با این قانون، حجاب به قبل از سال 1401 برمی‌گردد؟!

غلامرضا بنی اسدی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

حجاب، در خانواده ما ارثی است ارجمند. نسل به نسل هم با احترام ادامه داشته و دارد. من خود نیز حجاب را به عنوان یک واجبِ شرعی در شمار بایستگی هایی می دانم که زندگی مومنانه و شایسته به آن غنی می شود. در حراست از این واجب الهی، کم قلم نزده ام. قابل سرچ و ارائه نیز هست. این را می گویم تا نسبت خود را با این واجب الهی روشن کرده باشم. تجاهرِ بی حجابی را هم از گناهی مضاعف می دانم. موضوعی که چالش های اجتماعی هم ایجاد می کند.

با این همه فکر می کنم دعوت به حجاب به عنوان تکلیفی شرعی باید از جنس خیر باشد. شبیه اذان برای نماز. زلال مثلِ حی علی خیر العمل. آوایی که به جان طراوت می بخشد نه این که آتشناکی آن رویش ها را تحت تاثیر قرار دهد. به هر حال نماز، واجبی است که عظمت و بزرگی آن قابل مقایسه با دیگر واجبات نیست. برای نماز اذان را پیغام می کنیم نه چیز دیگر. برای احقاق دیگر واجب ها هم رویکری چنین باید و الا خطر روی گردانی، اصل ماجرا را تهدید خواهد کرد.

جریمه و ریالی کردن ماجرا البته هنر دست قانون نویسان است و ربطی به شرع انور ندارد اما جامعه آن را به حساب دین خواهد گذاشت. لااقل کثیری از مردم را چنین انگاره ای در ذهن خواهد نشست. این خود موضوعی است که آسیب آن در دراز مدت از فواید آن بسیار پیشی خواهد گرفت. بررسی حقوقی و فقهی این قانون بماند برای فقها و حقوقدان ها. بنشینند و واژه به واژه را به تدقیقی حداکثری باز بخوانند و نقد کنند. من اما به عنوان رسانه نگاری باورمند حجاب به سرانجام این قانون خوشبین نیستم.

فضای اجتماعی را که رصد می کنیم، گفتِ افواه را که تحلیل می کنیم، نوشته های فضای مجازی را که می خوانیم، پروفایل های فیک و واقعی را که بررسی می کنیم به این نتیجه می رسیم که  توفیق، رفیق نخواهد شد سخت است که اوضاع به شرایط قبل از 1401 برگردد.

در واجب جامعه ساز امر به معروف و نهی از منکر حتما به این مهم باید التزام داشت که به گاهِ تاثیر باید اقدام کرد. بی تاثیر بودن کار، واجب را ساقط می کند چه رسد که تالی فاسدهایی هم بر رفتار مترتب باشد. معلوم است به نتیجه نخواهیم رسید. اگر بخواهم این قانون را و نتایج احتمالی آن را به تراز قواعد فقهی بسنجم به این قاعده مشهور خواهیم رسید که؛ “ما قصد لم یقع و ما وقع لم بقصد؛ آنچه که منظور بوده واقع نشده و آنچه که واقع شده منظور نبوده!” تامل در زمان اجرا هم از نکات مهمی است که اگر بر آن چشم بپوشیم، شاید باز شدن چشم ما با تصاویر ناخوشایند تر همراه شود. مباد چنین اما احتمالات را نباید از نظر دور داشت.

برداشت سیاسی کردن از قانون و زمان ابلاغ آن، به شدت از تاثیرات احتمالی می کاهد. امیدواریم بزرگواران با دقت بیشتر، بزرگی ملت عزیز ایران را با حرمت گذاری، پاسداری کنند.

انتهای پیام