پیری در جهان امروز

فرهاد قنبری، در کانال تلگرامی خود نوشت: «پیر شدن در جهان صنعتی امروز حکایت غریب و غمناکی است. پیر شدن در جهان تکنولوژی زده امروز دیگر چرخه طبیعی حیات و رسیدن به نهایت بلوغ و کمال انسانی تلقی نمی شود.

در آرمانشهر افلاطون رهبر مدینه فیلسوفی پا به سن گذاشته دوران دیده و ورزیده است که بر اساس آموزش و تجربه توانسته است به مرحله بالایی از درک و بلوغ فکری دست پیدا کند. در جهان سنتی پیر شدن نهایت کمال و پختگی و رسیدگی انسان محسوب می شد و سرزمین و قلمرو و خانواده حول افراد پا به سن گذاشته و پیر قوام و شکل می گرفته است.

اما امروزه این خانه سالمندان است که نمود جایگاه واقعی افراد پیر است. خانه سالمندان محل انباشت بدن‌های ناکارآمد است، بدن‌های فرسوده و مستهلکی که دیگر توان بهره برداری و استفاده ندارند و به این خاطر باید کنار گذاشته و دور از دیگران نگهداشته شوند.

پیر در جهان امروز دیگر آن فرد مورد احترام قبیله و خانواده نیست، انسان پیر در جهان تکنولوژیک، آن دانای خردمند قبیله در جهان ماقبل مدرن نیست، بلکه انسانی سردرگم و فاقد هرگونه توانایی و تجربیات اصیل است. انسان پیر کسی است که بیش از سی تا چهل سال از زندگی خود را در یک چرخه تکراری در اداره، کارخانه و کارگاه به انجام یک عمل تکراری پرداخته است و حالا که بازنشست یا ناکارامد اعلام شده نه شیوه و روش پر کردن اوقات فراغت خود را بلد است و نه چیز خاصی برای عرضه کردن به دیگران دارد. در چنین شرایطی است که خانه سالمندان معنی می یابد‌.

خانه سالمندان بی شباهت به پارکینگ ماشین های له شده و قدیمی نیست‌‌‌. ساکنان خانه های سالمندان (این خانه های بی روح) درست مانند همین ماشین ها زمانی رونق داشتند، آنها همانند همین ماشین ها تا زمانی که قابلیت استفاده و بهره برداری را دارا بودند ارج و قرب خاصی داشتند، اما پس از کارافتادگی از متن خارج شده و در گوشه ای شبیه قبرستان قرنطینه شده اند.

ادوارد سعید در کتاب شرق شناسی می نویسد، انگلیسی ها هیچگاه اجازه نمی دادند فرد بریتانیایی بالای پنجاه و شش سال در هند باقی بماند (برای اینکه آنها نمی خواستند هندی ها پیر شدن و مرگ بریتانیایی ها را ببینند و می خواستند در ذهن شان نامیرا جلوه کنند). جهان تکنولوژی زده امروز هم از چنین منطقی پیروی می کند. آنها نمی خواهند بدن‌های از کار افتاده و خموده مدام در مقابل دیدگان مردم باشند. خانه های سالمندان در جهان امروز اتاق انتظار مرگ را ایفا می‌کنند.
و نکته غم انگیز و تلخ مسئله هم آنجاست که بشر امروز، پیری را با پوچی و مرگ یکسان گرفته و به راحتی با آن کنار آمده است.»

انتهای پیام