“رایزن شهید” / یادداشت دکتر ابراهیمی ترکمان

خبر شهادت شهید والا مقام حجت الاسلام والمسلمین جناب آقای حاج شیخ ابراهیم انصاری لاری  بسیار تلخ وناگوار بود. از لحظه ی مخابره ی خبر، دوستان و علاقه مندان این شهید عزیز لحظات توام با نگرانی واضطراب سپری کردند و آرزوی نادرست بودن خبر را داشتند. عده ای که أرامش نوع بشر رنجشان می دهد دستان خود را به خون افراد بی گناه ألوده کردند. شهید انصاری از زمره مردان بی ادعا و پرکار در عرصه فرهنگ بود که سالیان درازی را در این راه صرف کرده بود. مقام معظم رهبری، در تعبیری از سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی با عنوان حامل اقتدار معنوی نظام یاد کرده اند که شهید انصاری  مصداق کامل این تعبیر است.

شهید انصاری عزیز در دوران جنگ تحمیلی بسیار فعال بود. در تیپ رزمی تبلیغی امام صادق(ع) فعالانه تلاش می کرد. شناخت نگارنده این سطور از ایشان به همان ایام باز می گردد. روزگاری که مردان بی ادعای این مرز و بوم برای دفاع از میهن اسلامی به جبهه ها می شتافتند، ایشان یکی از عناصر اولیه و موثر در شکل گیری تیپ رزمی تبلیغی امام صادق (ع) در دهه شصت بود. بیش از صدها شهید روحانی از این تیپ به جبهه ها اعزام شده بودند و شهید انصاری همواره از ماندن خود به خسران یاد می کرد. أن روزها با چهره ای بشاش و امیدوار و گوش شنوا سنگ صبور طلاب جوان بود و از افراط و تفریط به کلی پرهیز می کرد.

ایشان چه در دوران دفاع مقدس و چه در سال های همکاری با وزارت فرهنگ وارشاد اسلامی در کسوت مدیر کل ارشاد هرمزگان و گیلان و چه در سال هایی که به عنوان رایزن فرهنگی در سودان مشغول خدمت بود همواره به خدمت می اندیشید و با اعتقاد قلبی به تبلیغ أموزه های ارزشمند اسلامی در عرصه های مختلف تبلیغی حضور فعال داشت.

شهید انصاری هیچگاه مانند برخی که برای پنهان کردن نقصان خود به برجسته ساختن ضعف دیگران می پردازند، ضعف هیچکس را بازگو نمی کرد بلکه می کوشید قوت ها را بیان کند. و اساسا اهل ایجاد تنش نبود و خطوط قرمز عرصه ی فرهنگ را که درک کردنی است و نمی توان از بخش نامه ها أن را استخراج کرد، به خوبی درک کرده بود و هیچگاه از مرزهای نانوشته اما مسلم فرهنگی عبور نمی کرد. بسیار اخلاق محور بود و ادب را در همه حال رعایت می کرد.

سال ١٣٨٦ و ١٣٨٥ هر دو همسفر حج بودیم. ایشان از سودان مشرف شده بود و من از تهران. در مسجد الحرام و مدینه النبی(ص) با اشتیاق به دنبال زایران عرب بود تا باب دوستی را باز کند و به گفتگو بپردازد. به زبان عربی کاملا مسلط بود و اطلاعات علمی وسیعی داشت و به خصوص در تاریخ اسلام احاطه ی خوبی داشت. اغلب ایام عمر ایشان در تبلیغ دین گذشت و هیچگاه خسته نمی شد.

در سودان که بود علاقه مردم به ایشان بسیار زیاد بود. با مردم ارتباط نزدیک داشت و در خانه های آنان حضور می یافت و با آنان مجالست می کرد. چند روز پیش از عزیمتش به لبنان با هم دیداری داشتیم از ایشان پرسیدم کی انشا الله عازم هستید؟ گفت تا چند روز دیگر عازم هستم. گفتم خودت مایل به رفتن هستی؟ گفت: بیشتر مایل بودم جایی بروم که کسی رغبت به رفتن ندارد مثل برخی از کشورهای أفریقایی – عربی. اما ظاهرا باید بروم به کشور عروس خاورمیانه!

سازمان فرهنگ وارتباطات اسلامی پیش از این شهدای گرانقدری مانند شهید گنجی و شهید رحیمی را تقدیم فرهنگ ایران اسلامی کرده است و همواره  یاد این شهیدان عزیز و پیمودن راه آنان وظیفه ی همه ی ما همکاران ایشان است.

خدایش بیامرزد

ابوذر ابراهیمی ترکمان