انتخابات و برهۀ سرنوشت‌ساز

بهروز رضائی

اکنون یک برهۀ سرنوشت‌ساز برای ایران عزیزمان وجود دارد؛ بزنگاه حساس تاریخی‌ای که می‌تواند دو مسیر کاملاً متفاوت را ایجاد کند. یکی اینکه چرخه‌ای تکاملی را ایجاد کند و توسعه اقتصادی و سیاسی به وجود آورد، و یا آن روی دیگر خود را نشان دهد؛ یعنی چرخه شومی که چیزی جز بازتولید شرایط بد اقتصادی و سیاسی کنونی نیست. اکنون می‌توانیم بزرگترین تغییر را در مسیر زندگی خود رقم بزنیم: یا رأی بدهیم و یا انتخابات را تحریم کنیم. خود تحریمی اضافه‌کردن به تحریم‌های گذشته است؛ یک “نه” بزرگ و ابراز نارضایتی به وضعیت موجود. اینکه مردم می‌دانند چه چیزی را نمی‌خواهند، اما این تنها راه نیست. با رأی دادن و انتخاب درست هم می‌توانیم نشان دهیم که از وضعیت موجود ناراضی هستیم و بنا داریم شرایط را تغییر دهیم. در این شرایط هم می‌توان مردم بود.

کنشگری ما مقاومت در برابر امر سیاسی موجود است، گرچه رأی ندادن خود یک کنشگری است؛ اما در این برهۀ سرنوشت‌ساز، اضافه‌کردن به تحریم‌ها چیزی را تغییر نمی‌دهد و سبب می‌شود که چرخه موجود به کار خود ادامه یابد و خروج از آن به تعویق افتد. از گذشته درس بگیریم و درست انتخاب کنیم. با کنش خود قطعیت گذشته را به عدم قطعیت تبدیل کنیم. آرنت معتقد است که عدم قطعیت نه‌تنها منبع آزادی است؛ بلکه منبع مسئولیت نیز هست. با تحریم و یا مشارکت در انتخابات باید مسئولیت‌پذیر و آماده پذیرش پیامدهای آن کنش باشیم. تلاش برای قطعیت کامل به سرکوب آزادی و خلاقیت انسانی منجر می‌شود. قطعیت با ذات کنش انسانی و آزادی در تضاد است و عدم قطعیت بخشی از شرایط انسانی است که به ما امکان می‌دهد خلاق، آزاد و مسئول باشیم. مشارکت در انتخابات و انتخاب فرد اصلح می‌تواند از قطعیتی که منجر به سرکوب و ایجاد یک نظام توتالیتر می‌شود جلوگیری کند. آرنت ارزش زیادی برای عدم قطعیت و پیچیدگی‌های انسانی قائل است و آن‌ها را بخشی اساسی از تجربه و آزادی انسانی می‌داند.

انتخابات یک فضای عمومی ایجاد می‌کند که می‌توان به کنش‌های آزاد پرداخت. با عدم مشارکت، این فضا تسخیر می‌شود و وضعیتی ایجاد می‌کند که آرنت از آن با عنوان ابتذال شر یاد می‌کند؛ وضعیتی که منجر به عدم تفکر و پذیرش قطعیت‌های تحمیل شده و فجایع انسانی می‌شود.

انتهای پیام