جواد ظریف، ستاره ای که سیبل شد!
به گزارش انصاف نیوز، آینده آنلاین نوشت: از ابتدای معرفی جواد ظریف، دیپلمات کارکشته و تکنوکرات برای تصدی وزارت خارجه، این نگرانی وجود داشت که کمبود آشنایی و تجربه ظریف در سیاست داخلی، وی را با مشکلات جدی مواجه کند.
واقعیت آن است که بین محبوبیت و پیامدهای آن، رابطه مستقیمی وجود دارد و اگرچه سیاستمدارانی همچون هاشمی و خاتمی در برهه هایی توانستند محبوب تر از آنچه می شد باشند، اما می دانستند این محبوبیت هزینه زا خواهد بود و محمود احمدی نژاد که شاید این را نمی دانست و از هر ابزاری برای جلب محبوبیت استفاده کرد، تاوان آن را نیز در اردوگاه اصولگرایان پرداخت.
وزیر محبوب امور خارجه باید بداند در ایران زندگی می کند و بسیاری محبوبیت زیاد یک چهره را چندان نمی پسندند. البته مشکلات جواد ظریف تنها به محبوبیت وی برنمی گردد، برخی معتقدند شیوه ای که ظریف برای ارتباط با جامعه انتخاب کرده است، یعنی نگارش خاطرات روزانه و انتشار آن به صورت آنلاین در فیس بوک، روشی متناسب با نیازها و حساسیتهای دستگاه دیپلماسی کشور نیست و ظرفیت لازم برای آن وجود ندارد؛ اگرچه ممکن است برای کاربران فیس بوک بسیار خوشایند باشند.
اما این واقعیت که جواد ظریف هیچ گاه در طول عمر نیم قرنی خود در فضای سیاسی داخل کشور به عنوان یک بازیگر ایفای نقش نکرده و با پیچیدگی ها و دشواری های آن آشنایی کامل ندارد، پیامدهای خود را نشان داد.
نطق وی در زمان رای اعتماد بیش از اندازه لازم تبلیغاتی و جذاب بود و شاید اگر تکرار نمی شد، حساسیت ها را بر نمی انگیخت. اما ظریف با حضور مداوم در فیس بوک، مصاحبه های متعدد با رسانه های داخلی و خارجی که به انجام دو مصاحبه زنده به فاصله یک ساعت با دو شبکه داخلی هم رسید، نشان داد که می خواهد این مسیر را ادامه دهد که البته دلیل آن هم لزوم تبیین عملکرد دستگاه دیپلماسی بود.لازمه دیپلماسی و جذاب بودن، همدلی با مخاطب است. اما ظریف نمی دانست مخاطبین وی همیشه دیپلماتها نیستند؛ بلکه می توانند اعضای تندروی جبهه پایداری باشند و از این رو زمانی که تیتر نخست کیهان را دید، دچار کمردرد عصبی شد.ظریف در مجلس موظف نبود حدسیات خود را در کشف نظر رهبری به زبان بیاورد، می توانست بگوید اگر رهبری مصلحت می دانستند مصداق بیان می کردند و اگر اصرار دارید، از خود ایشان مصداق نظرشان را جویا شوید.
اما بعد از اقدام یکی دو نماینده، واکنش نشان دادن به تیتر کیهان و تکذیب آن و سخن گفتن از کمردرد عصبی نیز به نظر اشتباه بعدی بود.ظریف ستاره دولت یازدهم بود که به سرعت تبدیل به سیبل تیترهای خشم شده است، و خود وی در این سیبل شدن بی تاثیر نبوده است. اگرچه تواضع ظریف و احترام او به حق دانستن مردم مثال زدنی است؛ اما نوشتن خاطرات آنلاین از فعالیتهای وزیر خارجه هم بدون تبعات نیست و شاید بهترین دلیل این سخن آن است که هیچ وزیر خارجه ای در دنیا حتی در کشورهایی که کیهان ندارند و منافع ملی را به پای حسادتها و منافع سیاسی داخلی قربانی نمی کنند، خاطرات آنلاین نمی نویسد.حوزه دیپلماسی حوزه حرکت با چراغ های خاموش و توافقات پنهانی و گاه آشکار است و قرار نیست عطش افکار عمومی برای دانستن آنچه در پشت پرده می گذرد، به این سرعت سیراب شود، چرا که این آشکارسازی موجب می گردد توافقاتی که نیازمند طی مراحل و فراهم کردن بسترها، ملزومات، مذاکرات مقدماتی و ده ها موضوع دیگر است، بی نتیجه بماند و نتیجه این دامن زدن به فضای تبلیغاتی مذاکره با آمریکا چندان مثبت نبود.
به ویژه در شرایطی که هم در ایران و هم در آمریکا و البته اسرائیل مذاکره مخالفانی سرسخت دارد، شاید فضای ایجادشده اوباما را ناگزیر کرد بگوید گزینه نظامی همچنان روی میز است و رهبری ایران نیز از به جا نبودن برخی اقدامات سخن بگوید تا دستگاه دیپلماسی عملا از یک گام برداشته شده به پیش، نیم گام به عقب برگردد.نباید به گونه ای با دیپلماسی برخورد کرد که به اشتیاق مردم برای دانستن مذاکرات محرمانه دامن بزنیم، اگر قرار بود همه آنچه که درمذاکرات می گذرد، به صورت شفاف و سریع منتشر شود، مذاکرات دیپلماتیک را همانند مسابقات فوتبال و المپیک، پخش مستقیم تلویزیونی می کردند؛ در حالی که حتی در شفاف ترین نظامهای سیاسی، نه تنها مذاکرات، بلکه بسیاری از توافقات دیپلماتیک برای دهه ها سری می ماند.اکنون به نظر می رسد جواد ظریف، حسام الدین آشنا و سایر مسئولان دولت یازدهم دشواری ها و ظرافتهای حرکت در مسیر پیچ در پیچ و سنگلاخ داخل کشور را به تدریج در می یایند و می فهمند که محبوبیت، شفافیت و ارتباط مستقیم با افکار عمومی، به این سادگی که به نظر می رسد نخواهد بود.
انتهای پیام
