«دیپلماسی ماتادوری» | پاسخ ایران به تهدید آمریکا

«علی نصری» در یادداشتی در صفحه ی شخصی خود درباره ی دیپلماسی پیشنهادی در پاسخ مناسب ایران به تهدیدهای دولت جدید آمریکا نوشت:

امروز دونالد ترامپ در یک مکالمه ی تلفنی با رئیس جمهور مکزیک این کشور را تهدید به فرستادن نیروی نظامی کرد. و همین امروز مایکل فلین – مشاور امنیت ملی دولت ترامپ – در یک بیانیه ایران را غیرمستقیم تهدید به حملهء نظامی کرد.

یک روز قبل٬ استیو بَنِن – استراتژیست و مشاور ارشد دونالد ترامپ – اظهار داشت که در همین چند سال آینده «بدون تردید» یک جنگ میان آمریکا و چین رخ خواهد داد؛ تحلیل‌گران در سراسر جهان هشدار دادند که از چنین اظهاراتی چنین برداشت خواهد شد که آمریکا در حال برنامه‌ریزی برای یک حملهء گستردهء و غیرمنتظرهء اتمی به چين است و ایجاد این وحشتی در دل مسئولین چینی احتمال وقوع یک جنگ هسته‌ای تمام عیار را به شدت بالا می‌برد.

در روز قبل از آن٬‌ دونالد ترامپ با متهم کردن دولت‌های چین و آلمان و ژاپن به دستکاری در «نرخ ارز» کشورشان و سپس تهدید چین به قرار دادن تعرفه‌های ۴۵٪ بر کالاهای صادراتی‌اش٬ این قدرت‌های اقتصادی جهان را نگران یک «جنگ تجاری» در مقیاس جهانی نیز کرده است.

علاوه بر این‌ها٬ در هفته‌ای که گذشت٬‌ دولت ترامپ با امضای یک «فرمان اجرایی» ورود شهروندان ۷ کشور و پناهجویان جنگ‌زده را به آمریکا ممنوع کرد و جامعه ی بین‌المللی و فضای داخلی آمریکا را در یک التهاب و تنش بی‌‌سابقه‌ای فرو برد.

پس با توجه به مجموعه ی این رویدادها؛ «ایران» تنها کشوری نیست که در عرض دو هفته‌ای که از تحلیف دونالد ترامپ می‌گذرد مورد تهدیدهای بی‌پروای دولت او قرار گرفته و بنا‌ براین معقول هم نیست که واکنش ایران به این تهدید به صورت «منزوی» و «مقابله به مثل» مستقیم و «جدا» از سایر کشورها باشد. بلکه ایران هر چه موضع «کلی»‌تری در این مورد بگیرد٬ و تهید آمریکا علیه خود را در یک بستر «کلی‌»تر تشریح و محکوم کند٬ و تمرکز را از روی خود بر دارد٬ و بر «شباهت» موقعیت خود به سایر این کشورها تاکید کند؛ باعث انزوا و تضعیف و افشاری بیش‌تر دولت ‌آمریکا در عرصه ی بین‌المللی می‌شود.

امروز دولت دونالد ترامپ همانند یک «گاو خشم‌گین» است که آشفته و سر در گُم و بی‌هدف در وسط میدان می‌چرخد و سُم بر زمین می‌کشد و به این‌سو و آن‌سو حمله‌ور می‌شود؛ طبیعتاْ هر کس که بیش‌تر توجه او را جلب کند و مستقیم‌تر در مقابلش قرار گیرد٬‌ خطر شاخ خوردنش بیش‌تر است. اما اگر به او فرصت تمرکز کردن و جهت یافتن و شتاب گرفتن داده نشود٬‌ پس از مدتی خود از پا می‌افتد و به زانو می‌نشیند.

انتهای پیام