شورای شهر پُر خرج

«رضا صادقیان» عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشتی درباره ی وضعیت شورای شهر تهران نوشت:

با وقوع حادثه تلخ ساختمان پلاسکو شماری از شهروندان دقیق‌تر به رفتار اعضای شورای شهر می‌نگرند، گویا آنگونه که باید و شاید شورای شهر واکنشی قابل دفاع از خود بروز نداده است. چنانچه گفتارهای چند نفر از اعضای شورای شهر تهران را فاکتور بگیریم به سادگی موفق به درک سکوت شواری شهر می‌شویم. سکوتی که پیامدهای منفی و زیان‌های جبران‌ناپذیری در پی خواهد داشت. نمی‌توان در هر حالتی دل‌خوش به سکوت بود و از طرفی امیدوار به حل مسائل کشور و شهر شد.

ترکیب شورای شهرهای بزرگ، مراکز استان‌ها و حتی دورترین نقاط کشور نشان از آن دارد که رای مردم در شورای شهر، رای سیاسی نیست، بر اساس علاقه‌ها و دوست‌داشتن‌های شخصی شده و نسبت‌ها – خویشاوندی رای می‌دهند. رای مردم به کاندیدای شورای شهر بیش از آنکه سیاسی، فرهنگی و یا بازگو کننده ی جناح‌های سیاسی در کشور باشد، محلی است و گاه جایگاه همین محل را نیز نگاه نمی‌دارد و در چاه ژرف اقوام‌گرایی نیز سقوط می‌کند.

شاید گمان رای دهندگان از نیازهای شهری آنان و تفکیک امر سیاسی محلی – شهری و ملی برآید. دیدگاهی که تصور می‌کند ارتباطی میان سیاست و آبادانی شهر و سیاست کلان کشور برقرار نیست، چنین شیوه نگرشی را می‌توان با گپ و گفت میان شهروندان بهتر متوجه شد. مردمی که گاه با نگاهی کاملا سیاسی رای می‌دهند، نمونه ی اخیرش انتخابات مجلس شورای اسلامی که لیست سی‌نفره ی «امید» موفق به کسب آرا مردم و راهیابی به مجلس شد و اما برخی وقت‌ها همین مردمان بر اساس علایق شخصی و دوست داشتن هیکل، زور و بازو و آواز و یا به چهره ی زیبا رای می‌دهند.

در واقع به جای رای دادن به حرف‌ها، عملکردها و کارنامه ی قابل دفاع، بر اساس ذهنیت رای می‌دهند. غیرسیاسی‌ترین آرای شهروندان را می‌توان در این بخش دید. نهادی که اعضای آن کاربردی‌ترین تصمیم‌ها و دقیق‌ترین نظارت‌ها را می‌توانند بر عملکرد شهرداری‌ها داشته باشند ولی با رای غیر سیاسی، پراکنده و انتخاب‌های پرهزینه ی شورای شهر به جای رفع گره‌های کور و معضلات شهری به چاه عمیق حاشیه‌ها می‌افتد. ترکیب شورای شهر بسیاری از شهرهای بزرگ و به ویژه تهران چنین است.

دیدن بدن ورزیده، کسب مدال‌ و حرکات رزمی در میدان ورزش بسیار زیباست، می‌توان و باید به افتخار چنین ورزشکارهایی از جای برخاست و از کسب آن مدال و افتخار شادمانی کرد. می‌توان با صدایی خوش و دل‌نواز بارها به آرامش رسید و ترانه‌های خوانده شده توسط خواننده را زمزمه کرد، اما نمی‌توان با چنین علایقی اعضا شورای شهر انتخاب کرد. جایگاه آن ورزشکاران، خوانندگان و زیبارویان در جایی دیگر است، هر جایی مگر شورای شهر و کارزار سیاست. قرار نیست رای شهروندان آب سردی باشد بر عطش قدرت‌خواهی خوانندگان، بازیگران و ورزشکاران سابق.

برخلاف باور بسیاری از شهروندان و یا نیروهایی سیاسی، شورای شهر زمانی می‌تواند قوی‌تر ظاهر شود که موفق به جذب نیروهای کارشناس شود. نیروهایی که دانش‌آموخته ی رشته‌هایی از قبیل معماری، راه‌سازی و دیگر آگاهی‌های مربوط به شهر باشند و درس مهندسی را با شناخت سیاسی ترکیب کنند، اعضای شورای شهر بدون درک مسائل و مشکلات شهری راه به جایی نمی‌گشاید، خود نیز بخشی از دشواری‌های شهر خواهد شد. شخصیت‌هایی که با دانش ناچیز، سخن‌نگفته و بدون کوچکترین آگاهی سیاسی و اجتماعی به شورای شهر وارد می شوند در نهایت تمام دوره را با حاشیه‌ها همراه خواهند بود.

وقتی یکی از اعضای شورای شهر تهران علاقه ی غیرقابل وصف به دوربین و عکس‌ برداری نشان می‌دهد و همه ی تصاویر خود را به زاویه بدن مرتبط و یا شماری از ورزشکاران سابق و غایبان امروز شورای شهر در سکوت کامل خبری به سر می‌برند و ناچیزترین تحلیل را از عملکرد شهرداری به شهروندان ارایه نمی‌کنند نمی‌توان از چنین افرادی توقع پیش‌برد امور شهر را داشت.

قرار گرفتن و یا قرار دادن جا و مکانی اشتباه به هر فردی، خروجی غیر از این در انتظار نخواهد بود. نمی‌توان از چنین شورای شهری توقع داشت شورای شهر باشد و نه شورای شهرداری.

انتهای پیام