نامه‌ی دانشجویی به مراجع درباره‌ی حصر

نامه‌ی حدود 1600 دانشجو به مراجع تقلید درباره‌ی مساله‌ی حصر که از دو هفته پیش در حال جمع آوری امضاست، پس از اعلام اعتصاب غذای کروبی و پیش از دیدار یا رسیدن به دست مراجع، منتشر شد.

در ابتدای این نامه که نسخه‌ای از آن در اختیار انصاف نیوز قرار گرفته آمده است: «إِنَّا لَنَنصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهَادُ ﴿۵۱﴾ همانا پیامبرانمان و کسانی که ایمان آوردند را در حیات دنیا و در روز گواهان یاری می‌دهیم. [قرآن کریم، ۵۱ غافر] محضر حضرات آیات، مراجع معظم تقلید، با اهدای سلام و تحیات؛ ما جمعی از دانشجویان دانشگاه‌های کشور، بر خود لازم می‌دانیم تاکما فی‌السابق بر مطالبه‌ی به حق خود مبنی بر رفع حصر و محدودیت‌ها از یاران آزاده‌ی امام و انقلاب، اصرار ورزیم و این بار، شما کبائر انقلاب و نظام را مستقیماً خطاب عریضه‌ی خود قرار می‌دهیم.  در گذشته بیوت مراجع همواره ملجأ مردم برای حل معضلات بزرگ بود و حساسیت، صلابت و فتوای ایشان، راه‌گشا؛ فلذا امروز هم امکان استفاده از این ظرفیت بانفوذ اجتماعی را در حل مشکلات کشور منتفی نمی‌دانیم، اگر «خواست» و «اراده» آن وجود داشته باشد».

در ادامه‌ی این نامه با طرح این موضوع که «حاملان کتاب خدا و حامیان معارف اهل بیت؛ نیک می‌دانید و به ما آموخته‌اید که «نهی از منکر»، از مهم‌ترین واجبات و بالاترین عبادات است»، انتقاد و اعتراض در سال ۸۸، «مدنی و مسالمت‌آمیز» خوانده شده و آمده است که آن حرکت «در مقابله با مسائلی همچون دروغ‌گویی، شعارپردازی، حیف و میل بیت‌المال، تخریب وجهه دیپلماتیک ایران در دنیا و خیانت در حق‌الناس، ریشه داشت. انتقاد و اعتراض حتی اگر رویه‌ی سخت خود را نشان دهد، حق مردمان و یک اقدام مترقی در دنیای امروز به شمار می‌آید که علاوه بر آن می‌توان این مسأله را در چارچوب همان «نهی از منکر»ی تحلیل کرد که باید در جامعه‌ی اسلامی نسبت به یک‌دیگر و به خصوص نسبت به مسوولان و حاکمان روا داشت».

نویسندگان این نامه با انتقاد از نحوه‌ی مواجهه، از جمله بازداشت و محدودیت‌های مشابه و موضع‌گیری‌های صاحبان تریبون علیه آنها، نوشته‌اند: حضرات آیات؛  پس از هشت سال هنوز بخشی از مردم ایران – شاید بتوان گفت عمده‌ی همین ۲۴ میلیونی که به آقای روحانی رای دادند- از تهمت‌ها و اتهامات اثبات نشده، تبرئه نشده‌اند و حیات سیاسی آنان زیر سانسورها و فشارها قرار دارد. حقیقت شاید اینست که این مردم دیگر برای اعتلای ایران از «ظلم» به خود گذشته‌اند، چرا که با پرچم‌های کبود به روحانی رأی دادند و با دستان بسته لیست امید را به مجلس و شوراها فرستادند.

در ادامه با ابراز نگرانی از سلامت محصوران آمده است: نخست وزیر دوران دفاع مقدس، مهندس میرحسین موسوی دام عزه، سرکار خانم دکتر زهرا رهنورد و حجت‌الاسلام والمسلمین شیخ مهدی کروبی که از یاران دلسوز انقلاب‌اند و در روزهای سخت مردم را تنها نگذاشته و با آن‌ها صادقانه همراه شدند، امروز روزگار پیری خود را در وضعیت حصر مطلق بسر می‌برند. در حالی که حفظ جان آن بزرگواران و زندگی آزادانه و باکرامت ایشان، در وهله اول تقاضایی انسانی و در درجه بعد، انتظاری اسلامی و ملی است. دیگر تقسیم جامعه به دوقطبی‌های خطرناک، تضعیف یک بخش از مردم و تقویت یک بخش دیگر، آن‌ هم در میان انبوه شکاف‌های طبقاتی، قومیتی و نسلی، بس است. باید برای تحمل یکدیگر در شرایطی آزاد و برابر مهیا شویم. وحدت در عین کثرت اتفاق می‌افتد و هیچ‌کس شکست نمی‌خورد. چراکه «پیروزی ما آن چیزی نیست که کسی در آن شکست بخورد، همه باید با هم کامیاب شویم، اگرچه برخی مژده این پیروزی را دیرتر درک کنند».

در پایان این نامه نوشته شده است: مراجع معظم تقلید! بدین‌وسیله و با اعتقادی راسخ به اعتلای ایران و انقلاب، از شما می‌خواهیم برای رفع حصر از محصورین، با مسوولین مربوطه وارد مذاکره شوید. رفع حصر، اراده سیاسی لازم دارد و اینک پس از انتخابات ریاست جمهوری، بهترین فرصت برای تضمین سلامت و آزادی محصورین و ایجاد همبستگی اجتماعی است. چراکه «الفرصة تمر مر السحاب». نکند که ما دانشجویان فقط در قبال شیخ نمرها و عیسی‌قاسم‌ها و زکزاکی‌ها متعهد باشیم و از اصلاح کشور خود غافل شویم.

انتهای پیام