معلمان آینده از روز معلم می‌گویند!

«خلیل عموزاده»، دانشجو – معلم عضو ستاد فرهنگیان دکتر روحانی در یادداشتی ارسالی برای انصاف نیوز نوشت:

در گاه نامه ی کشورمان روز دوازدهم اردیبهشت ماه را به مناسبت شهادت استاد مرتضی مطهری؛ روز معلم نامگذاری کرده اند. این روز را محضر کلیه ی دلسوزان و زحمت کشان عرصه ی تعلیم و تربیت تبریک و شادباش می گویم.

سیستم تعلیم و تربیت در هر بلاد و کشوری به مثابه ی یک قاعده اساسی برای بنای عظیم و رفیعی است که در آینده قصد ساختنش را داریم در واقع این بنای رفیع همان پرورش انسان مطلوب و به کمال رسیده است؛ انسانی که مهمترین ثروت و سرمایه هر کشوری است؛ اوست که آیین زندگی را آموخته، به خودسازی رسیده و در آینده از اداره کنندگان جامعه خواهد شد به زعم این حقیر شاه کلید و رکن اصلی تحول در جهت مثبت داشتن یک اموزش و پرورش پویا و فعال است.

اگر می خواهیم چرخ اقتصاد کشور با شتاب بیشتری بچرخد و گرد و غبار فقر، فلاکت، محرومیت و صدها کمبود و آسیب دیگر از سر و روی مردم زدوده شود و به توسعه ی اقتصادی، اجتماعی، سیاسی برسیم بایستی مبنا و اساس را تقویت کنیم. از جان و دل مایه بگذاریم، هزینه کنیم و غالب سرمایه گذاری های مادی و معنویمان خاص نظام تعلیم و تربیت باشد که در بلند مدت هیچ چیز به اندازه ی آن اهمیت نداشته و بازدهی مطلوبی ندارد.

بدون هر گونه شعاری در هر محله و منطقه ای بعد از روحانیون محترم معلمان از معتمدترین افراد آن دیار هستند؛ پیرامون اهمیت نقش معلمان همین بس که رسول اکرم خود را معلم می دانند؛ معلم است که چراغ حکمت، معرفت، خلوص، خیرخواهی و… را در قلوب شاگردانش می افروزد و به آباد کردن روان و افکارشان و بالتبع شخصیت فکری آنان را پرورش داده و بنا می کند بدون اغراق تاثیر پذیری یک شاگرد از معلمش عدیل و هم طراز با تاثیر پذیری آن شاگرد از والدینش است. تعلیم بدون تربیت بی بصیرتی است.

از دیر باز نیز سیستم فرهنگی کشورهایی قابل ستایش و الگوبرداری بوده که به هر دو جنبه تعلیم و تربیت به صورت یکسان توجه کرده اند. به گواه تاریخ و مورخان شهیر سیستم فرهنگی در عهد کوروش به گونه ای بود که در کنار تعلیم صادق ترین، باتقواترین، متعادل ترین و شجاع ترین افراد را برای کار تربیت انتخاب می کردند. به علت تاثیر مثبت معلمان بر خلقیات دانش آموزان و در نتیجه مردم،  همین امر سبب شد که در آینده ای نه چندان دور معایب اخلاقی چون دروغگویی، دزدی، چپاول و جبن و ترس از أغیار و بیگانگان از جامعه رخت بربندد و دوره ای پرفروغ و باهر برای مملکت رقم بخورد.

معلم است که با فرزندانِ والدینِ طلاق، اعتیاد، یتیم، ناهنجار و محصول اختلافات خانوادگی سر و کار و ارتباط دارد و همواره و در همه حال در پی یافتن راهی برای برون رفت از این وضعیت، جبران کمبود مهر و محبت شاگردان و ارشاد و هدایتشان است. معلم است که جامعه را می سازد و سازماندهی می کند نه نماینده مجلس و مسوولان دیگر؛ معلم است که همچون شمع بهترین دوران عمرش را می سوزاند تا همیشه به فکر سرنوشت فرزندان جامعه اش باشد.

آری اینچنین است شأن شامخ و منزلت والای یک معلم. عزت و ذلت فرزندان ایران زمین در دستان ماست لذا بیاییم با وجود تمامی تبعیض ها و دغدغه های مادی و مالی به چنین رسالت مهمی بیش از پیش اهتمام ورزیم.

انتهای پیام