پاسخ منفی رییس دانشگاه تهران و اصرار دانشجویان

در حالی که «نیلی احمدآبادی» رییس دانشگاه تهران در واکنش به درخواست 615 فعال دانشجویی برای برکناری معاون فرهنگی این دانشگاه جواب منفی می‌دهد، یک عضو کمیته‌ی ناظر به نشریات با انتقاد از او می‌گوید: مدیریت فرهنگی با برگزاری چند برنامه‌ی سفارشی و نمایشی، مدیریت منفعلانه، ترس و بله‌قربان‌گویی در برابر محافل فشار بیرونی و درونی و … هرگز محقق نمی‌شوند.

دکتر نیلی در گفت‌وگو با خبرنگار انصاف نیوز گفت: بسیاری از حرف‌های زده شده در نامه دقیق نبود و این برداشت دانشجویان است. دکتر سرسنگی در حد بودجه و امکانات دانشگاه خیلی به دانشجوها کمک می‌کند.

او در پاسخ به این پرسش که آیا قصد برکناری معاون فرهنگی دانشگاه را دارید یا نه، گفت: خیر. ما با دانشجویان نشست می‌گذاریم و نظرات و پیشنهادهایشان را می‌شنویم اما قصد برکناری نداریم.

نیلی همچنین در پاسخ به این که چرا کمیته‌ی انضباطی دانشجویان زیرنظر معاونت فرهنگی است، گفت: کمیته‌ی انضباطی از قدیم زیر نظر معاونت فرهنگی بوده و هدف کمیته‌ی انضباطی تنبیه بچه‌ها نیست، هدف این است که به دانشجویی که خطا کرده، با پند و اندرز و مشاوره کمک کنند که تکرار نشود. بیشترین مواردی که در دانشگاه تهران کمیته‌ی انضباطی تشکیل می‌شود، گرچه تعدادش کم است، در موضوعات تقلب و برخورد دو دانشجو و از این قبیل موارد است. در کمیته‌ی انضباطی فضا بیشتر ارشادی است تا تنبیهی. به همین دلیل چون حوزه‌ی دانشجویی دانشگاه تهران فعالیت‌های زیادی مثلاً در زمینه‌ی خوابگاه‌ها و تغذیه دارد و معاونت فرهنگی هم که در حوزه‌ی فرهنگی کار می‌کند، یکی از جاهایی است که می‌تواند در این زمینه خوب کار کند،‌ بنابراین از قدیم تصمیم گرفته شده بود کمیته‌ی انضباطی زیرنظر معاونت فرهنگی باشد که به نظرم ایرادی هم ندارد.

رییس دانشگاه تهران در ادامه در پاسخ به این سؤال که آیا درست است که معاونت فرهنگی دانشگاه مجوز صادرشده برای برنامه‌ها را با فشارهای بیرون از دانشگاه لغو می‌کند، گفت: یک‌سری نهادها در کشور هستند که نهادهای قانونی‌اند. مثل دادستانی یا وزارت علوم و حرفشان اهمیت دارد اما من یادم نمی‌آید که چیزی را لغو کرده باشیم. در دانشگاه تهران حدود ۴۰۰ برنامه‌ی مختلف در تشکل‌های مختلف برگزار شده و تحقیقاً، همه‌ی تشکل‌ها هر برنامه‌ای که درخواست کردند را اجرا کردند. فقط ممکن است در آن کمیته‌ی سه نفره، بسیار بسیار محدود با یک سخنران موافقت نشده باشد. چون برخی از این سخنران‌ها ممکن است شاخص‌های دانشگاه را زیر پا گذاشته باشند یا مواردی از این دست، اما تحقیقاً به همه پاسخ داده شده است.

او همچنین درباره‌ی جلسات با دانشجویان برای بیان مسائلشان، گفت: ما نه فقط برای این نامه، بلکه پیش از این هم به صورت روتین، با انجمن‌های علمی، تشکل‌های سیاسی،‌ انجمن‌های فرهنگی، کانون‌ها و نشریات سالی دوبار یا سه‌بار جلسه داشتیم و دانشجویان مسائل و مشکلاتشان را بیان کرده‌اند.

نیلی در پایان در پاسخ به این سؤال که آیا از جانب حراست برای دانشجویان امضا کننده‌ی نامه مشکلی ایجاد شده یا نه، گفت: نه هرگز مشکلی درست نشده و اصلاً در دانشگاه تهران چنین اتفاقی نمی‌افتد.

عضو کمیته ناظر به نشریات دانشگاه تهران:

دانشگاه تهران، مدیر فرهنگی تکنوکرات نمی‌خواهد

«وحید فروزنده» عضو کمیته‌ی ناظر بر نشریات دانشگاه تهران در رابطه با نامه‌ی منتشر شده از ۶۱۵ فعال دانشجویی دانشگاه تهران خطاب به ریاست دانشگاه برای برکناری معاون فرهنگی این دانشگاه، با خبرنگار انصاف نیوز گفت‌وگویی کرده است. وی در تحلیل خود از تهیه‌ی این نامه و محتوای آن گفت:

«به نظرم لازم است ابتدا یک توضیح کلی بدهم. هر نظامی – از بدو تأسیس نظام‌های بشری – ذاتاً در برابر کنش انتقادی نسبت به ساختارش واکنش نشان می‌دهد و انتقاد را برنمی‌تابد، اما در مقابل از همان بدو تأسیس این نظام‌ها، همچون دولت و زیرمجموعه‌هایش، نهادهایی غیروابسته (به صورت منسجم یا غیرمنسجم) به این نظام‌ها نیز وجود داشتند که در جهت تعدیل و کم کردن سلطه این نظام‌ها تلاش می‌کردند و از طریق میانجی‌های مختلف سعی داشتند تا تغییراتی در این نظام‌ها برای آسایش و رفاه بیشتر مردم انجام دهند و بشر در طول تاریخ همیشه مدیون این دسته از تلاش‌های اصلاحی و منتقدانه‌ای بوده که با صبوری و به صورت مدنی در جهت اصلاح مشکلات جامعه برداشته شده است.

بر اساس این مقدمه‌ی کوتاه نامه‌ی 615 نفر از فعالان دانشجویی در نقد عملکرد معاونت فرهنگی دانشگاه تهران نیز در ادامه‌ی همین روندی که ذکر شد تعریف می‌شود و بر همین اساس نه تنها قابل دفاع، بلکه کنشی باارزش و ستودنی است و اتفاقاً به میزانی که این دست از فعالیت‌هایی که مبتنی بر خرد جمعی و حضور حداکثری دانشجویان – به عنوان اصلی‌ترین ذینفعان دانشگاه – است، اتفاق بیفتد نه تنها دانشگاه، بلکه جامعه نیز پویا شده و کنش مدنیِ فعالانه، انتقادی و آزاد در جهت جاری شدن هرچه بیشتر عدالت در جامعه پاس داشته می‌شود. اما درباره‌ی محتوای نامه باید بگویم که نامه به صورت دقیق و مستدل خواسته‌های به حق دانشجویان را توضیح داده و تقریباً بدون کمترین حاشیه‌روی با ذکر مصادیق متعدد در متن نامه و سه پیوست در آخر نامه، مشکلات معاونت فرهنگی را در دو بخش مدیریتی و اجرایی در حوزه‌های مختلف دانشجویی مورد بررسی قرار داده است. البته ذکر این نکته لازم است که در این نامه به دلیل محدودیت جا، آنچنان که شایسته بود نشد در جهت تبیین این مشکلات و چرایی و چگونگیِ به وجود آمدنشان توضیح داده شود و صرفاً به ذکر خواسته‌های دانشجویان بسنده شد».

فروزنده درباره‌ی تصویری از فضای فعلی دانشگاه تهران از جمله درباره‌ی وضعیت فعالیت 300 نشریه‌ی دانشجویی دارای مجوز در این دانشگاه گفت:

«متاسفانه سیاست دانشگاه تهران در چند سال اخیر در تمامی قسمت‌های برنامه‌ریزی و عملیاتی به این سمت و سو حرکت کرده است که بخش فرهنگی را به حاشیه ببرد و آن را چه در تخصیص بودجه و چه در انتخاب مدیران و چه در برنامه‌ریزی‌های فرهنگی و عملیاتی کردن آن‌ها بیشتر به عنوان طفیلی سایر بخش‌های دانشگاه تعریف کند و با همین رویکرد، فعالیت مستقل، نقادانه و پویای فعالان دانشجویی را به حاشیه برده و صرفاً برنامه‌های تشریفاتی، بی‌سروصدا و نمایشی را رونق ببخشد.

به تعبیری این رویکرد عده‌ای را به عنوان فعال دانشجویی مطرح می‌کند که بیشتر از آنکه نفس فعالیت فرهنگی و اعتلای جامعه و دانشگاه برایشان اهمیت داشته باشد، بیشتر به دنبال نفع و سود شخصی هستند و با اسم کارآفرینی، در نبود فعالان واقعی دانشجویی، فعالیت‌های کاسب‌مآبانه خود را به جای فعالیت دانشجویی جا می‌زنند.

بنابراین می‌توان گفت در حال حاضر فعالیت فرهنگی و دانشجویی به معنای واقعی و درست آن در دانشگاه تهران وجود ندارد و آنچه که وجود دارد بیشتر فعالیت فردی و گروهی دانشجویان دغدغه‌مند در سطح دانشگاه است. چرا که با وجود نبود بودجه‌ی مناسب و عدم توجه و درک جنس فعالیت‌های فرهنگی و نگاه درجه‌ی چندم به فعالان دانشجویی توقعی بیش از این نیز نمی‌توان داشت. بر همین مبنا می‌توان راجع به وضعیت نشریات دانشجویی دانشگاه قضاوت کرد.

ما در دانشگاه بیش از 300 نشریه‌ی دانشجویی ثبت‌شده داریم، اما وقتی فعالیت این 300 نشریه را بررسی می‌کنیم، به 100 نشریه‌ی فعال هم نمی‌رسیم. از این روست که از رکود نشریات دانشجویی در دانشگاه تهران سخن می‌گوییم. از نظر بنده می‌توان مشکل نشریات را خیلی خلاصه در سه بخش مطرح کرد:

اولین و بزرگترین معضل فعالان دانشجوی و به تبع آن نشریات دانشجویی بودجه است. متاسفانه در دانشگاه تهران، برخلاف بسیاری دانشگاه‌های دیگر، بودجه‌ی مشخص و شفافی به نشریات و سایر فعالیت‌های دانشجویی اختصاص داده نمی‌شود و اگر هم بودجه‌ای اختصاص یابد اصرار می‌شود که به صورت امتیازبندی‌شده و سفارشی به برخی فعالیت‌ها اختصاص پیدا کند؛ یعنی عموماً برخی نشریات علمی بی‌حاشیه مورد حمایت قرار گرفته و نشریات صنفی، اجتماعی و سیاسی- که برای بهتر شدن وضعیت دانشگاه و جامعه منتشر می‌شوند- در تنگنای مالی قرار داده می‌شوند. اینجا است که بسیاری از نشریات به دلیل نداشتن بودجه مناسب به سمت تعطیل شدن می‌روند.

اما جنبه دوم مربوط به مسائل حقوقی و قانونی است؛ در طی چند سال اخیر اگر نشریاتی فعال بوده و به نقد و بررسی مشکلات در سطوح خرد (مشکلات آموزشی و صنفی دانشجویان) و کلان (مسائل و مشکلات کشوری) پرداختند، یا توسط اساتید یا مسوولان دانشکده‌ها و دانشگاه مورد تهدید و توبیخ قرار گرفته و یا از سوی نهادهایی بیرون از دانشگاه تهدید می‌شدند. از آن‌جا که تقریباً هیچ حمایتی به لحاظ قانونی در برابر این برخوردها از طرف دانشگاه از فعالان دانشجویی وجود نداشت و ندارد، فعالان این حوزه روز به روز نسبت به فعالیت در بخش فرهنگی و دانشجویی دل‌آزرده‌تر و بی‌دغدغه‌تر شده‌اند.

و مشکل سوم بی‌نظمی و شلختگی مفرط اداری در عرصه‌ی نشریات دانشجویی است و همین باعث شده نشریات نه آرشیو درستی داشته باشند و نه کلاس آموزشیِ مناسبی برای فعالان نشریاتی برگزار شود و نه جلساتی برای بهتر شدن وضعیت نشریات تشکیل شود و نه حتی به امور نشریاتی، به درستی و با دقت و نظم رسیدگی شود. در واقع نشریات دانشجویی به امان خدا سپرده شده‌اند و تنها هر ازگاهی که مسوولان فرهنگی به دنبال بیان رزومه کاری خود هستند، از آمار سیصد و خرده‌ای نشریات دانشجویی در دانشگاه تهران می‌گویند».

وی در پاسخ به این پرسش که از نظر او شخصیت سرسنگی در بروز شرایط کنونی چقدر مؤثر بوده و پیشنهادش برای رفع انتقادات چیست، گفت:

«هیچ کدام از آن 615 نفر که نامه را امضا کرده‌اند قطعاً مشکلی با شخص دکتر سرسنگی ندارند، اصلاً ما دکتر سرسنگی را پیش از سال 94 نمی‌شناختیم. اما از زمان تصدی این سمت بود که ما با ایشان و نحوه‌ی مدیریت فرهنگی‌شان آشنا شدیم. به بنید فضای فرهنگی در دانشگاه تهران با خیلی جاهای دیگر متفاوت است؛ تکثر، تنوع، آشنایی با مسائل پیرامونی، سطح دانش تخصصی و تعهد اجتماعی بالا و … از زمره ویژگی‌های خیلی از دانشجویان دانشگاه است؛ این ویژگی‌ها فضای فرهنگی این دانشگاه را به نوعی متفاوت کرده است. بنابراین مدیریت فرهنگی در این دانشگاه، اقتضائات خاص خود را دارد؛ با برگزاری چند برنامه‌ی سفارشی و نمایشی، با مدیریت منفعلانه، با ترس و بله‌قربان‌گویی در برابر محافل فشار بیرونی و درونی، با بایکوت مالی فعالیت‌های دانشجویی، با وعده و وعیدهایی که هرگز محقق نمی‌شوند، با بی اعتمادی به فعالان دانشجویی، با مدیریت بوروکراتیک، با مهندسی مقولات فرهنگی و با بی‌نظمی اداری و عدم شفافیت مالی، نمی‌توان مدیر فرهنگی موفقی برای دانشگاه تهران بود.

در این نامه نحوه‌ی مدیریت معاون فرهنگی مورد نقد دانشجویان قرار گرفته است. البته در طی چندسال اخیر ما در جلسات مختلف مشکلات موجود را – که در نامه بخشی از آن‌ها ذکر شده است – به انحای مختلف به ایشان و سایر مسوولین دانشگاه گفته‌ایم، اما متاسفانه تا کنون توجهی به این حرف‌ها نکرده‌اند. به نظر من رویکرد مدیریتی دکتر سرسنگی با نوعی نگاهِ از بالا نسبت به فضای دانشجویی و فرهنگی تعریف می‌شود و آنچه که خودشان ترجیح بدهند، همان را عملیاتی می‌کنند. به تعبیری دیگر ایشان به جای اینکه از نظرات دانشجویان برای فضای فرهنگی دانشگاه بهره بگیرند و همراه با دانشجویان باشند، بیشتر با همان ایده‌ی به حاشیه رفتن فضای فرهنگی دانشگاه همراه هستند و به نظر می‌آید با کنش مدنیِ آزاد، فعالانه و انتقادی فعالان دانشجویی در جهت پویایی فضای دانشگاه چندان همدل نباشند. بنابراین فعالان دانشجویی خواستار تغییر نحوه‌ی مدیریت معاونت فرهنگی و مسوولان آن شدند. حقیقت این است که فضای فرهنگی دانشگاه تهران، نیازمند مدیریتی شجاع، خلاق، پیگیر و همراه و همدل با فعالان دانشجویی و از جنس آنها است و مدیریتی تکنوکراتیک که دغدغه‌ی فعالان دانشجویی را نداشته باشد نمی‌تواند هیچ نسبتی با بدنه‌ی دانشجویی پیدا کند و مدیریتشان صرفاً به پر کردن رزومه و نهایت ارتقای اداری – سیاسی محدود می‌شود و حاصلی برای دانشگاه و دانشجویان نخواهد داشت.

انتهای پیام