خبرنگارم؛ با حق مسلمِ چالش

آسیه توحیدنژاد، انصاف نیوز: داستان رنجش امیلی امرایی از انصاف نیوز و رنجاندن ما از اینجا شروع شد که شنبه، ۱۵ دی با او به عنوان یکی از امضاکنندگان بیانیه‌ی روزنامه‌نگاران در اعتراض به مصاحبه‌ی شرق با آغداشلو، درباره‌ی نقدهایی که به آن وارد دانسته‌اند مصاحبه کردم.

خانم امرایی و دیگر منتقدین ‌گفته‌اند شرق نباید با کسی که روایت‌های آزار و اذیت و تجاوز زیادی علیه او وجود دارد گفتگو می‌کرد و از طرفی شیوه مصاحبه محمدرضا یزدان‌پرست با چنین شخصی را کاملاً غیرحرفه‌ای دانسته‌اند. پیرو همین انتقادات انصاف نیوز در این موارد با خانم امیلی امرایی مصاحبه و چالش کرد:

• چرا نباید با «متجاوز یا متعرض» مصاحبه کرد؟

• آیا تجاوز یا تعرض این شخص اثبات شده؟ با اتکا به چه چیزی؟ 

• چه مواردی در مصاحبه غیر حرفه‌ای بودند؟

این روزنامه‌نگار به تمام سوالات من پاسخ داد. در جایگاه مخاطب استدلال‌های ایشان را کاملا قانع کننده دیدم. با این حال پایان مصاحبه به یکباره گفتند نمی‌خواهند صحبت‌هایشان منتشر شود و اگر از اول می‌دانستند مصاحبه به این ترتیب پیش می‌رود مصاحبه را قبول نمی‌کردند.

این در حالی‌ست که از قبل گفته بودم گفتگوی‌مان مصاحبه است و ایشان هم ادامه داده بودند. با اصرار ما بر انتشار تهدید کردند که اگر منتشر کنیم توییت می‌کنند! در توییتشان هم ما را به «تطهیر» و «سوگیری» متهم کردند. 

درباره اخلاقی و حرفه‌ای بودن یا نبودن انتشار این مصاحبه بسیار گفته و احتمالا شنیده شد. من هم حرف جدیدی ندارم. پس از آن توییت و سه روز بحث ممتد در تحریریه قرار بر انتشار شد. اما آنچه من می‌خواهم بگویم راجع به ادعای امیلی امرایی درباره سوگیری داشتن مصاحبه‌ام است.

بنظرم اگر معصوم باشید و کلامتان حق مسلم باشد هم خبرنگار می‌تواند شما را به چالش بکشد، برای این کار در موضعی مقابل شما قرار می‌گیرد و البته این به معنی داشتن رویکرد یا موضع‌گیری خاص مصاحبه‌کننده نیست! 

تلاش من هم همین بود. در مصاحبه با مهدی رحمانیان، مدیر مسئول شرق و اکبر منتجبی، رئیس هیئت مدیره انجمن صنفی روزنامه‌نگاران نیز همین کار را کردم. نمی‌دانم چطور در مصاحبه‌ی خانم امرایی به سوگیری تعبیر شد!

تنها 3 سال از عمر فعالیت من در این حرفه می‌گذرد و قصد یادآوری یا یاد دادن نکته‌ای به «باسابقه‌تر»ها را ندارم اما سوالی که طی این سه سال بارها برایم به شکل استفهامی انکاری درآمد این بوده که آیا ما ناخودآگاه شبیه به آنچه از آن گلایه داریم نمی‌شویم؟!

انتهای پیام