آقای دکتر مطهری عزیز! شما بودید چه می‌کردید؟
«سیاوش خوشدل» عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشتی درباره‌ی موضع دکتر علی مطهری نسبت به فوتبال دو فوتبالیست ایرانی مقابل تیمی اسرائیلی، نوشت:
اینکه جناب آقای دکتر مطهّری، نمایندۀ شریف و متعهّدمان در مجلس شورای اسلامی، اقدام مسعود شجاعی و احسان حاج‌صفی را نادرست خوانده‌اند و از لزوم برخورد با آن سخن گفته‌اند، من را به فکر فرو برد.
1) دو فوتبالیست ایرانی تعهّدی به کارفرمایی خارجی دارند. در راستای عمل به این تعهّد مجبور شده‌اند با تبعه‌های رژیم صهیونیستی ارتباطی داشته‌باشند. بحث دربارۀ این که این ارتباط در چه سطحی بوده‌است و مصداق به رسمیت شناختن کشور مجعول و غاصب این افراد هست یا نه و به رسمیت شناختن، از سوی افراد دارای تعریف حقوقی هست یا نه و اینکه موادّ قانونی ما این فعل را تحت این عنوان یا هر عنوان دیگری منع کرده‌است یا نه، به عهدۀ حقوقدانان و حقوق‌شناسان است. از جناب آقای دکتر مطهّری با توجّه به سابقۀ یک دهه عضویت در قوّۀ مقنّنه و نیز سابقۀ استناد ایشان به موادّ قانونی این انتظار بود که در این مورد نیز به قانون استناد کنند و ادّله و براهینی در تأیید سخن خود ارائه کنند. چه در تشخیص نادرستی عمل و چه در تعیین نحوه و مرجع برخورد. این باب باز می‌ماند برای متخصّصان امر.
2) آنچه می‌خواهم در این یادداشت بپرسم، به سمت دانشگاهی آقای مطهّری مربوط است. برای طرح این پرسش دوست دارم عضو هیأت علمی دانشگاه تهران را خطاب کنم و بگویم:
استاد! فرض کنید شما یک نیمسال در دانشگاهی خارجی برای تدریس دعوت می‌شدید. اتّفاقا یکی از دانشجویان شما، تبعۀ رژیم صهیونیستی از آب درمی‌آمد. شما چگونه عمل می‌کردید؟
این پرسش را می‌توان برای مشاغل و موقعیت‌های گوناگونی مطرح کرد. پزشک ایرانی شاغل در یک بیمارستان، در ارتباط با بیمار یا پرستار تبعۀ رژیم صهیونیستی چه کند؟ حسابدار یا مدیر یک بخش یک شرکت، در ارتباط با ارباب‌رجوع و همکار تبعۀ این رژیم چطور؟
اگر میان پاسخ این پرسش (2) و بحث حقوقی و قانونی (1) سازگاری وجود داشته‌باشد و قانون پشتوانۀ اجرای ایدۀ آقای مطهّری باشد، که فبها و نعم المراد. امّا اگر قانون ایده‌آل ایشان را تجویز و حالت عکس آن را منع نکرده‌باشد، لازم است نمایندگان مجلس به وضع قانون بپردازند و اوّلا شهروندان ایرانی را به قطع هر نوع مناسبات و ارتباطات با اتباع رژیم صهیونیستی ملزم کنند و ثانیا دولت را به حمایت معنوی و قانونی و مادّی از شهروندان ایرانی ملزم به این قانون ملزم کنند تا خسارت احتمالی ناشی از التزام به این قانون جبران شود. آن وقت می‌توانند توقّع داشته‌باشند فوتبالیست‌ها به قانون عمل کنند.
انتهای پیام
سياست پدر و مادر ندارد، به ويژه وقتي که آنچنان فراگير است که حتي بر زندگي شخصي افراد کاملا عادي و غيرسياسي جامعه هم تاثيري بس شگرف و عميق ميگذارد.
فقط باید بگویم : خاک….
بسیار خوب نوشته اید.
اگرچه مردم ودولت اسرائیل ظالم وغاصب هستن،اما آحاد مردم ایران بایستی در رفتار قانونی خود آزاد باشند والبته به لحاظ اخلاقی وانسانی هم اینگونه است.
مسأله فلسطین، مسأله انسانیت است. انسانیت با قراراداد یا دستور کارفرما، قابل نقض نیست
در تک تک خطوط این نوشته، خون هزاران مظلوم نهفته است
وای بر شما بی انصافان
جناب م، شکی نیست دولتی پلیدتر از دولت صهیونیستی وجود نداره، اما یک سؤال: آیا مسأله مسلمانان اویغور، مسأله انسانیت نیست؟ آیا به چینی ها گفتیم بالای چشمتون ابروهه یا باهاشون قطع رابطه کردیم؟ خیر، حفظ میلیاردها ثروت مملکت رو سپردیم به اونا! در مسأله به خاک و خون کشیدن مسلمانان چچن … آیا به روس ها حتی چپ نگاه کردیم، یا شدند رفیق دزد و و شریک قافله ما! آیا با صرب ها بخاطر نسل کشی مسلمانان بوسنی برای همیشه قطع رابطه کردیم و دیگه موجودیت شون رو برسمیت نمی شناسیم. تفاوت مسلمانان فلسطینی و بقیه مسلمانان مظلوم دنیا چیه که حمایت از یکی شده خط قرمز زندگی ما و در بقیه موارد فقط به بیانیه و الفاظ و احیاناً تشر بسنده می کنیم؟
سیاست را باید از ورزش جدا کرد. شاید خود فلسطینی ها مشکلی با مسابقه دادن با اسرائیل نداشته باشند.
یک حرکت سیاسی ونمادین راتبدیل به تابویی(Taboo)کرده ایم که ضررش برای مابیشترشده تااسراییل.بجای اینکه حمایت ازمظلوم ازاین کاردربیادبرعکس داریم به دوجوان ظلم میکنیم به بهانه اینکه چراازمظلوم بطورنمادین حمایت نکردید!
عجیب است دراین دیار همه چیز همه چیز سیاسی شده هنر ورزش ووووواین چه اصراریست که همه چیز را حیثیتی کرده ایم از فلسطین تا………؟دوبازیکن ایرانی که هردوتعهداتی را نسبت به یک تیم خارجی سپرده اندواساسا شرکت انها در بازی تیمشان در برابر تیم اسراییلی بهیچوجه من الوجوه ارتباطی با برسمیت شناختن ویا نشناختن کشورمتبوعشان با کشور(واحدسیاسی)تیم مقابل ندارداینقدر محل مناقشات سطحی وبی پایه شده است.اقای دکتر مطهری یعید میدانم اگر پدرشهیدتان درحیات بود اقلی از اهتمام خودرا صرف این مسئله می کرد.