پذیرش خود، واقعاً؟

محمود مقدسی، دانش‌آموخته‌ی دکترای فلسفه، در کانال تلگرامی خود نوشت: «پذیرشِ خود، ایده‌ رهایی‌بخش امّا بسیار گنگ و چالش‌برانگیزی است: “بله، خیلی خوب است که خودم را بپذیرم و به این‌همه جنگ بیهوده در درون و بیرونم پایان بدهم. خیلی خوب است که با خودم کنار بیایم و مدام خودم را قضاوت نکنم، مقایسه نکنم، هُل ندهم و بی‌قدر نکنم. امّا نمی‌شود. اگر قرار باشد خودم را بپذیرم، یعنی باید تنبلی‌ها، ناتوانی‌ها، ضعیف بودن‌ها و “همین‌ بودن‌”هایم را هم بپذیرم؟ پس چه کسی رشد کند؟ چه کسی خودش را اصلاح کند؟ چه کسی موفق‌تر بشود؟ یعنی بپذیرم اینم و راضی باشم؟ نه، رهایی‌بخشی‌اش به پای دشواری و ناکام‌کنندگی‌اش نمی‌رسد”.

همین است که می‌گویم ایده پذیرش خود بسیار گنگ و چالش‌برانگیز است. امّا قصه چیست؟ پذیرش خود یعنی چه و آیا نهایتش به همین‌جایی می‌رسد که در بالا گفتم؟ ایده‌‌ای می‌شود نپذیرفتنی و صرفاً قابل توصیه به دیگران تا بعد از ناکامی‌ها کمتر دردشان بگیرد؟ نه، اینطور نیست. پذیرش خود، ایده بی‌فایده‌ای نیست ولی ایده‌ای هم نیست که هر کسی و در هر زمانی توان فهم و کنار آمدن با آن را داشته باشد.

پذیرش خود یعنی من نقاط ضعف و قوتی دارم اما بد یا فاجعه نیستم. یعنی در هر مقطع همه تلاشم را می‌کنم امّا نمی‌توانم از خودم جلو بزنم و کسی بشوم غیر از آنی که در این مقطع می‌توانم باشم. یعنی من هرچند در کودکی آسیب دیده‌ام، امّا فقط می‌توانم آگاهی کسب کنم و کمک بگیرم تا رشد کنم، امّا نمی‌توانم طوری زندگی کنم که انگار هیچ کدام از آن‌ها اتفاق نیفتاده. پذیرش خود یعنی سوال کردن به جای قضاوت کردن. اگر می‌گویم تنبلی کردم، یعنی چه؟ چیزی را نمی‌خواستم ولی داشتم خودم را هُل می‌دادم و روانم پس می‌زد؟ اگر بعداً فهمیدم جایی خطا کردم، یعنی از قبل هم بدون تجربه می‌توانستم تشخیص بدهم و ندادم؟

پذیرش خود یعنی من می‌توانم تغییر کنم امّا این آدمِ در مسیر هرقدر کُند و باخطا می‌رود خوب است، همه آنی است که اکنون تن و روان و شرایطم می‌کشد که باشم و قطب‌نمایم هرچه که هست بهترین مسیری را که ظرفیت پذیرش‌اش را دارم به من نشان می‌دهد. بعداً شاید بیشتر فهمیدم و خودم را اصلاح کردم. پذیرش خود یعنی در مسیر بودن امّا این آدمِ در مسیر را همه‌توان یا همه‌دان ندانستن و به او و تاریخچه و رنج‌ها و محدودیت‌هایش احترام گذاشتن. و این ایده‌ای است که کار می‌کند.»

پانوشت: گاهی فکر می‌کنم تنها زمانی که آدم خودش را به این معنا می‌پذیرد امکان اصلاح و تغییر برایش فراهم می‌شود.

انتهای پیام