درباره مواضع اخیر خاتمی | عباس عبدی

عباس عبدی، تحلیلگر سیاسی در کانال تلگرامی خود نوشت: «آقای خاتمی در جمع مشاوران خود به فرصتی که برای ایران در پی درگیری با اسرائیل در سطح خارجی و داخلی ایجاد شد و انتظار از استفاده‏ی مناسب نظام از آن سخن گفته و اینکه می‏شد از آن به‏‌عنوان عاملی برای ایجاد وحدت ملی در داخل استفاده کرد. تحلیل‏تان از این بخش از سخنان آقای خاتمی چیست و به نظرتان چقدر چنین رخدادی قابلیت ایفای نقشِ وحدت‏آفرین دارد؟ و چگونه می‏شود از این فرصت استفاده کرد؟

هر پدیده‏ای که رخ می‏دهد می‏تواند هم فرصت و هم تهدید باشد؛ این موضوع بستگی به این دارد که ما و دیگران به این پدیده چگونه نگاه کنیم. اینطور نیست که ذات این پدیده این بوده که می‏توانسته وحدت و یا وضعیت مشابهی ایجاد کند. با این پدیده می‏شود هم اختلافات را تشدید کرد و هم وحدت ایجاد کرد. بنابراین مشکل ما این نیست که از این پدیده چگونه استفاده کرده‏ایم، مشکل از اینجا آغاز می‏شود که اساساً اراده‏ای در دو طرف و یا یک‏طرف برای تحقق و گام برداشتن در مسیر وحدت وجود ندارد ابتدا باید این اراده شکل بگیرد و بعد از آن از فرصت‏ها برای تحقق آن استفاده شود.

درک این واقعیت چیز پیچیده‏ای نیست، حتی نیازی به انتخابات هم نبود. اگر یک نظرسنجی کنند، به خیابان بیایند و با مردم صحبت کنند، خیلی چیزها مشخص می‏شود. وقتی که یک گروهی راه می‏افتد دختران مردم را در خیابان بگیرند و یکسری موتورسوار هم کنار آنها می‏آیند که مبادا کسی فیلم بگیرد، این در واقع نشان‏دهنده نگاه خود اینها به عمل خودشان است و از اطلاع مردم هراس دارند. وقتی که خدا دارد کار همه را می‏بیند، چرا بنده خدا نبیند؟ پس صاحبان آن نگاه به خودشان نیز اعتمادبه‏نفس ندارند. پس چگونه می‏توانند یا می‏خواهند از این فرصت‏ها برای حل مشکلات مردم استفاده کنند. آنان خوب می‏دانند که مردم به این رفتارها نگاه مثبت ندارند وگرنه هیچ‏وقت این رفتارها را انجام نمی‏دادند.

به نظرم، ما حتی در مقطع مشابه فتح خرمشهر هم نیستیم. حمله به اسرائیل اتفاق مهمی بود اما در مقایسه با فتح خرمشهر هنوز فاصله‏اش زیاد است. پس از آن موفقیت، جلسه‏ای که نزد رهبری گذاشته شده بود و اخبارش هم درآمد، امام گفته بود که از این به بعد دیگر داخل خاک عراق نشوید و ۵ دلیل هم آورده بودند. در واقع با این رویکرد، فتح خرمشهر می‏توانست پایه خوبی برای رسیدن به یک توافق جامع به سود ایران باشد و همان موقع توافقی ایجاد کند که متضمن صلح عادلانه برای ایران باشد اما همان موقع خیلی‏ها و از جمله خود ما، فکر می‏کردیم حالا که خرمشهر آزاد شده، می‏توانیم گام‏های دیگری را برداریم و خیلی جلو برویم. 

سیاستمدار حاذق اینجاست که نقش خود را نشان می‏دهد و در هدایت جامعه می‏تواند مؤثر باشد. اینکه بداند کجا باید توقف کند و یک پیروزی را تثبیت و سپس تبدیل به فرصتی برای دستیابی برای توافق مفید کند اما اگر دنبال‏رو جریان احساسی باشد ممکن است ادامه دهد و آن پیروزی‏اش تبدیل به شکست بعدی شود. 

پس این رفتار در موضوع اخیر هم ناظر به این است که ایران می‏خواهد با جهان چه کار کند؟ اگر می‏خواهد تفاهم کند این قاعدتاً نقطه مثبت و خوبی است. تفاهم به این معنا نیست که از منافعش بگذرد، به این معناست که منافع مشروع یکدیگر را به رسمیت می‏شناسند. اگر دنبال چنین هدفی باشد که خیلی خوب است اما اگر دنبال این نباشد، به نظرم تنش هم ادامه پیدا خواهد کرد تا به عملیات رمضان و بعد از آن برسیم.

مقایسه‏ای از سوی خاتمی درباره دانشگاه‏های داخل و خارج درباره حمایت از مردم اتفاق افتاده است که علتش را بد عمل کردن در قبال جوانان ایران عنوان کرده است؟ نظر شما در این زمینه چیست؟ چرایی این وضعیت را چه می‏دانید؟

این حرف کاملاً درست است و باعث تأسف است که چرا در جامعه ایران، حمایت از فلسطین فقط به ساختار رسمی و حامیان آن منحصر شد. درحالی‏که واقعیت مردم این‏چنین نیست اما بروز نمی‏دهند چون فکر می‏کنند حمایت از فلسطین به این معنا از طرف حکومت به حمایت از خودش تعبیر می‏شود و چون تعبیر به این می‏شود، سعی می‏کنند کمتر حرف بزنند.

حتی در بیان عمومی و رسانه‏ای هم وقتی ساختار سیاسی بیاید شکایت کند که چرا این موضوع را نوشته‏ای، بنابراین آدم‏ها ترجیح می‏دهند ننویسند و سکوت کنند و اتفاقاً این سکوت خیلی بد است، زیرا سیستم می‏گوید همه باید مثل من فکر کنند و نظر دهند، در نتیجه همه کنار می‏روند و تعداد اندکی در این میدان باقی می‏مانند و می‏نویسند و نظر می‏دهند. به همین دلیل می‏توان تفاوت رفتار دانشجویان در خارج و داخل ایران را با همین چارچوب فهم کرد و حرف آقای خاتمی هم کاملاً درست است.»

انتهای پیام