بیژن عبدالکریمی: برای دفاع از امر ملی در انتخابات شرکت کنیم

سرویس سیاسی انصاف نیوز: بیژن عبدالکریمی با اشاره به مباحث مطرح‌شده درباره‌ی انتخابات هشت تیر گفت: مسئله‌ی اصلی ایران است. از کسانی که قهر کرده‌اند می‌‌خواهم به خاطر ایران و نه به خاطر قدرت سیاسی در انتخابات مشارکت کنند. دولت هم بدون هیچ مصادره‌ای باید بداند رای مردم، رای به ایران است. دعوت از مردم برای مشارکت، برای دفاع از امر ملی است.

کمتر از ۱۰ روز دیگر انتخابات دوره‌ی چهاردهم ریاست جمهوری برگزار می‌شود و بخش خاکستری جامعه تمایلی برای شرکت در انتخابات ندارد. بیژن عبدالکریمی، استاد دانشگاه، به تاثیرات مثبت مشارکت می‌پردازد که در ادامه می‌خوانید.

آقای عبدالکریمی در گفت‌وگو با انصاف نیوز درباره ترغیب قشر خاکستری برای مشارکت در انتخابات گفت: این تکاپو مربوط به انتخابات نیست. افرادی مثل من هم امیدی ندارند که یکی از این کاندیداها بتواند قطار انقلاب را در ریل دیگری قرار بدهد. به‌هرحال دل‌نگرانی‌هایی وجود دارد. شاید به انقلاب علقه‌ای نداشته باشیم، اما انقلاب به ما علقه دارد و ما را رها نمی‌کند! 

او در ادامه ضمن اعلام مخالفتش با منطق قشر خاکستری و مخالفان با شرکت در انتخابات، گفت: علی‌رغم این مخالفت، می‌خواهم با منطق خودشان صحبت کنم. می‌گویم بنا بر منطق آنها اگر آمدن و بقای انقلاب ۵۷ بنا بر ادعایی که آنها دارند نکبت بود، فروپاشی نکبت‌بارتر از هردو است. فروپاشی به نفع هیچ‌کسی نیست. ما در برابر نظام سلطه‌ی جهانی قرار داریم و فارغ از انتخابات، ما باید از امر ملی دفاع کنیم. 

به گفته‌ی این پژوهشگر فلسفه، زمینه‌های مذاکره با غرب فراهم شده است و دعوت از مردم برای مشارکت، برای دفاع از امر ملی است. به‌خصوص که بایدن در نقطه ضعف قرار دارد و ترامپ برگ برنده و دست بالا را دارد. شاید بایدن مقداری کوتاه بیاید و انتخاب یک فرد معتدل بتواند کمک کند برکه‌ی ایران به اقیانوس عظیم اقتصاد جهانی بپیوندد.

وظیفه‌ی روشنفکران و نخبگان در شرایط فعلی

این روشنفکر درباره‌ی استفاده از رای مردم به‌عنوان قدرت ملی برای کمک به پیشبرد امر ملی گفت: می‌توانم با بخشی از مردم همدل باشم که حاکمیت و قدرت سیاسی به پختگی لازم نرسیده تا بتواند با مسائل، نرم برخورد کند. به‌هرحال سیاست نسبت میان قدرت‌هاست.

او افزود: می‌توانم فشار از پایین را بپذیریم اما این تمام ماجرا نیست. نظام سیاسی ما همواره در معرض خطر است و فشار‌های درون و بیرون باعث شده شبیه گربه‌ای باشد که به  صورت هرکسی پنجه می‌کشد!

این فلسفه‌پژوه گفت: روشنفکران و نخبگان وظیفه دارد از جامعه تنش‌زدایی کنند تا به مسیر طبیعی زندگی برگردیم. تلاش برای آرامش مردم، به معنای توجیه وضع امروز نیست. جامعه امروز در شرایط طبیعی نیست و اپوزیسیون و مخالفان خودشان بخشی از این بحران هستند.

عبدالکریمی درباره‌ی کمک‌های ایران به کشورهای دیگر گفت: شاید خام‌اندیشی‌هایی در اوایل انقلاب بود اما امروز مسئله ارزش‌های ایدئولوژیک نیست و مسئله تدوین استراتژی دفاع ملی است. ایلان ماسک متوجه شد اما اپوزیسیون نفهمید. ایلان ماسک گفت ایرانی‌ها باید از آمریکا عذرخواهی کنند که کشور خودشان را کنار پایگاه‌های نظامی آمریکا ساخته‌اند! 

موفق در صحنه‌ی بین‌المللی اما پر اشتباه در عرصه‌ی داخلی

او ادامه داد: اینکه گویی ایران جامعه‌ی امت‌گرا است، برساخت رسانه است. به دلیل فقدان نظریه‌ی سیاسی روشن، اعوجاج‌هایی وجود ندارد و این‌طور نیست که قدرت سیاسی بخواهد ارزش‌های ملی را به پای ارزش‌های شیعی قربانی کند.

این استراتژی دفاعی است که به نظرم خوب عمل کرده است و توانسته‌ایم جنگ را از مرزهای خودمان بیرون برانیم و بعد از هشتاد و چندسال آسمان اسرائیل را فتح کنیم و اسرائیل هیچ غلطی نتوانست بکند. این موضوع نشان داد استراتژی دفاعی در صحنه‌ی بین‌المللی موفق بود، هرچند که موافقم در عرصه‌ی داخلی اشتباهات زیادی وجود داشته است.

او در پاسخ به این سوال که آیا ایران می‌تواند مثل مالزی باشد، گفت: نمی‌توانیم و ساده‌اندیشی است. در زمان آقای روحانی به پشتوانه‌ی حاکمیت سیاسی ایران، به سوی آمریکا دست دراز کردیم تا اختلافات را کنار بگذاریم اما آمریکا در مقابل پایش را دراز کرد!

آمریکا می‌خواست پهپاد و موشکمان را تقدیم کنیم و این موضوع با امنیت ملی ما سازگار نبود و نیست. آنچه به دست آوردیم حاصل تجربه‌ی ۸ ساله‌ی جنگ و ۴۰ سال اتاق جنگ است. این دستاورد بزرگ ملی است و باید آن را حفظ کنیم.

بخشی از مردم در زمین دشمنانشان بازی می‌کنند. در زمانی که باید جزو متحدان آمریکا قرار می‌گرفتیم، از دایره‌ی متحدان استراتژیک آمریکا خارج شدیم و بازگشت به این دایره آسان نیست؛ لذا امکان توسعه برای ما بسیار دیر شده است. هیچ راه دیگری نداریم جز اینکه دستمان را روی زانوی خودمان بگذاریم و بلند شویم.

مسئله‌ی اصلی ایران است نه هیچ چیز دیگری

فیلسوف ایرانی راجع به دلسردی افراد برای مشارکت به دلیل برخوردها با معترضان گفت: با این افراد همدل هستم ولی استخوان در گلو و خار در چشم در انتخابات شرکت می‌کنم و زمان افتادن رای‌ام در صندوق همزمان با افتادن اشکم خواهد بود اما درواقع توان ملی ربطی به دولت ندارد. مسئله‌ی اصلی ایران است. از کسانی که قهر کرده‌اند می‌‌خواهم به خاطر ایران و نه به خاطر قدرت سیاسی در انتخابات مشارکت کنند. دولت هم بدون هیچ مصادره‌ای باید بداند رای مردم، رای به ایران است.

او درباره‌ی انتخاب پزشکیان و توانش برای ایجاد تغیرات گفت: به نظرم پزشکیان حاصل توافقی است که از بالا صورت گرفته است و به همین دلیل هم او گفت قصدم اجرای برنامه‌های قبلی است. در یک شرایط تاریخی هستیم که حاکمیت سیاسی تصمیم گرفته زمینه‌های یک چرخش قهرمانانه را در داخل و در برابر خارج فراهم کند. به نظرم شاید بایدن آخرین امکان ما باشد و با آمدن ترامپ شرایط بسیار دشوار خواهد شد.

حاکمیت سیاسی هم متوجه شرایط شده است اما همه‌ی اینها باعث نمی‌شوند که حاکمیت سیاسی ما در برابر قلدری آمریکا کوتاه بیاید و ما به یک رابطه‌ی دیالکتیکی نیاز داریم. می‌خواهیم نرمش نشان دهیم ولی نباید ذلیلانه باشد و دستاوردهای جامعه و انقلاب و ملت را از بین ببرد.

تفسیر سیگنال‌های دولت و نقش قدرت جامعه

این استاد فلسفه درباره‌ی تاثیر تنش‌ها برای ایجاد فضای تنفس در جامعه گفت: کشور ما یک جامعه‌ی دوقطبی است و نیروها همدیگر را خنثی می‌کنند. اگر بتوانیم انسجام ملی شکل بدهیم، هیچ قدرتی نمی‌تواند مقاومت کند. از بخشی که قهر کرده است می‌خواهم به شکل‌گیری این انسجام کمک کند. او در ادامه، این انتخابات را حاوی سیگنالی از سمت دولت دانست که می‌خواهد به سمت اقشاری که قهر کرده‌اند، حرکت کند. این سیگنال‌ها را می‌توان تفسیر کرد.

متاسفانه نخبگان و روشنفکران که دائما در حاشیه‌ی تعارض‌های دولت- ملت حرکت‌ کرده‌اند، بدون تفسیر این سیگنال‌ها، می‌خواهند آتش این تعارض افزایش پیدا کند. به‌جای تحریک توده‌ها، باید به تحرک اجتماعی بپردازیم تا جامعه قدرت پیدا کند و در این صورت است که قدرت‌های دولتی نمی‌توانند هرکاری انجام بدهند.

عبدالکریمی درباره‌ی کاراکتر پزشکیان برای بازتاب صدای مردم در ساختار قدرت گفت: اگر بخواهد ادا دربیاورد، مردم و نسل جوان می‌فهمند اما اگر واقعا خودآگاهی تاریخی داشته باشد که بخشی از جامعه نادیده گرفته شده‌اند، با بهره‌گیری از همان ارزش‌های نهج‌البلاغه و به‌جای تعهد به حفظ ساختار فکری و گفتمان موجود، می‌تواند تاثیر داشته باشد. ما نیاز به خلق گفتمان جدید داریم و امیدوارم این اتفاق بیفتد.

انتهای پیام