علیه سرخوردگی اجتماعی
حسن حسن زاده در کانال تلگرامی روانشناسی اجتماعی ایرانیان نوشت: «جامعه ایران حداقل در پنج برهه انقلاب مشروطه، تغییر سلطنت از قاجار به پهلوی، ملی شدن صنعت نفت، انقلاب اسلامی و دوم خرداد پویشی جدی برای بهبود امور را آغاز کرد اما هربار در نهایت با شرایطی مواجه شد که منتج به بی تفاوتی و سرخوردگی دوباره گردید. مشارکت کمتر از چهل درصد انتخابات اخیر را هم می‌توان ناشی از همین پدیده ای دانست که برای چندمین بار در طول تاریخ معاصر ایران در شرف رخدادست: «سرخوردگی اجتماعی»!
تکرار مکرر چرخه انتظارات برآورده نشده جامعه را به سرخوردگی سوق می دهد. پیامد اینکه پاسخ شکایت از ناکارآمدی نظارت استصوابی، نادیده گرفتن اهمیت آزادی بیان و رسانه، انتقاد به دخالت نظامیان در سیاست و لجبازی با دیدگاه مردم و منتخبان آنان، چیزی جز اتهام زنی و دادگاه و زندان و فشارهای آشکار و پنهان نباشد و مسئولان نیز از میان همه تحولات اجتماعی و سیاسی جامعه تنها آن بخش که خوشایند آنهاست و از قضا شاخص کمی یا کیفی دقیقی هم برای سنجش آن وجود ندارد را ببینند و نسبت به بقیه تحولات کر و کور باشند، در چنین بزنگاه هایی با سیلی محکم واقعیت لاجرم به چشم همه می آيد.
مهمترین تبعات سرخوردگی اجتماعی ناتوانی معترضان در توافق حول ایدهای منسجم و هماهنگ برای پاسخگویی به انتظارات، ترجیح لفاظی های پوپولیستی به دیگر برنامه ها، بی میلی به مشارکت سیاسی و حتی بی تفاوتی به روند وضعیت جامعه و کشور است و به موازات این سرخوردگی، حرکت سریعتر دولت ها به سمت تصلب سیاسی بیشتر، افزایش ناکارآمدی و در نهایت ورشکستگی در بستر سرخوردگی اجتماعی، به هرچه ناممکن تر شدن امکان زندگی معمولی منجر می‌شود.
تجربه تاریخی و مطالعات انجام شده در خصوص برون رفت دولت از وضعیت ورشکستگی گویای آن است که دولت نمی‌تواند از طریق حضور نیروی خارجی بازسازی شود.در تجربه عراق، حضور نیروهای آمریکایی باعث انحلال احزاب، ارتش و بوروکراسی شد که ستونهای قدرت یک دولت مقتدرند و لاجرم به جای بازسازی دولت، حذف دولت و فروپاشی اجتماعی نصیب عراقی ها شد. سخت است و تلخ ولی برای رفع بحران دولت ورشکسته و از بین رفتن سرخوردگی اجتماعی راهی به جز بازسازی اقتدار دولت مرکزی از درون کشور نیست.»
انتهای پیام
