جواد خیابانی، آزاده نامداری و بلای انحصار!

«رسول بهروش» به بهانه‌ی ماجرای اخیر آزاده نامداری در «گل» نوشت: در روزهایی که بحث حق پخش تلویزیونی یک بار دیگر داغ شده، سایت وزارت ورزش مصاحبه عجیبی از جواد خیابانی منتشر کرده که این گزارشگر تلویزیونی در آن به دفاع از پول ندادن تلویزیون پرداخته است! خیابانی در اظهاراتش برای عدم پرداخت حق پخش «منطق‌تراشی» می‌کند و بعد از چند استدلال سست و بی‌مایه، تیر خلاص را به این ترتیب به شقیقه مخاطب می‌زند: «اگر تلویزیون مسابقات فوتبال را پخش نکند، آیا خود فوتبال قادر به گرفتن آگهی خواهد بود؟» خیلی دردناک است، اما واقعیت دارد. آنچه خیابانی در این مصاحبه کوتاه به آن مباهات می‌کند، صرفا مساله «انحصار» صداوسیما است. یعنی اینکه وقتی فقط ما سر کار هستیم و هیچ گزینه دیگری وجود ندارد، خیلی هم لطف می‌کنیم که با پخش فوتبال اجازه می‌دهیم تبلیغات تیم‌ها و استادیوم‌ها دیده شود و مختصر درآمدی از این ناحیه به دست بیاید!

دست بر قضا اصلا عجیب نیست که یکی مثل جواد خیابانی از پدیده انحصار دفاع می‌کند و سنگ برکات آن را به سینه می‌زند؛ چه اینکه خود او یکی از شاخص‌ترین محصولات انحصار و تک صدایی به شمار می‌رود. اینکه امروز جناب خیابانی با این کیفیت نازل و عملکرد اعصاب‌خردکن هنوز یکی از گزارشگران اصلی فوتبال در کشور به شمار می‌رود و گزارش بسیاری از مهم‌ترین مسابقات ایران و جهان به وی سپرده می‌شود، صرفا از صدقه سر همین انحصار است. بیایید برای چند لحظه تصور کنیم در ایران هم مثل بسیاری از دیگر کشورهای جهان، ده‌ها شبکه تلویزیونی آزاد و خصوصی وجود داشت. با چنین شرایطی مسلما هر کدام از مسابقات مهم پرسپولیس، استقلال و تیم ملی از چندین شبکه مختلف پخش می‌شد و مردم حق انتخاب داشتند؛ در این صورت واقعا کدام شبکه خصوصی حاضر می‌شد جواد خیابانی فعلی را به عنوان گزارشگر انتخاب کند و با این اسلحه قدیمی، پرسروصدا و ناکارآمد به مصاف رقبا برود؟ فرض کنید این طرف خیابانی گزارشگر است و آن طرف عادل یا مزدک؛ در این صورت عمده مخاطبان کدام شبکه را برای تماشا بر می‌گزیدند و احیانا پول اشتراک می‌پرداختند؟ تلویزیون انحصاری اما این امکان را به جواد خیابانی می‌دهد که همواره در ویترین باشد و کار کند؛ حتی اگر اسامی بازیکنان را اشتباه بگوید یا اول بازی چرتش بگیرد و با 10دقیقه تاخیر گزارش مسابقه را شروع کند! طبعا اگر هر کس دیگری جای خیابانی بود، از این تک‌صدایی تلویزیون حمایت می‌کرد و آن را مثل چماق بر سر مخالفان می‌کوبید.

وجه انحصاری صداوسیما اما این روزها یک قربانی سرشناس دیگر هم دارد. سخن از آزاده نامداری است که تحت تاثیر همین منوپل کذایی آموخت که جلوی صحنه و پشت صحنه با هم فرق دارند و حالا با همه وجود دارد تاوان جلو آمدن پشت صحنه را می‌پردازد. شاید اگر مهمترین رسانه کشور به شکل انحصاری اداره نمی‌شد و شبکه‌های متعدد و متنوعی در کار می‌بود، مجری‌ها هم صرفا بر اساس توانایی‌ها و مهارت‌شان فضای کار پیدا می‌کردند و به شهرت می‌رسیدند، نه به لطف چادری که در استودیو و مقابل دوربین سفت و سخت بسته می‌شود و جایی دور از چشم آنها، هیچ اثری از آن نیست!

انتهای پیام