زندانبانی که انسان بود و غمخوار زندانیان | عماد باقی

عمادالدین باقی، حقوقدان و فعال حقوق بشر، در یادداشتی تلگرامی نوشت:

همانطور که چند قاضی […] حیثیت قوه قضاییه و کشور را به خطر می اندازند در حالی که صدها قاضی شریف و منصف در این دستگاه وجود دارد که از دست آنها نالانند ولی دیده نمی شوند، در بین زندانبان‌ها نیز عده ای همین نقش را دارند و سبب می شوند زندانبان های شریف که کم نیستند، دیده نشوند.

آقای سیدعلی علایی رئیس بند۳۲۵ در سال ۱۳۷۹ بود و آنقدر مُبادی آداب و دلسوز و قانونگرا که همیشه فکر می کردم اگر زمانی جایزه بهترین زندانبان پس از مرحوم دوست محمدی را می خواستیم تکرار کنیم او جزو یکی از گزینه ها بود. او می‌گفت من سمت قضایی ندارم و اگر قاضی بودم به بسیاری از افراد محکومیت زندان نمی‌دادم ولی فقط یک مجری هستم و در مقام اجرا، اجازه نقض حقوق زندانی را نمی‌دهم.

شادروان عزت‌الله سحابی از او تمجيد می کرد. اقایان عبدالله نوری، یوسفی اشکوری، شمس الواعظین، احمد زیدآبادی، لطیف صفری، اکبر گنجی، مسعود بهنود و بسیاری دیگر هم از او خاطرات خوبی دارند. آقای علایی بعدا رئیس بند ۳۵۰ سپس، واحد فرهنگی زندان و بعد هم بازنشسته شد.

تاسف می خوردم‌ که چرا سازمان زندان ها قدر این قبیل افراد را نمی داند؟ چرا چنین کسانی که بودن شان در مسئولیت های کلیدی سازمان، به سود اعتبار کشور و نظام قضایی است امکان ارتقا نمی یابند؟

مطمئنم تمام زندانیان سیاسی و عادی از او خاطره های نیکی دارند و از خبر درگذشتش متاثر می شوند. او جوان بود و خیلی زود بود که رفت. خدایش رحمت کند و به بازماندگانش تسلیت می گویم.

انتهای پیام