منش سیاسی مهندس بازرگان و نسبت خط امام با آن

سخنگوی اسبق انجمن اسلامی دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران در پاسخ به عضو شورای مرکزی اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل نوشت: خدمتی که طرح کنندگان مباحث فکری با طرح مباحث نو و چالش برانگیز به اندیشه دینی کرده اند بی مانند و ستودنی است آنچنان که می بایست مورد تقدیر حکومت اسلامی قرار گیرد چرا که پیروان و اندیشمندان دینی را وادار به اندیشیدن و مباحثه در زمینه مهمترین مباحث فکری و عقیدتی همچون نبوت و وحی و امامت و .. نموده و صدالبته جریان متحجر که مایل است «مداحان هفت تیرکش و قلیان چاق کن» و «واعظان هتاک و خرافه پرداز» تنها سخنگویان پرسروصدای دینداری باشند از شنیدن سخنان اندیشمندان و مباحثه بر سر مسائل اساسی گریزان است و ترجیح می دهد باعث و بانی این مباحثه ها را خاموش و حذف کند؛ برخلاف رویه شهید آیت الله مطهری ایدئولوگ انقلاب اسلامی که آرزوی تدریس مارکسیسم در دانشگاه توسط معتقدان این اندیشه را داشت چرا که از استحکام اندیشه اش اطمینان داشت و از این رو ساده اندیشان سطحی نگر حق دارند آنگونه که در اخبار این روزها آمده مجالس لعن و نفرین شهید مطهری را برگزار کنند.

به گزارش دریافتی انصاف نیوز، در پی نشست مناظره میان داود دشتبانی دبیرسیاسی و سخنگوی اسبق انجمن اسلامی دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران با میکائیل دیانی عضو شورای مرکزی اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل که به مناسبت روز دانشجو در دانشگاه سیستان و بلوچستان برگزار گردید علی شکوهی محقق و پژوهشگر تاریخ در نقد دو مدعای تاریخی میکائیل دیانی مقاله ای نوشت و ادعای مشارکت نهضت آزادی در مخالفت جبهه ملی با لایحه قصاص و نامسلمانی دکتر مصدق را رد کرد.

میکائیل دیانی نیز در ادامه پاسخی به علی شکوهی را در خبرگزاری فارس منتشر نمود که جوابیه داود دشتبانی دبیر اسبق سیاسی و سخنگوی اسبق انجمن اسلامی دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران را در پی داشت. در ادامه متن کامل نامه دشتبانی به دیانی را می‌خوانید:

جناب آقای دیانی

با عرض سلام و احترام

در مناظره ای که 16 آذرماه به مناسبت روز دانشجو در دانشگاه سیستان و بلوچستان با جنابعالی داشتم به اقتضای موضوع این مناسبت انتظار می رفت سخن از دانشگاه و دانشجویان و انجمن های اسلامی به مثابه مهمترین و اصیل ترین نهادهای دانشجویی تاریخ معاصر برود اما در انتهای جلسه طرح چند قضاوت تاریخی جنجالی و بی مقدمه از سوی حضرتعالی اصل موضوع را به حاشیه راند و اقتضای زمان جلسه اجازه پاسخگویی را فراهم نکرد. علاوه تر آنکه متاسفانه سخنان بنده در این مناظره نزد خودم مکتوب نبود و تنها متن خبری آن نیز توسط برگزارکنندگان در رسانه ها منعکس شد، سخنان شما را به تفصیل و مکفی و سخنان من را بریده بریده و نامفهوم منتقل کرد اما گریزی از عدالت مهروزانه ایشان که رسم چندساله این سرزمین شده نبود.

استاد علی شکوهی در پی این مناظره از منظر یک پژوهشگر تاریخ تذکراتی دقیق و منصفانه منتشر نمودند تا در ارائه تحلیل و مراجعه به تاریخ راه تحقیق و استناد در پیش گرفته شود و تاریخ وسیله و ابزار سیاسی کاری و جدال و مواجهه های بی سرانجام تلقی نشود.

ادعاهای تاریخی حضرتعالی که مسلسل وار انواع تهمت ها و اتهام ها و برچسب های شعاری را نصیب بسیاری از بزرگان و مفاخر این سرزمین نمود در همان جلسه نیز مورد اعتراض بنده قرار گرفت اما در وقت تنگ جلسه فرصت شکافتن تک تک آنها وجود نداشت و مهمتر آنکه ده ها و صدها مثل این ادعاها در سالهای اخیر از تریبون ها و رسانه های مختلف نثار این شخصیت ها شده؛ در همان جلسه یادآوری کردم که گوبلز مسئول دستگاه تبلیغاتی هیتلر معتقد بود اگر یک دروغ کوچک را ده ها و صدها بار تکرار کنی باز هم یک دروغ است اما دروغ هر چه بزرگتر باشد و هر چه بیشتر تکرار شود تبدیل به حقیقتی باورپذیر خواهد شد و افراطیون داخلی به خوبی در پیگیری این سیاست هیتلری پایداری کرده و می کنند هر چند بی توجهی عمومی آحاد مردم به مراسم های فرمایشی 9 دی امسال به خوبی نشانگر بی اثری این سیاست افراطی است.

تلاش حضرتعالی در این مناظره نیز در همین جهت بود و پرونده های زیر دستتان که «سند» ادعاها و نسبت های عجیب در آنها «موجود بود» یادآور رویه های نخ نمای پیشین. پاسخ استاد علی شکوهی در نقد تنها دو ادعای حضرتعالی که از قضا به قول خود ایشان جزو مشهورات بود و نه ادعاهای سست ترتان با پاسخ مشوش و پرمدعایتان مواجه شد که صغرا و کبرایش تمامی استدلال های آقای شکوهی را اثبات می کند اما شما نتیجه دلخواه را از آن مستفاد کرده اید! و همچنان مطالعه جوابیه ایشان خطاب به ادعاهای شما خواندنی و بی جواب است:

آنچه که روشن است 1. اعتراض علیه لایحه قصاص از سوی جبهه ملی بود و نه نهضت آزادی و 2. امام نیز از نهضت آزادی و مهندس بازرگان می خواهد به این واسطه علیه جبهه ملی موضع گیری سیاسی کند اما 3. مهندس بازرگان از موضعی سیاسی و نه اعتقادی به دعوت امام لبیک نمی گوید یعنی 4. اختلاف مشی سیاسی امام و نهضت آزادی بحثی دامنه دار و گسترده تر است و علت امتناع نهضت از موضع گیری گسترده علیه جبهه ملی این اختلاف سیاسی است 4. اما بدیهی است که به شهادت خود امام خمینی نهضت آزادی و بالطبع مهندس بازرگان نه تنها مقابل نص صریح قرآن برنخواسته اند بلکه امام می گوید: « من به اینها علاقه داشتم، حالا به بعضی‌شان هم باز علاقه دارم، با اینها ما تکلیفمان چیست؟ خوب، چرا حسابتان را جدا نمی‌کنید؟… باز من کار ندارم به جبهه ملی، با اینکه بعض افرادش شاید افرادی باشند که مسلمان باشند، لکن من کار دارم به آنهائی که پیوند کرده‌اند با این جبهه، پیوند کرده‌اند با منافقین، پیوند کرده‌اند با منحرفین، من با اینها کار دارم که شمائی که متدین هستید و مدعی تدین، چه توجیهی از این معنا دارید؟… الان هم من نصیحت می‌کنم این جمعیت متدین نهضت آزادی را و آقای رئیس جمهور را، … شما وکلایی هستید در مجلس، محترمید، متدینید، جدا کنید حساب را از مرتدها، اینها مرتدند، جبهه ملی از امروز محکوم به ارتداد است. » 

جناب آقای دیانی از حضرتعالی نیز خواهشمندم همچون امام که مدعای پیروی از ایشان را دارید در مواجه با مخالفین فکری و سیاسی از دایره انصاف خارج نشوید که ایشان در اوج یک درگیری سیاسی از بیان علاقه اش اجتناب ندارد و آنها را جمعیت متدین نهضت آزادی خطاب می کند و بر تدین شان شهادت می دهد و لزومی نمی بیند به صرف مخالفت و اختلاف سیاسی هر تهمت و افترای ناشایستی را در حق آنان روا دارد و رسم جوانمردی را نگه می دارد.

 

 

اما در پاسخ سایر مطالبتان در این نشست در حالی که در ابتدای مناظره بنده «تنها جریان اصیل، ریشه دار و آینده دار جامعه مان را که نمایندگان آن آخوند خراسانی؛ امام خمینی، شهید مطهری، شهید بهشتی بودند. این جریان داعیه دار آن بود که می توان دیندار بود؛ می توان ارزشهای سنتی جامعه را حفظ کرد و در عین حال از دستاورد های بشری استفاده کرد و به دموکراسی، حقوق بشر؛ آزادی و دستاوردهایی که نتیجه عقل بشری است نیز پایبند بود» معرفی نمودم شما اصرار داشتید تا مسیر سخن را به بیراهه ای که پرونده همراهتان شما را رهنمون می کرد بکشانید و ادامه می دادید: «جریان آقای دشتبانی و دوستانشان به این دلیل ارادت خاصی برای مرحوم مصدق و مرحوم بازرگان قائل هستند و برای آنها سالگرد می گیرند؛ و عکس آنها را در کنار عکس امام و هم ردیف عکس امام قرار می دهند. طرح کردن این موضوعات خیلی مهم است بواسطه آنکه ریشه تفکری که آقای دشتبانی و همفکرانشان می گویند و اسلامی که معرفی می کنند به عنوان اسلام رحمانی نشات گرفته از اندیشه امثال آقای بازرگان است.»

و ادامه دادید که: «یک سوالی وجود داره که آقای دشتبانی باید به اون جواب بدهند و آن اینکه نسبت جریانشان با روشنفکر دینی چه هست؟»

جناب آقای دیانی

این مسیری که حضرتعالی و دوستان تان اصرار به پیمودن آن دارید رویه ناپسندی است که محمودوار «انگشت در جهان کرده و قرمطی می جویید».[1]

این که شما بعد از مناظره‌ی مذکور، توقع داشته اید که بحثی درباره‌ی مسأله‌ی “التقاط” آغاز شود و انجمن اسلامی دانشگاه تهران را نیز مصداق این التقاط دانسته اید نشانگر تفکر خطرناک امنیتی حضرتعالی و دوستان تان است که به دنبال دشمن سازی و لابد تکفیر و سپس اجرای حکم این منافقین تازه کشف شده است! جهت استحضار حضرتعالی و بزرگوارانی که این سخنان را به شما آموزش داده اند عرض می کنم که در انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران هیچ سخنی از مباحث التقاطی “اسلام آنتروپیک-ترمودینامیکی مهندس بازرگان” و تأثیرگذاری آن بر نگاه “علمی-مارکسیستی” و “تئوریِ شناختِ منافقین” و  “راه طی شده”ـی مهندس بازرگان و “تئوری تکاملِ منافقین” نیست و این مباحث امروزه تنها می تواند برای کارشناسان امنیتی مسئول سازمان منافقین کاربرد عملی و  عینی داشته باشد و دانشجویان این روزگار نگاه فکری خود را از این متون پیگیری نمی کنند.

مدعاهای حضرتعالی آنچنان پرتعداد بود که نقد هر یک از آنها ده ها مناظره مکتوب می طلبد و از حوصله من و خوانندگان این قصه چندماهه خارج است و تنها مراجعه و مطالعه منصفانه و بی غرض خودتان و به دور از غرور که پژوهشگر و صاحب قلمی همچون استاد علی شکوهی را به بی اطلاعی موضوف نکند می تواند درمان این ادعاهای بی اساس باشد تنها تیتروار برخی از آنها را یادآوری می کنم تا خودتان قضاوت کنید. نکته کلی که حضرتعالی و اساتیدتان باید مدنظر قرار دهید آن است که تاریخ علمی به قاعده و به سامان است و ورود بدان نیز آداب و ترتیبی دارد؛ تبیین درست تاریخی هر مسئله و شخصیتی به معنای دوستی یا دشمنی با جریان یا فرد خاصی نیست و نمی توان با بیان مغلوط و مشوش و به هم زدن تقدم و تأخر تاریخی رویدادها تصاویر کاریکاتوری دلخواه را از آنها برای دستیابی به مقاصد سیاسی فراهم کرد؛ این شیوه شاید در کوتاه مدت مقرون به موفقیت به نظر آید اما همچنان که روند سیاسی کشور به شما نشان داده در بلندمدت جز رسوایی برای بانیانش به بار نمی آورد:

1.       ادعای حمایت بازرگان از مجاهدین خلق که در سال 54 مارکسیست شدند

سازمان مجاهدین خلق تا پیش از سال 54 و تغییر ایدئولوژیک در بخشی از رهبران این سازمان نه تنها مورد حمایت مهندس بازرگان که مورد توجه و حمایت شهید آیت الله مطهری، آیت الله طالقانی، آیت الله هاشمی رفسنجانی و بسیاری از انقلابیون دیگر بود و به توصیه همین بزرگان نیز نماینده سازمان در نجف به حضور حضرت امام رسید اما به تحلیل مورخین ایشان به دو علت مخالفت با مشی مسلحانه و ضعف اعتقادی این سازمان از حمایت آنان اجتناب کرد.

در سال 54 نیز بخشی از رهبری سازمان مجاهدین خلق اعلام تغییر ایدئولوژیک نمود و با به شهادت رساندن مجید شریف واقفی و ترور مرتضی صمدیه  این انحراف را تثبیت نمود اما این تغییر ایدئولوژیک ارتباطی با اعضای زندانی سازمان مجاهدین یعنی مسعود رجوی و سایرین نداشت  و پس از وقوع انقلاب اسلامی نیز مهندس بازرگان تا زمان اعلام جنگ مسلحانه از سوی این سازمان از حق مشارکت سیاسی این سازمان دفاع می نمود رویه ای که مرحوم آیت الله طالقانی نیز تا زمان درگذشتش بر آن پافشاری می کرد بنابراین حمایت مهندس بازرگان از حضور رجوی در دوره اول مجلس شورای اسلامی نه ارتباطی به تغییر ایدئولوژیک سال 54 دارد و نه به اعلام مبارزه مسلحانه سال60 و چه بسا اگر چاره جویی پدرانه مهندس بازرگان در شهوت قدرت مسعود رجوی کارگر می افتاد و آتش این قدرت طلبی در منصبی مختصر فرو می نشست آن جنایت های هولناک در حق نظام تازه تاسیس جمهوری اسلامی روی نمی داد و ما امروز از حضور بزرگانی همچون شهیدان بهشتی و باهنر و رجایی و .. محروم نبودیم.

2.       منش فکری مهندس بازرگان و نسبت انجمن های اسلامی با آن

مهندس بازرگان به عنوان استاد مسلمان دانشگاه تهران سهم مهم و بی مانندی در پایه گذاری و تشکل یابی دانشجویان مسلمان در  انجمن های اسلامی ایفا نموده است و این سهم برخلاف رویه شما غیرقابل انکار و تخطئه است. این واقعیت تاریخی می بایست در جای خود محترم و گرامی شمرده شود و تلاش های فکری ایشان در دهه های بیست و سی و پس از آن نیز محترم و ارزشمند است و در جای خود به گسترش و تعمیق اندیشه دینی در تاریخ معاصر ایران خدمت کرده است این سخن به معنای پذیرش و تأیید محتوای اندیشه های ایشان نیست چرا که امروز قطعاً تفاسیر پوزیتیویستی و علم گرایانه(برپایه علوم تجربی) مهندس بازرگان یا طرفداران اندکی دارد یا اساساً تنها به عنوان بخشی از تاریخ اندیشه دینی در ایران معاصر مورد مطالعه قرار می گیرد.

3.       منش سیاسی مهندس بازرگان و نسبت خط امام با آن

تلاش حضرتعالی برای انکار سهم مهندس بازرگان در تاسیس انجمن های اسلامی دانشجویان که در سایر تشکل های مسلمان از جمله انجمن اسلامی مهندسان و پزشکان و .. نیز استمرار داشته است نشانگر نوعی قدرناشناسی نسبت به زحمات و خدمات افراد و جریانات در هر یک از برهه ها و مقاطع تاریخی است و نادیده گرفتن و انکار این نکات مثبت و سازنده لکه های سیاهی است که استمرار و گسترش آن می تواند انصاف و ایمان و تعقل فرد را زایل کند. رویه ای که در سالهای اخیر باب شده و گویا مبانی فکری و عقیدتی نیز تحت عنوان «مباهته» برای آن دست و پا شده و نظریه ای برای جواز تهمت و افترا زدن به مخالفان فراهم گردیده که به مجریان و پیروان این فکر اجازه می دهد پا از دایره انصاف فراتر گذارند و هر تهمت و افترا و فحاشی را در حق مخالفین فکری خود روا دارند.

همچنان که در مناظره نیز خدمت ایراد حضرتعالی مبنی بر کنار هم قرار گرفتن عکس های حضرت امام، مهندس بازرگان و مرحوم مصدق و … عرض کردم: « فرق من با شما این است که شما عکسی را که بالا سر خود می گذارید معصوم تلقی می کنید و پرستش می کنید و فراتر از نقد و خطا می دانید اما من کسی را ورای نقد نمی دانم. 

من خودم را در مقابلشان پرسشگر می دانم اما به آنها تاسی کنم و هر جا خدمت کردند و هر جا خطا کردند خدمت و خطایشان را با هم می بینم و می گویم. این فرق من با شماست!»

تفاوت و اختلاف سیاسی مشی حضرت امام و مهندس بازرگان روشن و مشخص است اما این مسئله به معنای آن نیست که نمی توان حق ادب و احترام را در برابر این دو بزرگوار که یکی رنج تبعید و دیگری رنج زندان را به جان خریده و در سالهای عسرت و انزوای تفکر دینی پرچمدار این تفکر در حوزه و دانشگاه شده اند به جا آورد.

فرمودید:

« ما می خواستیم با دانشجویان محترم انتهای بحث به اینجا برسیم که وقتی می گوییم “انجمن اسلامی” تعریفمان از اسلام درست باشد و هر چیزی را بعنوان اسلام به خورد بچه های مردم ندهیم»

و با وجود آنکه پاسخ بنده به شما روشن بود که:

«تنها جریان اصیل، ریشه دار و آینده دار جامعه مان را که نمایندگان آن آخوند خراسانی؛ امام خمینی، شهید مطهری، شهید بهشتی بودند. این جریان داعیه دار آن بود که می توان دیندار بود؛ می توان ارزشهای سنتی جامعه را حفظ کرد و در عین حال به دموکراسی، حقوق بشر؛ آزادی و دستاوردهایی که نتیجه عقل بشری است نیز پایبند بود»

اما تاکید کردم که:

« آن چیزی که شما خطا می شماری تلاش آقای بازرگان برای فکر کردن است. فکر کردن حتی اشتباه مقدس است کاری با محتوای بحثش ندارم. شما جلو تر برویم می خواهید نسبت انجمن را با سروش مشخص کنید و یا کدیور و …. شما می خواهی من را در بن بست قرار دهید؟ من پیشاپیش می گویم من تلاش سروش را ترجیح می دهم به تلاش سعید عسگر با اسلحه اش! سروش با شبهه اندازی هایش بیشتر به اسلام خدمت کرده است تا رفقای شما با زندان و چماق و .. روشنفکری دینی جامعه ما را وادار کرده است به امامت؛ نبوت، وحی و… فکر کنیم. همه ما باید دست سروش و بازرگان و امثال آنها را ببوسیم که جامعه را وادار به تفکر و بحث در مورد این مسائل کرده اند.»

می خواهم فراتر بروم و خدمتتان عرض کنم که اگر شما نگران ارائه چهره ای مغشوش و نادرست از اسلام هستید می بایست به جای حمله به تشکل های دانشجویی و پرونده سازی برای درگذشتگان و رفتگان از خاک که دست شان از این دنیا کوتاه است فکری به حال «بسیجی های اقتصادی»، «مداحان هفت تیرکش»، «واعظان هتاک و دروغ پرداز» و «قاضیان مختلس» بکنید که آنچه که امروز آتش به دین و دنیای این مردم مسلمان افکنده نه در تفسیرهای ترمودیناک مرحوم بازرگان نهفته است و نه در تفسیر و نگاه دکتر سروش به وحی.

اما آنچه باید مد نظر قرار گیرد توجه به این نکته است؛ که هرکس کوچکترین اطلاع و مطالعه ای از تاریخ معاصر این سرزمین داشته باشد، نام مهندس بازرگان را در ردیف بسیاری از بزرگان در خط مقدم مبارزه با رژیم ستمشاهی، استعمار خارجی و استبداد و استحمار داخلی درخواهد یافت. چه؛ ایشان دست کم سابقه ای تحت عنوان منصوب حضرت امام و حضور در انقلاب را داراست اما شما باید به این سوال پاسخ دهید که نسبت تان با جریان هایی که نه تنها سابقه انقلابی ندارند بلکه در ضدیت با نهضت مبارزاتی حضرت امام تلاش کرده اند و هیچ نسبتی با امام نداشته اند و حضرت امام نیز نه تنها در هیچ یک از فعالیت ها و مناصب اجرایی و سیاسی و فرهنگی با حضور و نقش آنان موافقت نکرده بلکه سابقه نفی آنان نیز وجود دارد چیست؟

“جمهوری اسلامی؛ نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر” از محکمات اندیشه حضرت امام است. آیا جریانی که این سخن امام را تحریف می کند و آن را قرائتی از “حکومت اسلامی”  مطلوب خود می شمارد، نسبتی با حضرت امام دارد؟

آیا جریانی که حضرت امام در قید حیات شان کمترین اهمیت و اعتماد و اعتنایی را به آنها نکرد و نداشت، در مرام “ناب” شما با اندیشه امام قابل جمع است؟

پر واضح است که انذار حضرت امام در باب خطر بازگشت متحجرین مقدس مآب، متوجه امثال این پدران معنوی و فرزندان پایدارشان است.

4.       ضدقانون و دیکتانور تلقی نمودن مرحوم مصدق

یکی از زشت ترین ادعاها و شیوه های جریان تعقل ستیز سالهای اخیر تلاش برای همانندسازی اعمال ضدقانون خود با مفاخر و شخصیت های مورداحترام ملی و مذهبی بوده و هست که اگر شما هواداران مردم سالاری معترض فلان عمل و حرکت ما هستید بهمان شخصیت مورد احترام تاریخی هم چنین کرده است پس بنابراین عمل ما نیز موجه و درست است تو گویی اگر مرحوم مصدق خطایی کرده و دیکتاتوری به خرج داده باشد جواز صد عمل بدتر از آن برای آقایان صادر خواهد شد که پا فراتر گذاشته و بیشتر ترک تازی کنند.

شبیه سازی های تاریخی و استفاده های ابزاری دیگر از مواجه حکومتی حضرت رسول(ص) و امیرالمومنین(ع) و حضرت امام(س) با مخالفان سیاسی شان از همین قسم قیاس های تاریخی ناشایست است که نه تنها جواز و توجیه عملکردهای نادرست کنونی نیست بلکه موجب ایجاد شبهه و ابهام در برخی از مبانی و اصول در اذهان مخاطبان این تبلیغات نیز می گردد.

مرحوم دکتر مصدق نیز به واسطه تلاش جهت ملی کردن صنعت نفت و مقابله با استعمار انگلیس و استبداد و فساد سلطنتی از شخصیت های مورد احترام تاریخ معاصر است و همانگونه که حضرت امام نیز تاکید می کند: « او براى مملکت مى‏خواست خدمت بکند لکن اشتباه هم داشت» و مایه تاسف است که استدلال های بی پایه هوادران سلطنت پهلوی و مورخین درباری محمدرضاشاه از زبان مدعیان دفاع از انقلاب اسلامی جاری می شود. کوتاه سخن آنکه درست است که مرحوم مصدق مجلس شورای ملی را منحل کرد اما برخلاف قیاس ناپسند شما مصدق همچون محمدعلی شاه به توپ و ارتش بیگانه پشتگرم نبود و رفراندوم سراسری و آرای اکثریت مردم به درخواست مصدق منجر به انحلال مجلس گردید و هر چند تحلیلگران و از جمله حضرت امام این نکته را از خطاهای سیاسی دکتر مصدق به شمار می آورند چرا که دست شاه را در عزل نخست وزیر در غیاب مجلس شورای ملی باز گذاشت: « از آن وقت تا حالا هم غفلتها شده است. «قوام السلطنه» مى‏توانست این کارها را بکند لکن با غفلتها، با ضعف نفسها نکرد. از او بالاتر «دکتر مصدق» بود. قدرت دست دکتر مصدق آمد لکن اشتباهات هم داشت. او براى مملکت مى‏خواست خدمت بکند لکن اشتباه هم داشت. یکى از اشتباهات این بود که آن وقتى که قدرت دستش آمد، این را خفه‏اش نکرد که تمام کند قضیه را. این کارى براى او نداشت آن وقت، هیچ کارى براى او نداشت، براى اینکه ارتش دست او بود، همه قدرتها دست او بود، و این هم این ارزش نداشت آن وقت. آن وقت این طور نبود که این یک آدم قدرتمندى باشد … مثل بعد که شد. آن وقت ضعیف بود و زیر چنگال او بود لکن غفلتى شد. غفلتى دیگر اینکه مجلس را ایشان منحل کرد و یکى یکى وکلا را وادار کرد که بروید استعفا بدهید. وقتى استعفا دادند، یک طریق قانونى براى شاه پیدا شد و آنکه بعد از اینکه مجلس نیست، تعیین نخست وزیر با شاه است؛ شاه تعیین کرد نخست وزیر را! این اشتباهى بود که از دکتر واقع شد.» (صحیفه امام، ج4، ص371)

5.       تهمت ضدیت با امام و شهدا و تلاش برای زدودن تاریخ انجمن های اسلامی

در خیل ادعاهای حضرتعالی دامن شخص بنده نیز از تهمت پراکنی های حضرتعالی در امان نماند و سخنگوی خودخوانده من شدید و بیانیه ذیل را از سوی من صادر فرمودید: «امامی که با نگاه شما افراطی است. ما به جریانی از انجمن های اسلامی دانشجویان افتخار می کنیم که دبیران انجمن های اسلامی مان فرماندهان جنگ بودند! ما به همت افتخار می کنیم ما به باکری افتخار می کنیم! ما به خرازی افتخار می کنیم. به دورانی افتخار می کنیم که جریان آقای دشتبانی تلاش می کند از تاریخ انجمن های اسلامی پاک کند. ما به دورانی افتخار می کنیم که روحانیت عمیق ترین پیوند ها را با اعضای انجمن های اسلامی داشتند.»

اگر از حضرتعالی خواهش کنم که استناد این تهمت های بی حساب و کتاب تان را به خودم بدانم چه پاسخی خواهید داشت؟ بنده امام را افراطی قلمداد نمی کنم و در ابتدای سخنم نیز ایشان را به همراه جریانی از اندیشمندان تاریخ معاصر تنها جریان «اصیل، ریشه دار و آینده دار» معرفی نمودم و افتخارم نیز این است که بتوانم پا به جای پای «بسیجیان واقعی همچون همت و باکری» بگذارم و نه «بسیجیان اقتصادی» و هم اکنون نیز یادگاران نسلی و باورمندان فکری امام، همت، باکری و خرازی ها در کنار من و همفکرانم به مقابله با تحریف اسلام و انقلاب از سوی با جریان تحجر و دگم اندیشی و انحراف برخاسته اند.

6.       ادعای حضور مارکسیست ها و جریان های غیردینی در انجمن های اسلامی

برخلاف ادعای جناب آقای دیانی در زمینه حضور اعضای مارکسیست در انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران بنده در تجربه فعالیتم به عنوان عضوی از این تشکل که از ابتدای دهه هشتاد آغاز می شود پیش و پس از دوران فعالیت خودم هیچ عضو مارکسیستی را در این تشکل نمی شناسم و افرادی را که به این صفت در دانشگاه تهران فعالیت گسترده ای داشتند که اکنون عموماً خارج از کشور به فعالیت سیاسی می پردازند از حضور و عضویت در تشکلی که عنوان «اسلامی» داشت به شدت اجتناب می کردند و برای خود ننگ می شمردند، آنچه که مربوط به دانشگاه ها و تشکل های دیگر باشد را نیز بنده بی اطلاعم اما گویا شما با وجود صغر سن به پرونده های متعدد و مستندی دسترسی داشته اید که اینگونه بی محابا حکم ارتداد صادر می کنید.

البته بنده بیش از مطالعه بولتن ها و پرونده های امنیتی، متن بازجویی ها و شنود های دفاتر احزاب اصلاح طلب و دفاتر انجمن اسلامی؛ جنابعالی را به مطالعه عمیق تر و کیفی تر صحیفه امام و کتب بزرگانی چون بهشتی و مطهری دعوت می کنم. امامی که ما می شناسیم، در پاریس به حضور همه سلایق و امکان ایجاد تشکیلات برای همه نحله های فکری ( از جمله مارکسیست ها و ماتریالیست ها)؛ به شرط عدم استفاده از سلاح و رویکردهای مغایر قانون دعوت کرده اند. دانشگاه مطلوب از نظر ما؛ دانشگاهی است که به تعبیر مرحوم مطهری، استاد مومن به مارکسیسم ـ نه تنها عالم به مارکسیسم ـ در آن به تدریس مارکسیسم بپردازد.

بدون تردید روندی که دولت مورد حمایت شما طی هشت سال گذشته؛ با اخراج و بازنشستگی اجباری اساتید، ستاره دار و ممنوع التحصیل و حتی ممنوع الکار کردن دانشجویان؛ که هیچ جرمی جز ابراز عقیده نداشته اند؛ تنها با مرام متحجرین و صاحبان زور و تزویر قابل جمع است؛ نه امام خمینی(س) و شهید بهشتی.

حضرتعالی پا را فراتر گذاشته علاوه بر «یادآوریِ وجود جریان‌های التقاطی در انجمن تهران» افزوده اید «این انحراف و التقاط همچنان نیز در این تشکل حضور داشته و نمونه‌ عینی آن را می‌توان در توهین به امام هادی (علیه السّلام) مشاهده نمود.» این ادعای ناجوانمردانه و کذب حضرتعالی مایه تاسف و نگرانی است که اینگونه بی محابا و بی واهمه اتهامی نامربوط را متوجه گروهی از خالص ترین و بهترین جوانان این سرزمین می کنید و ترسی به خود راه نمی دهید که این قضاوت می تواند چه آثار زیان باری برای روح و دل خودتان داشته باشد حضرتعالی و دوستان تان را به تامل در روایتی از پیامبر عظیم الشأن اسلام در همین زمینه دعوت می کنم:

از حضرت محمد(ص) روایت شده که نگاه به کعبه کرده و فرمود : «مرحبا بالبیت ما اعظمک و اعظم حرمتک علی الله، والله للمومن اعظم حرمه منک لان الله حرم منک واحده و من المومن ثلاثه : ماله و دمه و أن یظن به ظن السوء.» ( بحار الانوار ج64- ص 71) خوشا بر تو ای کعبه چقدر بزرگ هستی و حرمتت بر خدا عظیم است ، به خدا سوگند مومن حرمت عظیم تراز تودارد ، زیرا خداوند یک حرمت بر تو قرارداده درحالی که بر مومن سه حرمت قرار داده : مال او و جان او و اینکه کسی بر او سوء ظن داشته باشد.

استمرار این شرایط را برای شما و دوستان تان زیان بار و مایه خسران الهی می دانم چرا که از امام صادق (ع) نقل است: «اذا اتهم المومن اخاه انماث الایمان من قلبه کما ینماث الملح فی الماء» هر گاه مومن برادر دینی خود را تهمت زند، ایمان از دلش محو می شود همانطور که نمک در آب. ( اصول کافی ج4- ص66)

نکته دیگر اینکه آقای دیانی و بنده به عنوان مدعیان دفاع از آرمان های اصیل انقلاب اسلامی مشترکاً باید این مطالبه جدی را از مسئولین دولتی و حکومتی داشته باشیم که چرا دانشجویان و شهروندان «غیرمسلمان» یا «غیرانقلابی» برخلاف وعده رهبران و ایدئولوگ های انقلاب و جمهوری اسلامی و اصول مصرح قانون اساسی از هیچ جایگاه سیاسی برای فعالیت و اظهار عقیده و اندیشه (در چارچوب قانون و بدون توطئه و مشی مسلحانه) برخوردار نیستند؟

اگر مخالفین سیاسی و عقیدتی حضرت امام و اندیشه انقلاب اسلامی از جمله انجمن حجتیه و ولایتی های سابق و …  به علت عدم برخورداری از آزادی فعالیت در قالب تشکل قصد نفوذ به سپاه و بسیج و .. کنند و در این زمینه نیز موفق شوند چه کس و چه جریانی پاسخگوی این خسران خواهد بود؟ و چرا ما به انجمن حجتیه ها و مارکسیست ها و خشکه مقدس ها که به تعبیر امام از عقرب هم بدترند و لیبرال ها اجازه نمی دهیم در قالب تشکل های خودشان به فعالیت بپردازند و مجبور نباشند از اسامی مقدس انجمن اسلامی و بسیج و سپاه سواستفاده کنند؟

7.       نسبت انجمن های اسلامی و جریان اصلاح طلبی با روشنفکری دینی

آنچنان که در مناظره نیز عرض کردم – فارغ از ورود به داوری درباره گزاره ها و مضامین طرح شده توسط چهره ها و شخصیت هایی که به نام روشنفکران دینی موسوم شده اند – ارزشمندی تفکر و تعقل در مضامین اعتقادی و معرفتی است. صرف تلاش برای طرح مباحث فکری در زمینه موضوعاتی چون وحی، ماهیت ایمان، کیفیت نبوت و امامت و .. برای جامعه سودمند است و به عمیق تر شدن این مباحث در جامعه کمک می کند و عالمان دینی نیز همچون شهید بهشتی و شهید مطهری و سایر بزرگان همواره از این مباحث در سطح جامعه  استقبال کرده اند و اگر به سالهای حضور این بزرگان دقت کنید خواهید دید که نه دانشگاه ها و روزنامه ها که تلویزیون جمهوری اسلامی میزبان مناظرات فکری هواداران مارکسیسم و اندیشه اسلامی بوده است و حال آنکه امروزه روشنفکران دیندار و استادان مسلمان و کسانی که در جنگ و انقلاب سابقه های روشنی از فداکاری و ایثار برخوردارند از داشتن تریبون های بیان عقاید خود محروم اند و حتی با اخراج از دانشگاه ها و ممنوع القلمی از معاش نیز ساقط شده اند.

خدمتی که طرح کنندگان مباحث فکری با طرح مباحث نو و چالش برانگیز به اندیشه دینی کرده اند بی مانند و ستودنی است آنچنان که می بایست مورد تقدیر حکومت اسلامی قرار گیرد چرا که پیروان و اندیشمندان دینی را وادار به اندیشیدن و مباحثه در زمینه مهمترین مباحث فکری و عقیدتی همچون نبوت و وحی و امامت و .. نموده و صدالبته جریان متحجر که مایل است «مداحان هفت تیرکش و قلیان چاق کن» و «واعظان هتاک و خرافه پرداز» تنها سخنگویان پرسروصدای دینداری باشند از شنیدن سخنان اندیشمندان و مباحثه بر سر مسائل اساسی گریزان است و ترجیح می دهد باعث و بانی این مباحثه ها را خاموش و حذف کند؛ برخلاف رویه شهید آیت الله مطهری ایدئولوگ انقلاب اسلامی که آرزوی تدریس مارکسیسم در دانشگاه توسط معتقدان این اندیشه را داشت چرا که از استحکام اندیشه اش اطمینان داشت و از این رو ساده اندیشان سطحی نگر حق دارند آنگونه که در اخبار این روزها آمده است مجالس لعن و نفرین شهید مطهری را برگزار کنند. (حجت الاسلام علی اکبر رشاد در مصاحبه ای عنوان کرده اند)

در پایان از حضرتعالی خواهشمندم تا ضمن احترام به تفکر و اندیشه دیگران در قضاوت هایتان راه انصاف و اعتدال را پیش بگیرید و به جای فعالیت های تخریبی و اتهام زنی و پرونده سازی برای دیگران به فعالیت های سودمند و سازنده روی بیاورید چرا که ادامه این شیوه جز بردن عرض خود و مایه زحمت دیگران شدن دستاوردی برایتان نخواهد داشت.

امیدوارم روزهای آینده سرزمین مان عاری از افراط و تفریط و اختلاف و تفرقه باشد و من و شما دیدارها و سخنان مان بر سر یافتن راه هایی بهتر و کارآمدتر در زمینه پیشرفت و آبادی کشور و دفاع از منافع و حقوق مردم باشد.

[1] محمود غزنوی خطاب به بوسهل زوزنی می گوید: انگشت در جهان کرده و قرمطی می جویم. “به نقل از تاریخ بیهقی”

انتهای پیام