آقای رئیسی! دانشجو و خبرنگار ترس ندارد!

«رضا صادقیان» عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشتی درباره‌ی ابراهیم رئیسی نوشت:

آخرین حضور رییس دولت هشتم به بهانه گرامی داشت شانزده آذر در دانشگاه تهران بود. همان سالی که بسیاری از دانشجویان دولت اصلاحات را کم‌کار، ترسو، بی‌دقت، عقب‌نشین، دروغ‌گو و با عنوان‌های رادیکال‌تری می‌نواختند. دانشجویان در هنگام سخنرانی رییس دولت وقت آنقدر جنجال به پا کردند که باعث ناراحتی خاتمی و به وجود آمدن جو هیجانی و ازدحام در بیرون از سالن سخنرانی شدند و در نهایت با فشار برخی از دانشجویان شیشه‌های درب سالن شکسته و به عصبانیت دانشجویان دامن زده شد.

بخشی از رفتار دانشجویان با رییس دولت اصلاحات را به نقل از روزنامه‌ی کیهان به تاریخ 17 آذر 1383 با هم مرور می‌کنیم. عده‌ای از دانشجویان در هنگام سخنرانی خاتمی فریاد می‌زدند: «بسه دروغ، بسه دروغ»؛ که خاتمی پاسخ داد شما باید منطقی باشید. بعد از سخنان نماینده برخی از تشکل‌های دانشجویی، عده‌ای از دانشجویان فریاد زدند «مرگ بر دیکتاتور- خاتمی؛ تو به ما پشت کردی» که خاتمی پاسخ داد: «نه هنوز رویم به طرف شماست». خاتمی ادامه داد: «باید دموکراسی را قبول داشته باشیم. فقط دیکتاتورها هستند که غیر خودشان را قبول ندارند… ما باید عقاید مختلف یکدیگر را تحمل کنیم …»‌؛ که عده‌ای شعار دادند: «باز دروغ، باز دروغ». رییس جمهور با متانت گفت: «اگر بنای شما بر این است که من حرف نزنم من پا می‌شوم و می‌روم. اگر به من حق می‌دهید که حرف بزنم لطفاً ساکت باشید و هرکس نمی‌خواهد برود بیرون تا کسان دیگر بیایند داخل». خاتمی همچنین گفت: «حالا نوبت من است»؛ عده‌ای شعار دادند «مزخرف، مزخرف». خاتمی گفت: «انشاءالله بعد از من کسانی خواهند آمد که خوب عمل خواهند کرد».

رییس دولت اصلاحات با آگاهی به عدم نارضایتی دانشجویان، خبرنگاران و شمار قابل توجهی از روزنامه‌نگاران وابسته به نشریات دوم خردادی، همچنان ترجیح می‌داد در جمع آنان حضور یابد و نقدهای عریان آنان و گاه توهین‌های جمعی را بشنود، سیاست آن سیاستمدار دوری کردن، نیامدن و نرسیدن و یا پیچاندن مراسم‌های دانشجویی نبود. در واقع نفس حضور در میان پرسش کننده‌ها، دانشجویان معترض و خبرنگاران حکایت اعتماد به نفس و خودباوری و دوری کردن از ترس‌های کاذب و مصلحت سنجی‌های بی‌معنا سبب می‌شود شاهد کارنامه پربار ارتباط با اهالی رسانه از سوی سیاست‌مداران و کاندیدای ریاست جمهوری باشیم، سخنرانی و برگزاری جلسه پرسش و پاسخ در هر جمعی مهم است،‌ ولی نمی‌توان چالش به وجود آمده در گفتگو با دانشجویان را نادیده گرفت و یا از پرسش‌های جاندار اهالی رسانه شانه خالی کرد.

خاتمی می‌توانست همان سال در دانشگاهی دیگر حضور پیدا کند، امکانش بود گلچینی از دانشجویان آرام را در جلسه‌ای به ساختمان نهاد ریاست جمهوری دعوت کند و یا مراسم روز دانشجو را با یک خبرنگار و دوربین خبری صدا و سیما برگزار کند، او چنین نکرد، چرا که از چالش به وجود آمده استقبال می‌کرد و دلهره‌ای در دل نداشت. مساله‌ای که در شرایط فعلی می‌توان آن را به عدم حضور آقای رئیسی در چنین نشست‌هایی مرتبط دانست، ایشان در هر کوی و برزنی قبل از انتخابات حضور پیدا کرده و سخنرانی می‌کند مگر با اهالی رسانه و دانشجویان، سخنرانی هست ولی گفتگو خیر. پنداری دلهره و نگرانی در رفتارشان است که با عدم حضور خود آن را تکرار می‌کند. این روزهای برخی از نزدیکان آقای رئیسی در چرخشی عجیب، غیر قابل باور و دور از ذهن از سیاست‌ها و رفتار خاتمی حمایت می‌کنند، ای کاش حداقل به این بخش از منش وی هم تاکید می‌کردند.

در کارنامه آقای رئیسی مشخصاً نشانی از حضور در جمع‌های دانشجویی و برگزاری جلسات پرسش و پاسخ با خبرنگاران وجود ندارد. بله، می‌توان در میان خبرها گشت و عکس‌های دیدار این شخصیت را با رسانه‌ها نشان داد. منظور از حضور، سر زدن و خوشُ‌بش کردن با خبرنگاران، روزنامه‌نویسان و دانشجویان نیست، برگزاری گفتگوی چالشی مراد است و نه جمع کردن انبوهی از خبرنگاران رسانه‌های همسو و طرح کردن سؤالات هماهنگ و بی‌زهر. چنین حضوری، صرفاً حضور خشک و خالی است و برگزاری گفتگوی چالشی نیست. لذا پاسخگویی در میان نیست.

می‌توان چنین حدسی را عنوان کرد، آقای رئیسی از حضور در چنین جمع‌های نگرانی دارد. مهم‌تر آنکه حتی تمرین‌های کوچکی نیز برای حاضر شدن در این فضاهای متفاوت را نداشته است. همیشه در حالت یک سخنگو و با کمترین پرسش ممکن و عدم طرح سوال‌های چالشی روبرو بوده است.

آقای رئیسی تاکنون چنین رویه‌ای را از سر گذرانده. تجربه حضور در مراسم‌های دانشجویی، دانشگاه و هم‌نشینی با اصحاب دست چین نشده رسانه‌ها را ندارد. تجربه پست‌های مدیریتی وی تا کنون در جایگاهی قرار داشته که از برخورد واقعی با اهالی مطبوعات به دور بوده است. او ترجیج می‌دهد به پرسش‌هایی پاسخ گوید که جواب سؤالات آن نسبتاً مشخص است، ایشان بگوید و دیگران دربست قبول کنند. از همین‌رو می‌توان نحوه رفتار سیاسی و رسانه‌ای کاندیدای اصلی جریان اصولگرا را غیرهماهنگ با مطالبات دانشجویان دانست. وقتی در نشست‌های دانشگاهیان و دانشجویان شرکت نمی‌کنیم و از خواسته‌ها آنان بی‌خبریم و ترجیج می‌دهیم به سؤالات غیرچالشی روزنامه‌های همسو پاسخ گفت، لاجرم هر ناظر مسائل اجتماعی را به این برداشت می‌رساند که دلهره‌ای از ملاقات با دانشجو، دانشگاه و اهالی رسانه داریم و با دوری کردن از آن کوشش می‌کنیم آن نگرانی را مخفی کنیم.

شاید ما خودمان را از این دیدارهای چالشی دور نگه داریم و پیامدهای آن را براساس مصلحت سنجی شخصی نادیده بگیریم، ولی این دوری از چشم ناظران دور نمی‌ماند.

انتهای پیام