اهميت غدير برای شيعيان

اهميت غدير براي شيعيان بدان سبب است كه رسول الله (ص) در آنجا اميرالمؤمنين علي (ع) را به ولايت و خلافت منصوب نمود.

به گزارش سایت مبلغ، «غدير گودال آب است كه بعد از گذشتن سيل بر جاي مي ماند و به زودي خشك مي شود. فعيل به معني مفعول است يعني بر جاي مانده (مغدور) يا فعيل به معني فاعل است يعني خيانت كننده (غادر و غدار) چون در وقت حاجت خشك مي شود و به تشنگان خيانت مي كند.

غدير خم نام واحه يي در سه ميلي جحفه است كه قبايل خزاعه و كنانه در زمان جاهليت در آن جا منزل مي كردند. خم به معني بدبوست. گويند هواي غدير خم آن قدر ناسازگار است كه هيچ كودكي در آن تا سن بلوغ زنده نمي ماند مگر آن كه به جاي ديگر برود. جحفه بر وزن غرفه آباديي است در اراضي ساحلي حجاز در جنوب شرقي رابغ بين مكه و مدينه (بين خليص و بدر) كه به بدي آب و هوا شهرت دارد.

اين محل، ميقات حاجيان شام و مصر و عراق بود كه از راه دريا به حجاز مي رسيدند. ولي امروز متروك است و حاجيان در منزل رابغ احرام مي بندند (قاموس؛ مجمع البحرين؛ المنجد؛ تهذيب الصحاح؛ اخبار مكه، ازرقي، ۲/۳۱۰؛ حواشي سيره ابن هشام، ۱/۹).

اهميت غدير براي شيعيان بدان سبب است كه رسول الله (ص) در آنجا اميرالمؤمنين علي (ع) را به ولايت و خلافت منصوب نمود. از اين رو آنان دوري راه و بدي آب و هوا را تحمل مي كنند و حتي المقدور خود را به جحفه و غدير خم رسانده در آن جا احرام مي بندند.

اخيرا هم مسجدي در آن جا ساخته اند (خاطرات سفارت و سرپرستي حج، از نويسنده). حديث غدير كه قوي ترين نص و معتبرترين سند ولايت و خلافت علي (ع) است بدين شرح است: رسول الله (ص) در اواخر سال دهم هجري كه دوران غزوات سپري شده و اكثر قبايل عرب به اسلام گرائيده بودند عازم حج گرديد.

اين تنها حج او بعد از هجرت به مدينه بود ـ فريضه حج در سال نهم هجري واجب گرديد ـ از اين رو آن را حجة الاسلام و حجة الوداع ناميدند. به علاوه چون به حكم وحي الهي ولايت علي (ع) را ابلاغ و در نتيجه دين را كامل و نعمت را تمام فرمود آن را حجة الوداع و حجة الكمال و حجة التمام گفتند. در اين سفر زوجات و اهل بيت پيغمبر (ص) و وجوه مهاجرين و انصار و تعداد بسياري از اهالي مدينه و حومه آن همراه بودند.

رسول الله (ص) در مدينه به جامه احرام در آمد و روز پنجشنبه پنج روز مانده از ذي قعده بعد از نماز ظهر از شهر بيرون آمد و به ذوالحليفه بيرون مدينه منتقل گرديد. چون امر شده بود كه هر كس بتواند بايد كه در اين سفر همراه باشد با آن كه بيماري حصبه (يا آبله) در منطقه مدينه شيوع داشت و عده اي بيمار بودند لااقل ۹۰ هزار ـ يا ۱۱۴ يا ۱۲۴ هزار ـ نفر به معيت رسول الله (ص) عزيمت كردند.

تعدادي هم بين مدينه و مكه ضميمه شدند مانند عشاير سر راه و آنان كه همراه اميرالمؤمنين (ع) و ابوموسي اشعري از يمن باز مي گشتند. سفر به مكه ده روز و به قولي هشت روز طول كشيد و رسول الله (ص) بعد از عبور از منازل يلملم، سياله، عرق الظبيه، روحاء، منصرف، متعشي، اثابه، عرج، سقياء، ابواء، جحفه، قديد، غميم، مر الظهران و سرف روز يكشنبه چهارم يا سه شنبه ششم ذيحجه وارد مكه گرديد و مناسك حج را به شرحي كه در كتب سيره مسطور است به جاي آورد

(طبقات الكبير، ابن سعد، ۳/۲۵۵؛ امتاع الاسماع، مقريزي، ۴/۵۱۰؛ الغدير، اميني، ۱/۹؛ سيره ابن هشام، ۲/۶۰۱؛ السيرة الحلبية، حلبي، ۳/۲۸۳؛ درر الفوائد، جزايري، ۷۳).»

انتهای پیام