راه طولانی عبدالله مومنی

«محمدجواد روح» روزنامه نگار در یادداشتی تلگرامی درباره ی کاندیداتوری «عبدالله مومنی» فعال سابق دانشجویی در انتخابات شورای شهر تهران نوشت:

✍️ یک روز جمعه در اسفندماه سال 1382 در تهران، همزمان دو اتفاق سیاسی رخ داد. آن روز، نهم اسفند بود؛ روز برگزاری دومین دوره انتخابات شوراها…

✍️ آن روز، انتخابات بود؛ اما نه حکومت و نه مردم کاری به صندوق ها نداشتند.

✍️ در تهران و بسیاری از شهرهای بزرگ، در خیابان پرنده هم پر نمی زد؛ چه رسد به آنکه همچون سه انتخابات قبل (دوم خرداد، شورای اول و مجلس ششم) از زمین، آدم بجوشد و موج به سوی حوزه های رای بخروشد.

✍️ حکومت هم هیچ تمایلی به این انتخابات نشان نمی داد. صداوسیما که در روز هر انتخاباتی، صحنه را کربلایی می نمود که باید در آن به مصاف دشمن رفت و کوفی نبود؛ این بار هيجان و تبلیغ و دعوت و گزارش های زنده را وداع گفته بود.

✍️ فراتر از آن، در گفتارها و رفتارهای رسمی و معیار برای وفاداران حکومت، نخستين بار چنان رفت که گویی “تحریم” انتخابات نه لفظی هم خانواده و هم ریشه “حرام” که مترادف “مباح” و حتی “مستحب” است!

✍️ این سکون و سکوت توامان جامعه و حکومت درحالی بود که اصلاح طلبان (از اعضای دولت موقت بازرگان گرفته تا مردان کابینه های هاشمی و خاتمی) هریک با لیستی از نامزدها، بر ضرورت “مشارکت برای دموکراسی” و “استفاده از فضای آزادترین انتخابات دوران جمهوری اسلامی” تاکید داشتند.

✍️ اما در همان روز سرد زمستان، اتفاقی دیگر در تهران جریان داشت. فعالان دانشجویی که خود را “طیف مدرن دفتر تحکیم وحدت” می خواندند، نشستی برگزار کردند و برای تشکیل “جبهه دموکراسی خواهی” فراخوان دادند.

✍️ فراخوان این طیف از فعالان دانشجویی گرچه دعوت به دموکراسی بود؛ اما در عمل، معنایی جز عبور از اصلاحات و دموكرات های برآمده از دوم خرداد نداشت.

✍️ فعالان دانشجویی که از سال 79 به بعد، خاتمی و دولت او را منفعل می دیدند و مقابله جریان راست با مجلس ششم را به معنای “بن بست اصلاحات” می دانستند؛ به جای تداوم مقابله با جریان راست، راه مرزبندی و نقد اصلاح طلبان را برگزیدند.

✍️ به تدریج، پسوند “حکومتی” به عنوان اصلاح طلبان حاضر در دولت و مجلس اضافه شد و در مقابل، منتقدان و فعالان دانشجویی خود را “دموکراسی خواه” خواندند؛ کنایه از اینکه دولتمردان و مجلسیان “قدرت طلب” و “صندلی خواه” هستند.

✍️ دوران مواجهه فعالان دانشجویی با اصلاح طلبان، از همان نهم اسفند 1382 رسما آغاز شد و در ادامه به تقابل آشکار با شخص خاتمی در 16 آذر 1383 و نهایتا، تحریم انتخابات ریاست جمهوری 1384 رسید.

✍️ عبدالله مومنی یکی از فعالان دانشجویی و دبیر تشکیلات دفتر تحکیم وحدت در آن دوره بود. از دید من که آن زمان بعنوان روزنامه نگاری از بیرون اخبار را می شنیدم، اینطور به نظر می رسید که عبدالله مومنی، مهدی امینی زاده و چند تن دیگر آنسان که علی افشاری و ديگران علیه اصلاح طلبان جبهه گرفته اند، نیستند.

✍️ با این حال، اخبار تصميمات این طیف که نهایی می شد؛ تصمیمی جمعی بود و طبعا مورد حمایت همه و از جمله عبدالله.

✍️ نکته آن بود که اتفاقات بعدی هم، تردیدی در مورد درستی مواضع در دل “دموکراسی خواهان دانشجو” نینداخت.

✍️ نه شکست اصلاح طلبان در انتخابات شوراهای دوم و برکشیده شدن جمعی ناشناخته از راستگرایان و نهايتا ورود محمود احمدی نژاد به شهرداری تهران باعث شد دانشجویان “عبور از اصلاحات” را وداع گویند و نه ردصلاحیت گسترده نمايندگان مجلس ششم و تحصن آنان، بعنوان نشانه ای از همراهی واقعی آنها با “دموکراسی خواهی” تلقی شد.

✍️ در انتخابات ریاست جمهوری نهم (1384) طیف گسترده ای از اصلاح طلبان به حمایت از نامزدی برخاستند که اگر برای توده ها چندان آشنا نبود؛ اما فعالان دانشجویی او را نیک می شناختند و اگر با انصاف درباره او می اندیشیدند، او را همواره همراه با خود می یافتند.

✍️ دکتر مصطفى معین وزیر علومی بود که همواره در قامت مدافع آزادی آکادمیک و نیز مدافع تشکل های دانشجویی عمل کرده بود؛ از صدور مجوزها و تجمع ها تا روزها و شب های خشونت بار کوی دانشگاه و خرم آباد. آخر هم در اعتراض به مصوب نشدن لايحه راهبردی اش برای استقلال و توسعه دانشگاه از سوی شورای نگهبان، استعفا داده بود.

✍️ فعالان دانشجویی اما تغییر راهبرد داده بودند. دیگر “اصلاحات” را نمی خواستند؛ چه با خاتمی و چه با معین. چنین بود که به حمایت او برنخاستند و در این راه، نه مناظره های مکرر مصطفى تاج زاده حاصلی داشت و نه فراخوان نهضت آزادی و ملی-مذهبی های محترمی چون مهندس عزت الله سحابی.

✍️ محصول آن انتخابات عجیب، محمود احمدی نژاد شد. رادیکال ترهایی چون افشاری کشور را ترک کردند تا شاید راهی از بیرون برای تحقق راهبرد خویش بیایند و علم “رفراندوم 60 میلیون امضاء” برافرازند.

✍️ عبدالله اما در ایران ماند. او هم، همچون همه ایرانیان وارونه شدن روزگار و واژگون شدن چرخ توسعه (چه رسد به دموکراسی) را می دید.

✍️ عبدالله فهميده بود جوانی کرده اند و به بیراهه رفته اند. فهميده بود رویای دموکراسی به کابوس انحطاط رسيده است. فهميده بود اصلاح طلبی راهی پرفراز و نشیب است که با همه نقدهایی که بر تک تک اصلاح طلبان می توان داشت، باید با هم آن را پیمود و پتانسيل این نیروی اجتماعی را با انشعاب و شعارهای رادیکال نفرسود.

✍️ عبدالله چهار سال فرصت اندیشیدن و خود را نقد کردن داشت. انتخابات ریاست جمهوری 1388 که رسید، او تصمیم خود را گرفت. به ستاد شیخ مهدی کروبی رفت و تا آخر، پای پيرمرد و مهندس ایستاد.

✍️ بعد از انتخابات، تجربه های تازه ای در راه بود. نه فقط ملی-مذهبی ها و اعضای نهضت آزادی و فعالان مدنی، مطبوعاتی و دانشجویی که نمايندگان مجلس ششم و اعضای احزاب مشارکت، مجاهدین انقلاب، اعتمادملی، کارگزاران و حتی فرزندان هاشمی رفسنجانی راهی زندان و مشمول محدوديت و فشار شدند.

✍️ عبدالله در زندان آنان را می دید. با خود می اندیشید برچسب “اصلاح طلبان حکومتی” چه ناچسب بوده است. بهزاد نبوی، حسین مرعشی، سیدمصطفی تاج زاده و دهها تن دیگر که به راحتی می توانستند در عالی ترین مناصب حکومت باقی بمانند؛ اکنون با دانشجویان و معلمانی چون او هم بند و هم سفره بودند.

✍️ پس از آزادی از زندان، در یکی از دو باری که در عمرم جلسه ای با هاشمی رفسنجانی داشتم و به اتفاق دو سه تن از دوستان به دیدار آن مرحوم رفتم، عبدالله را هم آنجا دیدم.

✍️ صحبت ها که تمام شد، پیش خود می اندیشیدم چرخ بازيگر چه بازيچه ها دارد. سخنان آیت الله را بسیار رادیکال تر می یافتم تا گفته های عبدالله!

✍️ عبدالله با احترامی فراوان از هاشمی و خاتمی می گفت و اینکه باید همه اصلاح طلبان و اهل اعتدال، راهی بیایند برای نجات کشور.

✍️ بعد از رخداد 24 خرداد 92 و برآمدن شگفت آور حسن روحانی و خیزش دوباره مردم از عبدالله خبری نداشتم؛ جز اینکه او هم با این جنبش همراه است و حامی روحانی.

✍️ اینک 14 سال پس از انتخابات شورای شهر دوم که عبدالله و تحکیمی ها عملا علم “دموکراسی منهای انتخابات” برافراشتند، خبری خوش رسيده که عبدالله نامزد شورا شده و به یمن پیروزی پارلمانی سال گذشته، تاییدصلاحیت هم شده است.

✍️ نمی دانم شورایعالی اصلاح طلبان عبدالله را در لیست خواهند گذاشت و او به شورا راهی خواهد یافت یا نه؛ اما این را می دانم که عبدالله تا همین جا پیروز است.

✍️ عبدالله امروز مومن تر از همیشه است به اصلاحات. او این ایمان را نه به نسبت فامیلی یا امید به رانت حکومتی و حتی عضویت تشکیلاتی که به پیمودن راهی به قیمت یک عمر و فرسودن جوانی یافته است.

✍️ عبدالله مومنی امروز نه تنها از مومن ترین مومنان به اصلاحات که حجت ایمان بسیاری از جوانان نسل امروز به اصلاحات است. جوانانی که در پست های مجازی از تایید او ابراز شعف می کنند و به درستی راهی که با رای به روحانی و حمایت و هدایت خاتمی آغاز کرده اند، ایمان آورده اند و از “بازنگشتن از نیمه راه” می گویند…

عبدالله مومنی، انتخابات شورای شهر تهران، کدام شگفتی؟

انتهای پیام