‌بومش ولو میشد خورشید» و بهره گرفتن از تصویرسازی در عین سادگی است. «ولو شدن» خورشید روی پشت بام از همین دست آرایه های ادبی است.

سومین ویژگی گزیده کار بودن اوست که به طور متوسط هر ده سال آلبومی منتشر کرده است. ترانه هایی که با دقت انتخاب شده و همچنین ویژگی آلبوم بودن در آنها رعایت شده است یعنی مجموعه ای از آثار کنار هم منتشر شده نیستند بلکه همه آه‍نگ های آلبوم در کنار هم معنی پیدا می کنند.

چهارمین ویژگی آهنگسازی تمام قطعات توسط خودش و ترانه سرایی اکثر آهنگ ها به دست او به همراه یاری گرفتن از شعرهای حافظ، مولوی و شیخ بهایی در برخی از ترانه هاست. برای تنظیم آهنگ ها نیز خود فرامرز اصلانی اکثریت کارها را انجام داده است و در کنار او آرمیک و استیو مک کرام که سابقه هم کاری با ابی و سیاوش قمیشی را دارد برخی از کارهای او را تنظیم کرده اند.

آرمیک نیز نوازنده مشهور ایرانی – ارمنی است که در سطح جهانی گیتار می نوازد. همچنین فرامرز در مصاحبه ای با دویچه وله در سال ۹۴ در مورد تنظیم کردن اهنگ های آلبومش توسط مک کرام گفته بود که او شناخت کامل به علایق او دارد. بنابراین این تنظیم ها نیز جدا از دیگر آثار او نیستند و روحیات اصلانی در این کارها کاملا مشخص است. در واقع می توان او را ارتش یکنفره آهنگ دانست که برخی اوقات از نیروی کمکی استفاده می کرده است.

پنجمین ویژگی آثار او صدای منحصر به فردش است که گرمای خاصی دارد و بدون هیچ خط و خشی است. صدایی که از همان اوایل دوران جوانی وجود داشته است و در پیری نیز گرم تر از قبل شده است. زیبایی صدایی که در بازخوانی «اگه یه روز بری سفر» با «داریوش» چند برابر شده است. صدایی که در اجراهای زنده او اگر کمتر از ضبط استودیویی آثارش نباشد به مراتب بهتر و گیراتر از صدای از قبل رکورد شده او است. ویژگی‌ای که در خوانندگان فعلی پاپ کمتر مشاهده می شود و در خوانندگان نسل خودش با پیر شدن تضعیف شده است و شاید «مارتیک» خواننده دیگر عاشقانه خوان گیتار نوازی باشد که با بالارفتن سن بازهم با کیفیت می‌خواند.

ششمین و آخرین ویژگی استفاده از ردیف های آهنگسازی مانند ردیف باخ و اسپانیش در کارهای او است که بسیاری از آهنگسازان نیز از آنها بهره می گیرند اما فرامرز اصلانی به شیوه ای این ردیف های آکوردی را استفاده کرده است که انگار هیچ کس مثل او نمی توانسته است این آکوردهای مشخص را شخصی سازی کند.

توانایی بسیار بالایی در ملودی سازی که بسیاری از شنوندگان او را ترغیب به آموزش گیتار و خواندن همراه آن کرده است، نوازنده هایی که به عشق او گیتار به دست گرفته اند دیروز جزو غمگین ترین افراد بودند.

در نهایت بگویم: فرامرز اصلانی نابغه ای بود که از دستش دادیم قبل از اینکه شاید آلبوم خاطره انگیز دیگری از خود در این دنیا به یادگار بگذارد. اما آثار او تا ابد در دل ایرانیان دوست دار او باقی می ماند. «اون که، عاشقونه، جون سپرده، هرگز نمرد».

انتهای پیام