پاسخ به یادداشت «ضرورت انسجام دوباره‌ی همراهان پزشکیان»
علی اکبر حدادی هرندی در پاسخ به یادداشت علی اصغر شفیعیان با عنوان «ضرورت انسجام دوباره‌ی همراهان پزشکیان» [لینک] نوشت:
نقد شما درباره‌ی نبود انسجام در میان همراهان دولت، دغدغه‌ی درستی است. اما پیش از آنکه از لزوم اتحاد سخن بگوییم، باید از بستر این اتحاد پرسید: آیا شرایط برای همراهی واقعی فراهم شده است؟
در انتخابات، باور به تغییر و امید به اصلاح، سرمایه‌ای اجتماعی بود که دولت پزشکیان را شکل داد. اما امروز بسیاری از کسانی که با این باور قدم برداشتند، یا کنار گذاشته شده‌اند، یا نادیده گرفته شده‌اند، یا به بهانه‌ی همکاری با دولت قبل، از عرصه اجرایی حذف شده‌اند. در مقابل، در بخش‌هایی از دولت و مدیریت اجرایی، افرادی قرار گرفته‌اند که نه اعتقاد جدی به اهداف دولت دارند و نه توانایی لازم برای حل مشکلات کشور را. چگونه می‌توان انتظار انسجام داشت، وقتی برخی از همان نیروهایی که برای پیروزی این مسیر تلاش کردند، امروز نقشی در تصمیم‌گیری‌ها ندارند؟ از طرفی بخشی از نزدیکان دولت این حضور و همکاری در انتخابات را وظیفه ملی قلمداد می کنند و انتظار مشارکت در تصمیم گیری و همکاری در اجرا از سوی این سرمایه اجتماعی را سهم خواهی تلقی کرده و تکفیر می کنند.
شما به ضعف دولت در ارائه‌ی تصویر روشنی از برنامه‌هایش اشاره کرده‌اید. این نقد به‌جا است. اما این مشکل ناشی از ناتوانی در بیان نیست، بلکه ناشی از ضعف در اجرای همان برنامه‌ها است. وقتی مسیر اثرگذاری برای نیروهای متخصص فراهم نباشد، وقتی تصمیم‌گیری‌ها در حلقه‌هایی محدود انجام شود، و وقتی برخی مدیران اطلاعات نادرست به دولت منتقل کنند، نتیجه همین خواهد شد: سیاست‌گذاری‌های پرهزینه، تصمیمات ناپایدار و سردرگمی عمومی. نمودی از این وضعیت را در بحران‌هایی مانند قطعی برق دیده‌ایم، که نتیجه‌ی ضعف مدیریتی در برخی بخش‌ها است، نه صرفاً ضعف در اطلاع‌رسانی.
اعضای ستاد پزشکیان به‌عنوان بخشی از تیم همراه دولت، آماده‌ی همکاری و کمک هستند و بوده اند. اما این همکاری نیازمند یک بستر شفاف، کارآمد و مبتنی بر شایسته‌سالاری است. انسجام زمانی معنا پیدا می‌کند که فرصت برای حضور همه‌ی نیروهای دلسوز و کارآمد فراهم باشد. دعوت به همکاری نباید به معنای نادیده گرفتن متخصصان یا تکیه بر نیروهای غیرهمسو باشد. بلکه باید در عمل نشان داده شود که مسیر تصمیم‌گیری برای همه‌ی کسانی که در این راه گام برداشتند، باز است.
سرمایه اجتماعی که به انتخاب پزشکیان کمک کردند، به دولت پزشکیان معتقدند، اما برای تحقق اهداف آن، باید ابتدا شرایط حضور و اثرگذاری نیروهای متخصص را فراهم کرد. تنها در این صورت است که می‌توان از انسجام، همراهی و عبور از بحران‌ها سخن گفت. انسجام با دستور و توصیه ایجاد نمی‌شود؛ بلکه با شفافیت، اعتمادسازی و استفاده‌ی درست از سرمایه‌های انسانی به‌دست می‌آید.
انتهای پیام
