تحلیل | انتخابات تمام نشده؛ راهزنان مشغول کارند!

«محمدجواد روح» روزنامه نگار در یادداشتی تلگرامی با عنوان «انتخابات تمام نشده؛ راهزنان مشغول کارند!» نوشت:

✍️ تحلیلگران مخالف دولت دست به کار شده اند تا “عوامل مشکوک” و یا “خودسرهای بازی خورده” را که در راهپیمایی روز جمعه روحانی را به تکرار سرنوشت ابوالحسن بنی صدر حوالت دادند؛ شناسایی کنند و اگر هم توانستند همچون ترور سعید حجاریان و حملات به تجمعات اصلاح طلبان، تئوری بافی‌های همیشگی خود را ارائه دهند.

✍️ این واکنش تکراری از سوی جریان مقابل، قابل پیش بینی است؛ اما روحانی و حامیان او چه راه و راهبردی را در پیش دارند؟

✍️ در پاسخ به این پرسش، نخست باید تاکید کرد که رخدادهایی از جنس آنچه در این راهپیمایی رخ داد؛ گرچه در سطح رییس‌جمهور بی سابقه بود، اما عجیب و غیرمترقبه نیست.

✍️ پیش از این، در دوران دولت خاتمی شاهد حمله به سیدعطاءالله مهاجرانی و عبدالله نوری، وزرای وقت فرهنگ و کشور، بودیم؛ رخدادی که فردای آن روزنامه “سلام” تیتر تاریخی “جامعه مدنی یا زدنی؟!” را در تحلیل آن به کار برد.

✍️ امروز هم، فضا همان فضاست. مجموعه موضع‌گیری‌ها و رویکردهای حسن روحانی در چهار سال گذشته و به ویژه در جریان رقابت‌های انتخاباتی اخیر، به جریان مقابل ثابت کرد که رییس‌جمهور قصد تکرار و تداوم تجربه پیروز و تاریخ ساز “برجام” در عرصه‌های داخلی و خارجی را دارد. مهمتر آنکه اکثریت قاطع رای دهندگان از این رویکرد روحانی حمایت کردند.

✍️ اتفاق مهمتر آن است که این روند و رویه پس از انتخابات نیز تداوم یافته است. تلاش برای برابرنهاد روحانی و بنی صدر، نه شعاری “خودجوش” و یا حتی “سازمان یافته ناگهانی” که بخشی از پروژه‌ای است که به عنوان “یک تجربه موفق”، تصور می شود قابلیت تکرار دارد.

✍️ چنین است که همچون همان تجربه، مخالفان دولت پس از انتخابات نه تنها رقابت را پایان یافته ندانستند؛ بلکه تازه آغاز مجادله بود.

✍️ امروز هم رییس‌جمهور و حامیان ایشان باید از تعارفات بی مبنای سیاسی و شعارهای کلیشه ای از قبیل “رقابت های انتخاباتی تمام شد و امروز زمان رفاقت است”؛ پرهیز کنند و بالعکس، پرونده ادعاها، حملات و توهین های نامزدهای رقیب و حامیان آنها را بگشایند و آنها را در موقعیت تدافعی قرار دهند.

✍️ تجربه سیاسی از رفتارشناسی جریان مخالف رییس‌جمهور نشان از آن دارد که این جریان چه در زمان در اختیار داشتن مناصب قدرت و چه زمانی که ظاهرا قدرت در اختیار نیروهای رقیب است؛ از موضع “طلبکار” و “مدعی” برخورد می کند.

✍️ این جریان چه کل قدرت را در اختیار داشته باشد و چه صرفا بخش های ناپاسخگو را، “طلبکار” و “مدعی” است؛ چه در اکثریت باشد و چه اقلیت، “طلبکار” و “مدعی” است؛ و چه کشور در اوج فشارها و تحریم های بین المللی باشد و چه در موضع تنش زدایی و اعتمادزایی، بازهم “طلبکار” و “مدعی” است.

✍️ بهترین راهبرد در قبال این جریان آن است که مدام، مستقیم و باصراحت به آنان گفته شود به اکثریت ملت، به نخبگان، به اصلاح طلبان، به منتقدان، به کارشناسان، به عقلا و به برجام “بدهکار” هستند و این، آنها هستند که باید در برابر کارنامه عملکردها و هزینه سازی شعارها و ادعاهای خود پاسخگو باشند و نه بالعکس.

✍️ متاسفانه در ادوار قبل که جریان اصلاحات به پیروزی رسید؛ با ژست های بزرگمنشانه و مواضع بظاهر ملی و فراجناحی از کنار کارنامه این “بدهکاران” گذشته است؛ حال آنکه بی هزینه گذاشتن رفتارهای یک جریان ضدملی و بحران ساز، خود یک رفتار ضدملی و تشدیدکننده بحران است.

✍️ پس از دوم خرداد هفتاد و شش، خاتمی و دولت اصلاحات از برخورد مستقیم با این جریان و حتی طراحان و مجریان پروژه هایی از قبیل “عصر عاشورا” خودداری کردند و نتیجه آن شد که در کمتر از هجده ماه، بی سابقه ترین و تنش زاترین خشونت ها به دولت، جامعه و روشنفکران تحمیل شد و تا پایان دوران خاتمی هم اصلاح طلبان در موضع تدافعی و واکنشی باقی ماندند و فرسودند.

✍️ پس از رخداد 24 خردادماه 1392 نیز، روحانی و دولت او از گشودن پرونده تخلفات و هزینه های بی سابقه ای که در هشت سال قبل از آن به کشور تحمیل شده بود؛ خودداری کردند و در نتیجه، کار به جایی رسید که هنرمندان و بازیگران دولت قبل به جای بدهکاری و پاسخگویی در قبال کارنامه خود، از موضع طلبکار و مدعی در رسانه ها و ستاد نامزد اصلی راستگرایان ظاهر شدند و بدهکاری های تسویه نشده و بازمانده از دولت احمدی نژاد را در مقام طلبکار از روحانی و دولت یازدهم بازخواستند.

✍️ امروز هم، وضعیت مشابهی را شاهد هستیم. تداوم حملات و توهین ها به شخص رییس‌جمهور و زیر سوال بردن اصل انتخابات، نشانه آشکاری است بر اینکه برای جریان مقابل، “انتخابات تمام نشده است”.

✍️ دلیل آن هم روشن است: جریان مقابل نه در مناسبات داخلی و نه در مناسبات خارجی، بدون ایجاد و دامن زدن به تنش شانس پیروزی و حتی ابراز وجود ندارد.

✍️ این جریان نه تنها امروز که از اولین روزهای انقلاب جز ایجاد بحران و تنش دائمی سیاسی و روانی در فضای جامعه و واداشتن طرف مقابل به واکنش های هیستریک راهبرد و برنامه ای برای عرضه نداشته است.

✍️ انتخابات بیست و نهم اردیبهشت، صحنه ای بود که بیش از همیشه نشان داد انبان این جریان علیرغم داشتن ادعاهای بزرگ و طرح هایی برای شکافتن سقف فلک و دوختن زمین به آسمان، چه اندازه خالی است و جز هیاهوی “طبل میان تهی” هیچ گفتار قابل ارائه ای ندارد.

✍️ در انتخابات اخیر، ادعاهای بی پایه نامزدهای مخالف روحانی و طرح ادعاهای بزرگ از سوی آنان، شفاف تر از همیشه به اکثریت رای دهندگان نشان داد راهی که این جریان ایرانیان را به آن می خواند؛ بیراهه ای بیش نیست.

✍️ روحانی و حامیان او در بیست و نهم اردیبهشت نشان دادند می خواهند پای در راه گذارند و نه بیراهه. هرچند از ابتدا روشن بود این راه پرسنگلاخ، سخت و جانفرساست و آن بیراهه، در ظاهر هموار و کوتاه.

✍️ امروز پس از انتخابات هم، سخنرانی های تند و هشدارهای بی سابقه به شخص رییس جمهور و توهین ها و حملات خیابانی تنها شمه ای است از دشوارهای “انتخاب راه در برابر بیراهه”.

✍️ گام گذاشتن در راه، حتما با هجوم راهزنان همراه خواهد بود. راهزنانی که هدف آنها چیزی نیست جز تاراج سرمایه کاروان همراهان.

✍️ حملاتی از جنس برخورد امروز با رییس‌جمهور نشان داد: “راهزنان مشغول کارند”! و می خواهند سرمایه روحانی و حامیان او را بربایند. سرمایه ای که چیزی نیست؛ جز “امید”.

✍️ “امید” که در سال هشتاد و هشت بذر هویت بود و در سال نود و دو به ثمر نشست؛ از سال نود و شش می باید به سمت تبدیل به درختی تناور و بر زمین نیفتادنی برود و درعین حال، گرده های خود را با پاشیدن بر زمین های شوره زار که به قول سعدی شیراز، جز “خس” بار نمی دهند؛ هدر ندهد.

✍️ روحانی و همراهان او امروز راهی جز تقویت و تناور کردن این درخت پیش رو ندارند. با طرف پرمدعا و بی ثمر مقابل هم؛ سخن گفتن و فلسفه بافتن و روایت های دینی و عقلی و نقلی آوردن کافی است.

✍️ آنانی که سخن نرم و ملایم بازرگان ها و سحابی ها و خاتمی ها و حتی ادبیات سیاستمدارانه هاشمی ها را نشنیدند؛ قطعا زبان تیز و پرکنایه روحانی را هم شنوا نخواهند بود.

✍️ روحانی به جای خطاب گرفتن آنان، همچون ایام انتخابات باید مردم و حامیان خود را خطاب گیرد و از برنامه های خود بگوید و اقدامات طرف مقابل را با صراحت و صلابت خود و از موضع طلبکارانه تبیین کند.

✍️ این رویکرد که “ایام رقابت انتخابات تمام شد و الان دوره رفاقت است”؛ بی مبناترین حرفی است که امروز می توان در مقام ریاست جمهوری گفت.

✍️ امروز نه رقابت ها تمام شده و نه انتخابات. امروز تازه در میانه راهی هستیم که در سال نود و دو انتخاب و در سال های نود و چهار و نود و شش بر آن تاکید شد.

✍️ حال باید آن راه را چهار سال دیگر پیمود؛ و در این مسیر، نه تنها چشم عنایت و همراهی به مدعیان بزرگ نداشت، بلکه آنان را راهزنانی باید شناخت که جز با خارج کردن روحانی و حامیانش از این راه و فرستادن آنان به بیراهه راضی نمی شوند و راهی نمی روند.

انتهای پیام