تلنگر دربی برای مسوولان شعاری!
دربی هشتاد و چهارم هم با همه فراز و نشیب ها، صحنه های زشت و زیبا ، کری خوانی های مرسوم و متداول وکل کل های پیش وپس از بازی، پایان یافت و به خاطره جمعی علاقه مندان فوتبال در ایران پیوست.
به گزارش خرداد، هیجان در مستطیل سبز فروکش کرد و تنها صحنه های خلق شده در این بازی برایمان به یادگار ماند با همه خوبی و بدی هایش با همه تلخی و شیرینی هایش اما آنچه که این داربی را از چند بازی اخیر دو تیم متفاوت کرد و تلنگری بود برای همه ما، تنش های مضاعف و چالش های ناخوشایند میان بازیکنان دو تیم بود که بازی را در لحظاتی به تشنج کشاند و البته درسی ماندگار دارد برای مسئولانی که با رویکردهای شعاری و واکنشهای فرمالتیه و تصنعی می پندارند که می توانند فضای فکری و فرهنگی جامعه را مدیریت کنند و اینگونه اتفاقات بطلان این نگرش های میان تهی و فاقد وجاهت را هویدا می کند.
طرفه آنکه چند روز مانده به برگزاری شهرآورد حساس پایتخت، به سبک و سیاق چند سال پیش، بازیکنان دو تیم در مراسم تصنعی ضیافت شام مشترک شرکت کرده و عکس های یادگاری با هم گرفتند و مقابل دوربین ها یکدیگر را در آغوش هم فشردند تا آقایان مسئول پیام دوستی و مودت و رفاقت را به زعم خود، پیش از بازی حساس در میان هوادران طنین انداز کرده و به زعم خود درس های اخلاقی به تماشچیان بدهند که از رفتارهای نابهنجار در جریان این بازی حساس پرهیز کنند.
اما بازی که شروع شد و هیجان که به اوج خود رسید، نه تنها تماشچیان باب میل اخلاق مداران عمل نکردند! که باران پرتقال و بطری آب و بالاخره سنگ را نثار رقبا کردند و بازیکنان نیز در مقاطع مختلف بازی از خجالت یکدیگر درآمدند، در اینجا در مقام قضاوت درستی و نادرستی اتفاقات رخ داده و تعیین مقصران نیستیم و البته نیک این را می دانیم که طبیعت بازی های حساس و هیجانی واکنش های آنچنانی را هم دارد و تنش میان بازیکنان در چنین مواقعی به خصلت های طبیعی آنان باز می گردد و اینکه هوادران نیز اینچنین واکنش نشان می دهند فارغ از نادرستی آن مع الاسف به رویه ای طبیعی در میان هوادران فوتبال در ایران تبدیل شده است.
نکته مهم در این میان نگرش و نسخ پیچی مسئولان است که گمان می کنند با برخوردهای شعاری و مراسم و همایش های باسمه ای و لبخندهای تصنعی مقابل دوربین می توانند فرهنگ سازی کند و واقعیات ملموس و ناهنجاری های محسوس را به چالش کشیده و آن را بزدایند.
هیچ داربی نه اکنون که در سال های آتی بدور از ناهنجاری نخواهد بود اگر گمان کنیم که با ضیافت شام و چند حلقه گل و لبخندهای تصنعی می توانیم فضای آن را مدیریت کنیم.
نکته ناامید کننده آنست که این قسم از واکنش ها و رویکردهای مدیریتی محدود به فدراسیون فوتبال نیست و در بسیاری از حوزه ها مسئولان گمان می کنند که با شعار دهی و برنامه های دم دستی و قطار کردن جملات کلیشه ای می توانند واقعیات ناخوشایند را از چهره جامعه بزدایند و جامعه را به سمت اخلاق گرایی سوق دهند، حال آنکه نتیجه این سطحی نگری ها چیزی جز غوطه خوردن بیش تر در فضای بی اخلاقی که در بزنگاه های حساس خود را نشان می دهد، نبوده ونخواهد بود.
انتهای پیام
