ضرورت واکنش علی وار به سیلی های ظالمانه

انصاف نیوز: اظهارات یکی از دختران میرحسین موسوی درباره ی نحوه ی برخورد یکی از ماموران با او و خواهرش پس از ملاقات دو ساعت و نیمه در ظهر روز عید غدیر خم (پنج شنبه 2 آبان ماه) با پدر و مادر خود، بازتاب بسیاری یافت؛ بازتابی که کمترین پاسخ به آن، برخورد سریع با مامور با ماموران خاطی در این زمینه است.

دکتر ابوالفضل فاتح، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده، درباره ی ضرورت واکنش علی وار به سیلی های ظالمانه نوشت:

بسم الله الرحمن الرحیم. “امام علی (ع) در خطبه ۲۷ نهج البلاغه فرموده اند: «شنيده ام
كه يكي از آنها بر زن مسلماني داخل شده و ديگري، بر زني از اهل ذمّه. 
خلخال و دستبند و گردنبند و گوشواره اش را ربوده است و آن زن جز آنكه از او
ترحم جويد چاره اي نداشته است. آنها پيروزمندانه، با غنايم، بي آنكه زخمي
بردارند، يا قطره اي از خونشان ريخته شود، بازگشته اند. اگر مرد مسلماني پس
از اين رسوايي از اندوه بميرد، نه تنها نبايد ملامتش ‍ كرد بلكه مرگ را
سزاوارتر است.”

در جایی دیگر می خوانیم که “ابوالاسود جعاله قاضی
حضرت بوده و حضرت ایشان را عزل می‌کند. وقتی از امام سوال می‌کند که چرا من
را عزل کردید، من که خیانت و جنایتی مرتکب نشده بودم، امام می‌فرمایند؛
دیدم که در مقام قضاوت صدای خود را بر متهم بلند کرد”.

“حضرت
هم‌چنین می‌فرمایند؛ آن کس که بخواهد با بدی به جایی برسد، مغلوب است و
پیروز نمی‌شود. می‌فرمایند؛ شما از من می‌خواهید که با ستم کار کنم و به حق
برسم، اما بدانید که هدف وسیله را توجیه نمی‌کند”.

“شخصی نزد حضرت
می‌آید و درخواستی می‌کند. حضرت به او می‌گویند که درخواست خود را بنویس.
زیرا نمی خواهم خاری را در چهره شما می‌بینم . اگر بنویسید راحت‌تر هستید.
یعنی عزت و کرامت انسان را در نظر می‌گیرند”.

“روزی ابن عباس نزد
امام می‌رفت که طلحه و زبیر را می‌بیند و به او می‌گویند که ما به مکه
می‌رویم. ابن عباس به امام می‌گوید که آنها قصد توطئه دارند و شما باید
جلوی رفتن آنها را بگیرید. اما امام می‌فرمایند؛ آنها هنوز کاری نکرده‌اند
که من اجازه رفتن به آنها ندهم. در حالیکه حضرت از همان موقع موضع آنها را
می‌دانستند”.

و سیره علی ابن ابی طالب (ع) سراسر پر است از چنین
نمونه های درخشانی. آن چیزی که علی (ع) را علی (ع) کرده است حکومت 5 ساله
او بر مردمان بی وفای عراق آن روز نبود که پیش از او 25 سال دیگران حکومت
کرده بودند. آنچه علی (ع)  را علی (ع) کرد رفتار وشیوه حکومتی و غیر حکومتی
اوست. آنچه صف بندی ها را آشکار می سازد در حکومت یا بیرون حکومت بودن
نیست چرا که همانگاه که علی (ع) در حکومت نیست باز الگوی مردمان خویش است.
در حکومت بودن یا نبودن علی (ع) را علی (ع) و طلحه را طلحه یا معاویه را
معاویه نمی کند. مبنا حقیقت و عدالت است، آنگاه علی (ع) چه در حکومت باشد و
چه نباشد به دلیل پایداری اش بر حق و کرامت انسانی، عین حق است و دیگری چه
در حکومت باشد و چه نباشد تکلیفش چیز دیگری است.

صف بندی هایی که
معیارش حکومت غیر معصوم  است و حق را با ترازوی حکومت می سنجد مبنایی
ندارد. جامعه علی وار در واکنش های خود به سیره علی (ع) نگاه می کند وصرف
نفع و زیان خود و حکومت غیر معصوم  را ملاک قضاوت قرار نمی دهد. تفاوت
جامعه علی وار و موضع علی وار در واکنش به همان صدای بلند قاضی بر متهم و
خلخال ربوده شده و همین سیلی های ظالمانه مشخص می شود. وگرنه اگر صبح تا
شام سخن از علی بگوییم و وقتی پای چنین مظالمی به میان می آید سکوت پیشه
کنیم و جامه ای ندریم نسبتی با علی (ع)  پیدا نکرده ایم.

در روزی
مبارک که تلاش ارزشمندی برای ملاقاتی دو ساعت و نیمه صورت گرفته است، در
خانه امن حکومت به گوش دختران یک شخصیت محصور سیلی زده شده و هتک حرمت می
شود. سیلی های نواخته شده بر صورت دختران مهندس میر حسین موسوی نمونه ظلمی
است که در فرهنگ علوی لحظه ای بر آن سکوت روا نمی رود.

انتهای پیام